Twijfel
Die hele kanker interesseert me niets meer. Sinds december vorig jaar heb ik last van een combinatie van woede en somberte met als gevolg enorme innerlijke onrust.
Het begon er al mee dat ik een bloedhekel heb aan de zogenaamde feestmaand. Ik hecht niet aan verplicht gezellig bij elkaar komen en m'n hond wordt doodsbang van alle vuurwerk, dat dit keer trouwens meer aan oorlog dan aan feest deed denken. Daarbij kwam dat er voor het eerst werd gesproken over meerdere keren boosteren en ik merkte dat ik hierdoor sterk ging twijfelen aan de geloofwaardigheid van die prikken. Elke drie of vier maanden een vaccinatie ja zeg we blijven niet aan de gang. En vervolgens besloot onze toen nog demissionaire regering het land op slot te gooien. Had ik net na de vorige lockdown in een paar maanden tijd twaalf tentoonstellingen bezocht, heerlijk cultuur gesnoven, nu werden we weer terug ons hok ingestuurd. Blijf maar thuis, met je schermen en je schermpjes en een heleboel ongezond troostvoer. Sportschool dicht, ga maar thuis op de grond liggen. En dan heb ik nog een hond die me in beweging houdt en een natuurgebied dat me schoonheid biedt, maar je zult toch vierhoog achter wonen.
Ik werd laaiend kwaad en depressief tegelijk. Zag ineens haarscherp dat ons land helemaal niet het gave landje van onze minister-president is. Corona heeft alle mogelijke tegenstellingen en ongelijkheden pijnlijk en genadeloos blootgelegd. Ik ergerde me kapot aan de mentaliteit van een aanzienlijk deel van ons volk, dat zich niet aan de regels houdt en vrijheid als recht opeist in niet altijd vreedzame protestbijeenkomsten. Kreeg een heel kort lontje, dat door m'n kennelijk toch redelijke niveau van beschaving gelukkig in toom werd gehouden. Ik heb in gedachten bepaalde personen willen vermoorden of op z'n minst een flinke ruzie willen ontlokken. Elke ochtend die ouwe vent met dat stomme kleine grommende hondje. In de supermarkt geen controle op mondkapjes dus zie je ze lopen, mannen en vrouwen met die superieure blik van kijk mij eens burgerlijk ongehoorzaam zijn en ermee wegkomen. Ik zat vol haat, weerzin en opstandigheid, dit laatste onder meer omdat mijn zoon voor de tweede keer geen recht had op ondersteuning voor z'n winkel en dus nul inkomen had al die weken. Zoek 't maar uit.
Dankzij m'n innerlijke beschaving heb ik de keuze gemaakt niet met 'n fakkel voor het huis van een politicus te gaan staan, maar ben ik gaan mediteren. In de tuin, 's morgens vroeg in 't donker op een kussentje in de wind. Ademen terwijl in mezelf herhalend negativiteit uit, mentale kracht in. Het hielp. De innerlijke onrust is verminderd. Ik wil niemand meer ombrengen en de maatschappij gaat intussen steeds meer open. Wat wel is gebleven is de twijfel, de twijfel over dat boosteren. Doordat ik meedoe aan 'n onderzoek weet ik dat mijn antistoffen, net als bij iedereen na ruim een half jaar sterk zijn afgenomen. Was toch even teleurstellend, dat ik niet de uitzondering op de regel bleek. Nu wacht ik op de uitslag van de bloedafname na de booster. De artsen verwachten een stijging naar het niveau van vlak na de tweede vaccinatie. Maar ja, voor hoelang?
De twijfel werd nog groter toen ik als een semiwetenschapper in m'n elektronisch dossier de grafieken bestudeerde van de bloedwaarden van de belangrijkste afweercellen. Ik had de gegevens voor me van vóór vaccinatie tot en met het heden. Wat ik zag aan piekjes en dalen bezorgde me de angst, dat een bepaald deel van ons volk, de 'andersdenkenden' wel eens gelijk zou kunnen krijgen. Na vaccinatie stegen lang niet alle lijntjes, zelfs een neergang is te zien bij sommige witte cellen. De pieken duren gemiddeld twee maanden, daarna volgt een daling tot een niveau dat iets hoger ligt dan het startniveau. En vanaf november kelderen de resultaten tot soms onder de waarde van het begin.
Wat moet ik hiervan denken? Ben ik erin getuind? Zijn 'we' erin getuind? Heb ik, hebben we, de farmaceutische industrie gespekt en is dat het enige resultaat van al die gezette prikken? Ik weiger vooralsnog dit te geloven, maar plaats wel grote vraagtekens bij vervolgvaccinaties. Kunnen we, mogen we Omikron als een griep gaan beschouwen, zoals Marcel Levi al enige tijd naar voren brengt? Ik heb noch vóór noch tijdens m'n kanker ooit de griepprik gehaald. Nooit griep gekregen en ik ben niet bang om met Omikron besmet te raken. Natuurlijk houd ik me voorlopig aan de basismaatregelen voor zover mogelijk. Ik ga nu niet opeens roekeloos mensen knuffelen in plaats van ze in m'n fantasie af te maken. Wat ik hoop is dat die grafieken in best case scenario gerelateerd zijn aan mijn kanker. Dat bij een gezond mens de plaatjes er totaal anders uitzien. Dan kan ik gerust stoppen met twijfelen en met angstig zijn dat ik binnenkort op een plein sta met een beschilderd laken of een gekleurde paraplu, tussen mensen wier visie ik op dit moment nog afwijs.
6 reacties
Net als jij twijfel ik over de werkzaamheid van de vaccins. Ik heb me wel laten vaccineren en ook recent laten boosteren. Ik twijfel niet alleen aan de vaccins, maar ook aan de Corona maatregelen. Ik weet niet hoe het anders had gemoeten, hoe je dingen anders had moeten doen. Het was een nieuw virus en niets doen leek geen optie. Pas achteraf, kun je met alle informatie die er nu is, weten of er de juiste keuzes zijn gemaakt. Dat deze pandemie alle tegenstellingen in de maatschappij heeft uitvergroot vind ik bijzonder pijnlijk. Dat veel van de corona maatregelen zijn genomen om de tekorten, die het gevolg zijn van eerdere bezuinigingen in de gezondheidszorg, te compenseren vind ik in een woord schandalig te noemen. Nog veel erger vind ik het dat deze bezuinigingen zoveel indirecte slachtoffers heeft veroorzaakt zoals in de winkels, de horeca, etc.etc. Ik verlies mijn vertrouwen in de regering die weliswaar heel veel 'lult' maar geen concrete stappen zet in welke situatie dan ook. Ik vind het dus niet vreemd dat heel veel mensen depressief zijn, boos zijn, verdrietig zijn, gefrustreerd zijn. Gelukkig heb jij je moordneigingen bedwongen en laat je daarmee zien dat je nog over een interne beschaving beschikt. Nou maar bidden en hopen dat deze interne beschavingen niet heel snel zullen uitsterven.
Wat een geweldige bijdrage. Ik had en heb precies hetzelfde. Dus ik mediteer vanaf morgen op jouw manier. En probeer net als jij het redelijke midden aan te houden en de overtuiging te koesteren dat al deze maatregelen met de beste intenties zijn ingezet. En dat die vaccins een werkend geschenk van de farmaceutische industrie zijn geweest. En toch...voel ik me een beetje belazerd. De afgelopen twee jaar hebben heel veel gekost en kapot gemaakt. Als ik nu meemaak dat mensen nog steeds naar moeilijke afspraken moeten zonder dierbaren wordt ik weer woest. Het is onmenselijk geweest. Dan kan de rest je inderdaad geen moer meer schelen en lijkt alles zinloos. Wel erg, dit.
Adj,
Wat een mooi verhaal. Ik herken mezelf in jouw emoties en gevoelens. 10 jaar na diagnose ben ik het soms ook zat om een palliatieve patiënt te zijn. Ben je daar net aan gewend, komt er nog eens een pandemie bovenop die je leven nog meer ontregeld.
Ik heb alle prikken gehad, maar krijg ook een soort immunotherapie die mijn T-cellen extra activeert. In het begin was men huiverig om me die prikken te geven, maar het blijkt geen kwaad te doen. Nu bestaat er voorzichtig het gevoel dat die covid misschien wel niet doordringt bij mij, dankzij dat groter aantal Tcellen. "Maar we weten het nooit zeker!" Dit wordt er telkens bij gezegd
Ik hou me aan de maatregelen, maar zo'n mondkap bezorgt me hoofdpijn en duizeligheid. Dus die gebruik ik zo min mogelijk. Ik ben het lockdown leven ook zat, wetende dat onze familie straks zoveel extra energie moet leveren om weer een beetje (economisch) alles op de rit te krijgen. Ik merk dat mijn omgeving 'strijdmoe' is. Ondanks al het nietsdoen kan men niet meer de energie opbrengen om het oude leventje op te pakken. Ik zie dat niet alleen in mijn eigen kring, maar ook in mijn buurt, onder vrienden en kennissen, pubers en schoolgaande kids. Dat juist baart me zorgen.
Nee, we moeten nog heel veel werk verzetten om deze twee jaar corona achter ons te laten. Maar ondertussen snak ik naar dat palliatieve leventje waar ik - achteraf terugkijkend - toch wel tevreden me was....
Jac
jac.
Vanaf het begin is gezegd dat hematologiepatiënten helaas groter risico lopen op ernstige covid en dat de vaccins bij deze groep mogelijk minder goed werken. Dit is pech bij de grote pech die je toch al hebt. Daardoor kon deze groep wel relatief snel een vaccin krijgen.
Later werden alle kankerpatiënten die chemo kregen tot de risicogroep gerekend; zodoende mocht ik ook een derde prik halen, en inmiddels ook nog een booster. Ik heb alle prikken genomen en ben er dankbaar voor.
En ja, ik vind het jammer en verdrietig dat ik de laatste jaren van mijn leven grotendeels in isolatie heb moeten doorbrengen. Mijn ziekte heeft een flinke spurt genomen in coronatijd en het einde komt in zicht. Maar ik weiger om me mee te laten sleuren in boosheid of wantrouwen. Covid is de wereld overkomen zoals kanker ons overkwam. Het is niet anders. Wat helpt het om je daar boos over te maken? Nogal logisch dat er fouten zijn of worden gemaakt. Maar als wij aan het roer stonden, hadden we het heus niet beter gedaan.
Sterkte voor iedereen,
Hanneke
Ja,An, iedereen maakt zijn eige keuzes, maar ik vind dat je helemaal gelijk hebt hoor en boosheid en frustratie is logisch in deze gekkenwereld! Het volgende is vanuit mijn persoonlijke perspectief en situatie: ik zit in inmiddels in onderhouds therapy na remissie en ben god zij dank echt fit en ga gewoon door met mijn leven....Gelukkig dat door het boosteren en uitzicht op een ( onbeperkt) herhalen van die ' herhalings vaccinaties' er i.i.g toch wel meer mensen gaan twijfelen aan het nut van vaccineren, ook in Nl!! Hier in Gr. zijn de mensen toch altijd wat kritischer naar de overheid en is er veel minder vertrouwen, sowieso trouwens, en vaak terecht ook.Ik heb mezelf nooit blootgesteld aan corona vaccinaties, deels omdat het volgens mij helemaal geen regel is dat corona voor kahler mensen heftiger zou zijn, en ook omdat ik mijn toch al belastte lichaam niet extra wil belasten met nog meer medicatie. Ik ben verder fit en heb toch nog een zeker vertrouwen in het functioneren van mijn eigen lichaam. Verder ben ik gewoon voorzichtig op plekken waar veel mensen zijn en draag een masker. Mijn hematoloog heeft meegewerkt aan een onderzoek naar de effectiviteit van corona vaccinaties bij mensen met kahler. Het resultaat is gepubliceerd in een grieks medisch tijdschrift. Bij mensen met kahler was de reactie na vaccins duidelijk verminderd, dus minder effectief, dan de blijkbaar toch al niet erg effectieve vaccins,pfff, dus je vraagt je af wat het dan nog voor zin heeft, dat geldt trouwens niet voor iedereen,de meeste mensen die ik op mijn therapien zie reageren, vaak uit angst, juist door zoveel mogelijk te ' boosteren', maar hoe ver kun je gaan? De meeste mensen zijn beinvloed door de hele angst cultuur die er gecreeerd is. In Griekenland is het doden aantal door corona extreem hoog,maar hier tellen ze ook alle gevallen mee die wel corona opliepen, maar aan iets anders overleden.
Ik ben met mijn kahler altijd heel positief en optimistisch en verkies om mijn leven niet te laten verknallen door corona,geduld, er komt een einde aan dit hele gebeuren! Vroeg of laat, de eerste signalen zijn er al,het begin van einde corona...sterkte aan iedereen en focus alvast op een wereld na corona! Groet Anna
Adj,
Heel herkenbaar die innerlijke boosheid, erge onrust en onzekerheid die zomaar verschijnt. Kan er niet mijn vinger opleggen... Zelfs na 3,5 jaar in remissie te zijn, verbaas ik mij over de veranderde psyche door de behandelingen....