En daar gáán we weer!

 'Tring'. Ik herken het nummer van mijn ziekenhuis.

 'Met Anneke de Jong goedemiddag'

 

'Ja goedemiddag, u spreekt met .....  van de balie van Q2'. U bent de 25ste bij dokter W en ik bel om u te vragen of ik direct daarna de afspraak met de verpleegkundige kan inplannen'

(Ergens begint een druppel bloed te borrelen)

 

'Uh, wat moet ik bij een verpleegkundige?'

 

'Nou, u gaat met een héél nieuwe behandeling beginnen en de verpleegkundige gaat u daar dan alles over vertellen'

(Aan de oppervlakte borrelt er nu al een behoorlijke plas bloed)

 

'Dat is helemaal niet nodig want dokter W heeft me al verteld hoe de behandeling eruit gaat zien'

 

'Nou, dit is ècht een héél andere behandeling en u heeft al héél lang geen behandeling gehad'

 

'Ik krijg een combinatie van drie middelen die ik al eens heb gehad, waarvan één nu per infuus in plaats van ooit per injectie en daarom heeft dit middel nu een andere naam, eerst ...mib en nu ...mab'

 

'Nou, het is niet zo dat omdat de namen op elkaar lijken, mib en mab haha dat ze ook hetzelfde zijn hoor haha'

(Te laat, niet meer tegen te houden, ik kook, al mijn bloed kookt. De tóón!)

 

'En de behandeling vindt ook niet op Q2 plaats'

 

'Ohw, dus ik moet naar ..' Ik noem de naam van het samenwerkende ziekenhuis.

 

'Nee u moet naar de afdeling'

(Ik ontplof, ik explodeer, ik implodeer, bloeddruk en hartslag levensgevaarlijk hoog. Want ik weet wat dat betekent, 'de afdeling'. Ooit toen het vlak na de diagnose heel slecht met mij ging, werd ik daar opgenomen. Twee dagen en twee nachten, ik kreeg bloed want hb was onder de 5 en wat ik toen nog niet wist hoge doseringen dexa om mijn nieren te redden want die functioneerden nog maar op 14%. En ondanks die gesteldheid wist ik toen al, ik hoor hier niet, ik ben te goed om hier te liggen, tussen al die zwakke hoestende brakende zuchtende mensen. Ik werd er gillend gek, mocht de afdeling niet af, voelde me dood, ja doodongelukkig. In de jaren die volgden heb ik als het van toepassing was tegen de artsen tegenover me gezegd: 'Als je me dood wilt hebben moet je me daar opnemen, want een meer deprimerende omgeving bestaat er niet'. Komt nog bij dat de kamers letterlijk deprimerend zijn door de oudheid waar ze uitstammen. Alles is bruinig, grijzig, vieze gordijnen)

 

Ik realiseerde me dat ik met de baliejuf niet verder zou komen. Als een robot bleef ze aansturen op die afspraak. Het was voor mij duidelijk dat zij de training hoe communiceer ik goed aan de telefoon met ongeneeslijk zieken had gemist. Geen enkele blijk van kunnen indenken, van snappen dat ik overvallen werd door haar verhaal, laat staan dat ze wist hoe ze met assertieve patienten om moet gaan.

Maar er speelde nog veel meer door m'n hoofd. Mijn arts heeft hier toch ook een behoorlijke steek laten vallen. Hij heeft niets gezegd over een afspraak bij de verpleegkundige en hij heeft verzwegen dat ik naar 'de afdeling' moet. Bewust? Tactiek? Hij weet hoe ik over die etage denk. En de baliedame heeft van mijn nieuwe behandeling een totaal ander beeld geschetst dan hij. 'Héél anders' zei ze dus...? Kan aan mij liggen maar het klinkt zwaarder. En dan had ik ook nog héél lang geen behandeling gehad dus...? Op advies van 'n vriendin regelde ik direct een telefonische afspraak met m'n arts. Kan ik 'm dan alvast ter verantwoording roepen, waardoor het gesprek van de 25ste hopelijk iets relaxter wordt.

Het werd de volgende dag. Stel je voor dat ik de balietut vrij snel haar zin had gegeven, niet al teveel vragen had gesteld, en dan valt de post op de mat. Van het ziekenhuis. Dat ik mij 2 december om 11 uur moet melden op 'de afdeling' voor opname. WAT?! Opname?! Op 'de afdeling'?! Ik was dan waarschijnlijk ter plekke gestorven aan een inwendige implosie of zoiets.

Wel fijn thuis sterven, maar liever aan de ziekte, aan de ongeneeslijke kanker, dan aan communicatiefouten van grote orde, door ziekenhuispersoneel in de omgang met ongeneeslijk zieke mensen.

Wordt vervolgd.