Haat-liefde verhouding met mijn behandeltraject
Ken je dat gevoel? Dat je heel graag iets wil, maar niet met alle consequenties die daarbij horen? Bijvoorbeeld WEL een andere baan, maar NIET jezelf daarvoor hoeven in te spannen? WEL beter worden maar NIET dat rottige behandeltraject? Met mijn behandeltraject had ik het afgelopen jaar een haat-liefde verhouding. Wellicht jullie ook? Daarom wil ik graag met jullie delen hoe ik me daarin staande heb gehouden.
Kort samengevat was dit mijn behandeltraject: 3 lange chemodagen, 1 dag operatie - voor medisch geïnteresseerden ‘interval debulking plus HIPEC’ - en daarna nog 3 lange chemodagen. Oh ja, en ook nog 2 x een ascites drainage, diverse echo’s, CT-scans, inwendige gynaecologisch onderzoeken, een mammografie, heel veel bloedprikken en heel veel pillen. Ofwel anno 2019 het favoriete behandeltraject van gynaecologen voor eierstokkanker fase 3C. Wees gerust, ik ga jullie verder niet belasten met gedetailleerde medische shit. Daar is van alles over te melden, maar daar word je meestal niet blij van. Dus dat laat ik hier achterwege.
Vanaf de start heb ik groot vertrouwen gehad in mijn behandelaars. Nooit heb ik getwijfeld aan het nut van mijn behandeltraject, want mijn medisch specialisten zeiden ‘wij gaan voor jou beter maken’. Maar… al die alles- vernietigende, levensreddende chemo’s zetten je psychisch wel in een spagaat. Eigenlijk is het namelijk ondoenlijk om van harte ‘JA’ te zeggen tegen zo’n rottig gif dat ze keer op keer in je lichaam spuiten. Dat gif waar je steeds hartstikke beroerd van wordt en dat behalve kankercellen ook gezonde cellen doodt. En dat serieuze schade in je lichaam veroorzaakt. Soms ook blijvend. Als kankerpatiënt beland je door chemo’s eigenlijk al snel in een rare paradox: ‘maak me alsjeblieft eerst (nog) ziek(er), want dan word ik daarna (hopelijk) beter’. Het doel heiligt de middelen zullen we maar zeggen. Of, zoals Stephen Covey- aanhangers zouden zeggen ‘begin met het doel voor ogen’. Dat heb ik inderdaad gedaan. En ik had een heel krachtig doel: Ik wil leven! Maar het vergde behoorlijk wat wilskracht om deze ‘klus’ te klaren.
Wil je weten wat mij geholpen heeft om dit te doorstaan? Lees dan verder via: https://christablogt.blogspot.com/2020/09/haat-liefde-verhouding-met-mi…
Ben ook benieuwd naar jullie ervaringen!
Levendige groet van Christa
9 reacties
Lieve Christa. Mooi blog. Goed die punten die je hebben geholpen . Ook als je geen kanker hebt maar een andere zware klus moet klaren.
Veel sterkte en liefs.
Hoi Rosavera, helemaal mee eens. Er zijn natuurlijk veel meer ziekten en tegenslag waar we/ mensen zich toe te verhouden hebben. En iedereen heeft daarin haar/ zijn eigen zoektocht. Als er maar 1 persoon is die na het lezen van mijn blog denkt ‘ daar heb ik iets aan’ of ‘ ik herken wat je schrijft, zo heb ik het ook gedaan’ ben ik al helemaal blij.
Wat is jouw verhaal?
groetjes,
Christa
Ha Chrissie. Leuk foto van jou.
Ik heb geen kankerverhaal. Maar ben op deze site blijven hangen toen een heel goede vriend binnen een maand aan kanker overleed. De mensen die hier posten hebben een echt en serieus verhaal.Dat raakt me en vind ik interessant. Ik ben 70 en heb dus al veel meegemaakt. Mijn lijden was zware angstaanvallen en depressies. Kan ook heel dodelijk zijn, maar goed behandeld. Nu al jaren niet meer. Veel sterkte en blijf schrijven!😘
Lieve Christa,
Mooi om te lezen wat jou heeft geholpen om hier doorheen te komen, en ik wens je van harte toe dat je er inderdaad definitief doorheen bent en dat de kanker wegblijft.
Tegen mij hadden ze ook gezegd dat ze me beter gingen maken, echter na drie weken bleek dat niet zo te zijn. Dit maakt de situatie natuurlijk heel anders. Er is geen uitzicht op genezing, alleen op steeds zieker worden en uiteindelijk doodgaan. Er is dus niets meer om 'doorheen te komen', het is er de rest van mijn leven en als ik erdoorheen ben, ben ik er niet meer.
Toch heb ik tot nu toe volmondig ja gezegd op de behandelingen die mij zijn aangeboden. Ze hebben mij nu al bijna vier jaar extra tijd gegeven met overwegend goede kwaliteit. Daar ben ik blij mee.
Maar dat er niets meer hierna komt, dat blijft heel moeilijk.
Liefs en sterkte,
Hanneke
Lieve Hanneke,
die artsen- zin ‘ wij gaan je beter maken’. Vond ik destijds ook behoorlijk ambitieus. Want niemand kan toch in de toekomst kijken? Maar voorlopig is het wel een fijn perspectief om aan vast te houden.
Super shit als dan, zoals in jouw geval al zo snel na je behandelingen, blijkt dat Je niet meer beter kan worden. Dat lijkt me heel zwaar om mee te dealen. ben blij voor je dat je inmiddels toch al ruim 4 jaar overwegend een goede kwaliteit van leven hebt. En ook dat je er zo open over praat met ons. Al die warme reacties zijn hopelijk voor jou ook fijne lichtpuntjes.
liefs en take care!
Christa
Zeker, dat steunt enorm. Overigens was het niet ná de behandeling dat ik hoorde dat ik niet meer beter werd. Ik zou genezend behandeld worden, de operatie stond in de agenda, maar werd afgeblazen omdat uit een PET-scan bleek dat er toch al uitzaaiingen waren. Toen restte alleen palliatieve behandeling. Nou ja, het maakt verder niet uit, maar ik ben 'blij' dat ik het meteen maar wist en geen zware behandelingen voor niets kreeg.
Nogmaals, hoop dat jij wel degelijk genezend bent behandeld!
Blijf schrijven.
Hanneke
mijn laatste behandeling is nu ruim 1 jaar geleden. Voorzover ik weet ben ik tot nu toe clean. VOlgens mij hebben ze nog niet zoveel statistiek over de overleingskansen na HIPEC. Dus voorlopig ga ik even uit van het meest positieve scenario.
Enne... ik blijf graag schrijven. Op 1 voorwaarde: dat jij blijft dichten :), Hanneke!
Zo'n gave is ook een lichtpuntje!
Christa
Hi Christa,
Ja, ik herken die haat-liefde verhouding volledig! Ik moet wel zeggen dat het doel voor ogen houden een stuk makkelijker is, als de verwachting is dat je beter gaat worden ipv dat het (hopelijk) levensverlengend is. In 2013 gold voor mij dat 1e scenario, nu in principe - alhoewel ik altijd blijf hopen op een wonder - het 2e. Hopelijk hebben jouw artsen gelijk en bereik je je doel, want dan is het de aanslag op je lichaam waard!
Liefs, Jessica
Hey Jessica en andere lotgenootjes,
Ik schrik er elke keer van als ik lees dat er in deze groep zoveel vrouwen met gynaecologische kanker zijn waarbij de kanker is teruggekomen. Dat gaat hoop denk ik over andere dingen dan bij mij. Ik hoop nog op het sprookje 'en ze leefde nog heel erg lang, gezond en gelukkig" en jou/jullie tijdlijn is een stuk korter. Dat lijkt me niet gemakkelijk. Ook omdat alles zo ongewis is.
Bij mijn eigen moeder, die op 52jarige leeftijd aan uitgezaaide darmkanker heb ik gezien dat kwaliteit van leven dan over heel andere dingen gaat. Bijvoorbeeld: nog meemaken dat je jongste kind (mijn jongste broer dus) met zn eindexamendiploma thuis kwam, 'je kinderen om je heen, een lieve vriendin die op bezoek komt en je eigen afscheidsmoment kunnen bepalen.
Laten we hopen dat dat voorlopig allemaal voor jou nog niet aan de orde is. Samen met jou hoop ik op het wonder!
Take care!
Groetjes
Christa