Als je alles als schrijver benadert, hoef je minder te voelen.
19 november 2024
Controle bij dr. Van B. Nog steeds niets te zien of te voelen. Dus kankervrij. Nog een 'laatste' (3-maandelijjse) controle in januari. Dan is de operatie al weer een jaar geleden. En hoef ik minder vaak op controle te komen. En dat vind ik eigenlijk een doodenge gedachte.
Al vóór ik naar de huisarts ging, september 2023, wist ik dat die bult met mijn familiegeschiedenis niets goeds kon betekenen. Omdat ik zó snel geopereerd kon worden ben ik 28 december 2023 een achtbaan ingestapt die meer loopings heeft dan ik ooit had kunnen vermoeden. Maar goed, wie A zegt moet ook B zeggen.
Om nog enige grip te houden op alles wat er gebeurde ben ik alles wat er in het proces gebeurde op gaan schrijven. Ook hoe ik me voelde. Laatst las ik 'als je alles als schrijver benadert, hoef je minder te voelen'. En dat slaat de spijker op zijn kop.
Ik ben die achtbaan ingestapt en heb alles maar over me heen laten komen. Ben alles op gaan schrijven om niet te hoeven voelen. Maar nu dr. Van B. me 'los wil gaan laten' sluipt de angst naar binnen. Kennelijk wordt min of meer van me verwacht dat ik zo'n 3x per week controleer of ik iets voel. Dat is vaker dan ik doe en maakt het leven toch ineens een stuk minder onbezorgd en onbevangen. 4x per jaar naar de tandarts vanwege mogelijk verandert speeksel drukt me nog eens met mijn neus op de feiten. Dit had ook heel anders kunnen aflopen.
Ja, in januari ben ik als het goed is een jaar kankervrij. Maar voor hoe lang? Ik kan nóg zo dapper verkondigen dat 'hoe langer het wegblijft, hoe meer ik net zo veel kans heb als iedereen om kanker te krijgen'. Maar ik heb het al eens gehad. Voor mij is het niet meer abstract, maar realiteit. Voor de meeste mensen om me heen is de belangstelling wel weggeëbt. Je had kanker, je bent geopereerd, hebt bestralingen gehad en nu is het weg. Klaar.
Voor mezelf is er een stuk minder te schrijven. Ik maak niets meer mee in het ziekenhuis. Omdat ik er niet meer zo vaak, en als het goed is steeds minder, naar toe hoef. 'Niet schrijven' betekent tegelijkertijd 'gaan voelen'. Door herstel van de aangezichtszenuw voel ik ook heel letterlijk meer. De emoties van wát er allemaal gebeurt is dit jaar, die zinken nú pas in. Het is misschien wat laat dat ik me pas nu steeds meer ga realiseren hoeveel geluk ik gehad heb. Het is ook nú dat ik me af ga vragen 'wat nu als het terugkomt'. Wat gebeurt er dan? Wat betekent dat voor mij? Is het dan nog te genezen?
Hier moet ik in januari toch maar eens goed op doorvragen.