Verlamd

*verwijst naar een vorig bericht

1 Februari

En we zijn weer terug bij af.

Ik begin goddomme te lijken op iemand met een psychiatrische stoornis, zo wisselt mijn stemming. Maar ja wat wil je ook. De voorbereiding voor Zwitserland ligt sinds vrijdag in het vriesvak en ik moet vermoedelijk binnenkort weer naar het ziekenhuis. Dit keer om uit te sluiten of vast te stellen dat er kanker in m'n nieren zit. Even terug:

Donderdagochtend liet ik bloed prikken. Dit was drie weken eerder in het ziekenhuis ook gedaan, gelijk met een hartfilmpje. Dit zijn gegevens waar Zwitserland om vraagt. Toen ik een paar weken geleden voor het fijne bezoek aan de gynaecoloog in het ziekenhuis was*, ben ik langs oogheelkunde gegaan om uitslagen op te halen. Die moest ik afgeven in Zwitserland. De verpleegkundige vroeg aan me of ik een blaasontsteking had. Niet dus. Zij interpreteerde de bloeduitslagen zo en stelde voor over een paar weken nog een keer te laten prikken. Ze gaf een goed argument leek het, de petscanvloeistof zou eventueel invloed uitoefenen op de verschillende waarden.

Mijn huisarts keek anders naar de uitslagen. Zij sprak over de werking van de nieren, in plaats van een blaasontsteking. Ze kruiste alles aan wat onder de gewenste waarde zat en zou me vrijdag bellen met de nieuwe uitslagen. En zo geschiedde. Ze had al 's morgens keurig gemaild met het slechte nieuws en belde om twee uur. Ik heb bloedarmoede en mijn nierfunctie gaat achteruit. Ze neemt maandag contact op met de oncoloog in het ziekenhuis. Ik heb nog kunnen mompelen dat ik er niets van begrijp. Dat ik alleen maar weet dat ik sinds de kerst, sinds ik ziek ben geweest*, voor m'n gevoel nog meer achteruit ben gegaan fysiek. Dat rare eten en die misselijkheid, dat gewoesj in m'n oren, in mijn ogen bijwerkingen van de oogdruppels. Volgens haar zou er een link kunnen zijn tussen het gewoesj en die nierfunctie. Ik weet het niet meer. Ben vooral in de war, want geen enkele scan heeft iets laten zien bij m'n nieren en ook is dit niet benoemd door de arts. En daarnaast kan ik natuurlijk niet ziek in Zwitserland aankomen, dus ben ik bang dat ik er nooit meer terecht kom. Bang dat ik twee primaire kankers heb. De angst en onzekerheid overheersen op dit moment. De stelligheid waarmee ik geloofde dat mijn lijf schoon is, is weg geduwd door de nieuwe bloeduitslagen.

Maar dat is niet genoeg, er is meer en dat kwam door een telefoontje voorafgaand aan dat met de huisarts. De stemming zat er al goed in toen zij belde.

Ik verwachtte woensdag een belletje van een lieve vriend. Die vriend zou die dag met zijn bestuur bespreken dat hij met mij mee wil naar Zwitserland. Het feit dat iemand dit voor je wil doen, serieus twee weken van zijn werk-en privétijd aan jou wil doneren, is onbeschrijflijk en in mijn ogen bewijs van ultieme vriendschap. Ik hoorde niets, ook niet de dag erna. Nu hoefde dit niets te betekenen, maar ik maakte me toch een beetje zorgen. Belde dus maar zelf, vrijdag, met lichte zenuwen in m'n lijf.

En daar kwam de bevestiging van mijn voorgevoel.

Het was een eerlijk verhaal, dat te maken heeft met te snel spontaan roepen dat je mee gaat. Over z'n omgeving die hem langer liet nadenken, inclusief zijn bestuur. Het risico bij onverwachte gebeurtenissen (het zou eens mis kunnen gaan met mij) dat hij geconfronteerd zou worden met zware herinneringen aan een ingrijpende gebeurtenis uit het verleden. Hoewel hij niet heel definitief nee zegt, heb ik vrijdag aangegeven dat ik uitga van zonder hem. Als ik überhaupt nog de kant van Zwitserland op ga.

De rest van vrijdag en gisteren ook nog ben ik als verlamd doorgekomen. Hoewel een vriendin mee zou willen en kunnen (wordt een reis met openbaar vervoer, een heel ander verhaal dan met een auto) overheerst de onzekerheid over m'n lijf. De weerstand en weerzin bij de gedachte aan een zoveelste onderzoek in het ziekenhuis. De zieke kloon van mezelf die ik nu al maanden ben, de angst dat ik me nooit meer fit zal voelen, ze verlammen me, mentaal en fysiek.