de rits van mijn rugzak stond nog open

Hallo allemaal,

Dit is de eerste keer dat ik iets schrijf. Ik ben Linda, 35 jaar. Moeder van 3. Helaas weduwe van de meest fantastische man die er was. Ik heb in mijn leven al over een aantal hobbels heen mogen werken maar ik sta positief in het leven en hang elke dag zelf mijn slingers op. De reden dat ik een blog schrijf op deze site is voor de hand liggend. Ik heb kanker. Baarmoederhalskanker om precies te zijn.

Mijn verhaal begint 22 maart '24 wanneer ik naar de huisarts ga voor een uitstrijkje. Ook bij mij was de uitnodiging van het bevolkingsonderzoek op de mat gevallen. Tijdens het maken van het uitstrijkje was er al roodheid te zien maar iedereen was heel relaxed, dus ik ook!  Twee weken later belde de huisarts op. Pab 3b was de mededeling. Dus 17 april zat ik bij de gynaecoloog voor een colposcopie. Na onderzoek bleek dat de afwijkende cellen vrij diep zaten en hierdoor was het lastig deze poliklinisch te verwijderen. Op naar 17 mei om dit onder narcose te doen. Wederom was iedereen positief en relaxed. Dus ik ook! Op naar 30 mei voor de uitslag. Voor mij voelde dit als een formaliteit en ik vond het dan ook geen probleem om deze telefonisch te doen. 

Een aantal dagen na de ingreep overleed mijn moeder. Na mijn vader (2009) en mijn man (2019) zei iedereen dan zal de 30e de uitslag wel goed zijn. Je rugzak zit onder tussen wel vol genoeg.

30 mei had ik afgesproken om half 11 om op de koffie te gaan bij mijn oom en tante. Zo hoefde ik niet alleen de uitslag te horen.  Echter ging om 10 voor 9 mijn telefoon al. Meteen weet je dit is niet het nieuws wat je wil horen. De gynaecoloog vertelde me dat in alle cellen die weggehaald waren kanker te vinden was. Ik zou een paar dagen later besproken worden in een groot regionaal team en ik zou doorverwezen worden naar het Catharina ziekenhuis. Maar pff wat schiet er op zo'n moment veel door je hoofd! Hoe erg is het? Hoe moet het met mijn kinderen? Heb ik alles wel goed geregeld? Mijn rugzak zat dus nog niet vol genoeg.

Ik ben in de auto gesprongen en was iets eerder bij mijn oom en tante. Daar heb ik even een potje kei hard gejankt en daarna zijn we lekker gaan lunchen.

Na 5 dagen van wachten, waar ik soms nog dacht ik word zo wakker uit deze nachtmerrie, kreeg ik eindelijk het telefoontje dat ik de volgende dag me mocht melden bij de gynaecoloog/oncoloog. Toen werd het echt allemaal. Samen met Agnes, een geweldige vriendin, hebben we geluisterd naar de heldere uitleg van de arts en hebben we samen een rits onderzoeken ingepland. MRI scan, PET scan, onderzoek onder narcose. Het klinkt misschien suf maar ik was zo blij dat ik met deze onderzoeken kon beginnen. Ik houd van gas erop en nu gebeurde er tenminste iets!!

Op maandag begon ik met de MRI scan. Donderdag het onderzoek onder narcose en op vrijdag de pet scan. Tijdens het onderzoek in narcose kon de arts me al vertellen dat de MRI er positief uit zag en dat het leek dat er geen uitzaaiingen waren en de kanker gecentreerd zat in de baarmoederhals. Ook het onderzoek in narcose liet een positief beeld zien. De uitslag van deze onderzoeken werd een aantal dagen naar voren gehaald want waarom wachten? Vol goede moed ging ik naar het uitslag gesprek. Nu komt er een plan! We gaan die kanker eens laten zien wie hier de baas is. Helaas was er op de PET scan een opgezette lymfeklier te zien. Hier moet eerst een punctie van genomen worden. Deze heb ik ondertussen ook gehad en nu is het wachten op de uitslag komende dinsdag. Zoals alles tot nu toe in mijn leven benader ik deze ook nuchter en positief want ik ben nog steeds van plan om dit me niet klein te laten krijgen.

Zelf ben ik positief en nuchter maar ik merk dat dit voor de mensen om mij heen nog wel eens lastig is. Werkgevers die me goedbedoeld aan de zijlijn zetten, vriendinnen die me in bubbeltjesplastic willen wikkelen of familie die willen weten wat de wensen zijn voor mijn uitvaart.  Zij willen emotie zien en wachten tot ik een klap krijg. Dit vind ik ook wel lastig soms. Waarom willen mensen dat je altijd maar op de geijkte manier reageert? Dit alles doet echt wel wat met me en ik heb ook al heel wat tranen gelaten en al eens flink gevloekt maar dit zijn momenten. Momenten die er zeker mogen zijn maar waarna ik wel weer opsta en door ga. Dus blijf ik zo lang mogelijk werken en al mijn dingen doen omdat ik gewoon Linda ben!