Hoe mijn relatie met de ingewikkelde vraag veranderde

Hoi Christa, ja wat een herkenning bij mij. Vooral ook dat uitstorten van je hele hebben en houden bij de vriendelijke vragers. Daar kan ik me achteraf nog een beetje ongemakkelijk bij voelen, als ik eraan terug denk.

En daarna kwam inderdaad de periode dat ik weer zo snel mogelijk ‘normaal’ wilde zijn en dus geïrriteerd raakte door die vraag. Ik was toen inderdaad veranderd in iemand die de waarheid meende te moeten zeggen en dan - misschien beetje snibbig- reageerde met: als het niet goed gaat hoor je het wel. Nu niet altijd meer over mijn ziekte beginnen! Voel ik ook achteraf een beetje schaamrood over verschijnen…

Toenik mezelf de vraag stelde: hoe wil ik dan eigenlijk dat men reageert? had ik daar niet eens een goed antwoord op. Dus ja, enige mildheid van ons (ex)kankerpatienten is wel op zn plaats ;-) En ja, een groot dankjewel voor alle lieve aandacht van de vragenstellers ook! Bij deze dus ook van mij!

Ha lieve Linda wat fijn om te lezen dat jij vergelijkbare ervaringen hebt. Al onze eigen worstelingen met HGHMJ. Gelukkig ben ik  niet de enige worstelaar!   

En ook fijn dat we op een gegeven moment  meestal  weer redelijk sociaal vaardige gesprekspartners worden. Dat biedt hopelijk perspectief voor mensen die hier momenteel mee worstelen. 

 Ook ik herinner me nog goed hoe ik  es nogal bitchy reageerde toen een super aardige kennis mij voor de zoveelste keer met een meelijdende blik aankeek en vroeg ' hoe gaat het nu met  je?'. Zo goed bedoeld, maar ik was die patientrol zo zat!  

En ook weet ik nog goed dat ik, toen ik weer redelijk in mn vel zat, met een aantal goede vrienden excuusgesprekken heb gevoerd. Want ik voelde me zooo bezwaard dat ik door mijn krakkemikkige gesteldheid maar beperkte belangstelling voor hen heb gehad een aantal keer  gezellige samenzijn heb verstierd  met mijn  gestreste reacties. Dat zat me echt dwars. Spannend om het daar samen over te hebben, maar het heeft mn vriendschappen alleen  nog maar verder verstevigd. Hoe fijn is dat! 

Liefs, Christa

Ik vind het moeilijk. Ik hou niet van jokken, maar van de toren schreeuwen dat ik kanker heb en dood ga, wil ik evenmin. Voor mijn werk heb ik veel contact met Engelsen en Ieren en daar begint elke mail met: "How are you doing"  en dat is nog meer dan hier alleen een frase. Ze zitten helemaal niet te wachten op een uitwijding dat het uitstekend met je gaat, dat je hebt gevist van het weekend en dat je vier stekelbaarsjes ving. Zo nog minder dat het helemaal niet goed met je gaat. Om niet te jokken, want dan pleeg ik ook verraad aan mijzelf hou ik mij op de vlakte. "Same as yesterday, hope you keep well yourself". Een relatie waar ik heel goed en intensief contact mee heb, heb ik wel geïnformeerd, immers, ik moet taken overdragen, ik raak minder fit en moet mijn energie verdelen. Ieder die mij na staat heb ik geattendeerd op mijn blog, dus die hoeven niet extra te vragen hoe het met mij gaat. Ik weet niet hoe ik om moet gaan met de vraag als die door restpersonen wordt gesteld. Denk dat ik dat van geval moet bekijken.

Ik moet je andere blogs binnenkort maar gaan lezen.