Hoe gaat het met je? 2 x 10 tips voor vraagstellers
NIEUWE BLOG
Hi allemaal,
De vraag 'Hoe gaat het met je? 'houdt me al een tijdje bezig. In deze 6e en laatste blog in de HGHMJ- reeks richt ik me eigenlijk vooral op op al onze vraagstellers. Want communiceren over hoe het met ons als (ex-)(kanker)patiënten, chronisch zieken of mensen met andere ingrijpende verlieservaringen gaat, kunnen we natuurlijk niet alleen. Daar hebben we onze vraagstellers ook hard bij nodig! Ongeacht of die nu naaste, kennis of één van onze hulpverleners zijn.
En deze blog had ik natuurlijk niet kunnen schrijven zonder al jullie eerdere reacties, ervaringen en tips. Dankjewel daarvoor!
Ik wens ons allemaal veel mooie 'Hoe gaat het met je?- gesprekken toe! Ongeacht of je nog ziek bent of gelukkig niet meer, of je nog behandeld wordt of niet meer, en ongeacht hoe groot of klein je verdriet is.
https://christablogt.blogspot.com/2021/08/blog-23-hoe-gaat-het-met-je-2…
En ... ik ben natuurlijk benieuwd of jullie als lotgenoten het eens zijn met mijn adviezen. Of hebben jullie misschien aanvullend nog andere tips?
Levendige groet,
Christa
3 reacties
Hi Christa, de link hier werkt niet. Ik ben er wel gekomen na een beetje doorklikken, maar misschien kan je hem nog aanpassen?
En wederom bedankt voor dit mooie blog. Zeker heel behulpzaam voor ons allemaal, omdat we de ene keer aan de ene kant staan en de andere keer aan de andere kant!
Hoi Kim, dankjewel voor je attendering. De link doet het nu wel!
En je hebt helemaal gelijk. We staan allemaal als mens soms aan de ene kant, soms aan de andere. Want ik ben ne als jij niet alleen (ex)kankerpatient maar ook vriendin en moeder en kennis. En ik leef met mensen die mijn dierbaar zijn mee. Dus ik ben niet alleen vraagontvanger maar ook regelmatig vraagsteller. En dat gaat echt niet alleen over kanker, maar ook over chronische ziekte,liefdesverdriet, echtscheiding, baanverlies etc etc. En als ik het niet meer weet, herlees ik gewoon mijn eigen Hoe gaat het met je? -tips. Hahaha.
groetjes
Christa
Hi Christa,
Je laatste blog met veel belangstelling gelezen. Ook ik vraag mij wel eens af, waarom in de communicatie met niet patienten er van alles mis gaat. Eigenlijk vind ik het gesprek met je dochter nog het meest treffend.
Want wat gebeurt er? Jij vertelt hoe lekker bezig je bent, wat je allemaal doet en creëert een rookgordijn ter voorkoming, dat de ander ziet hoe het werkelijk zit. Als die ander niet dat doorheeft, dan blijft de werkelijke situatie onder de radar.
Wat nu het beroerde is, is dat beide partijen deze situatie onbewust willen. De vragensteller ziet zich gesterkt in zijn of haar gevoel, dat het allemaal wel losloopt. De patient in kwestie heeft van het gesprek het bevredigende gevoel over gehouden, dat hij of zij maar weer eens heeft laten zien hoe sterk, die in zijn/haar schoenen staat.
Beide liegen elkaar voor. En dat voorliegen is niet bewust, maar het gevolg van het feit, dat beide gesprekspartners in feite in verschillende werelden leven. Cognitieve dissonantie.
Daarom houd ik het altijd maar op het antwoord: "ma lebt". Een Jiddische uitdrukking, die ik maar vertaal in "ik leef nog". Maar die vertaling is niet helemaal correct. Het is meer dan dat.
Ergo: het blijft een moeilijke zaak..... H