Nieuwe blog: Opruimen alsof de dood me op de hielen zit

  • Openbaar blog
  • donderdag 21 maart 2024
  • 391 x gelezen

Beste mensen, 

Ik heb een nieuwe blog geschreven. Ditmaal over opruimen want  de laatste tijd ben ik als een dolle aan het opruimen. Alsof de dood me op de hielen zit. Misschien is dat ook wel zo, maar dat weet ik gelukkig nu nog niet. Waarom dan toch die haast en hoe pakt dat uit?  

Don’t kill your darlings

Ze zeggen wel eens ‘don’t kill your darlings’. Maar één voor één ben ik dat nu toch aan het doen. Met pijn in mijn hart heb ik begin dit jaar het lidmaatschap van mijn prachtige beroepsvereniging  opgezegd. Vervolgens heb ik met spijtige gevoelens het bijbehorende officiële predicaat ‘Noloc erkend loopbaanprofessional’ van mijn social media verwijderd. Want wanneer je geen lid meer bent van de club, mag je die ‘titel’ niet meer dragen. Extra spijtig omdat ik vorig voorjaar hard heb gewerkt aan mijn hercertificering. Beretrots was ik om dit officiële kwaliteitskeurmerk, na een geslaagde comeback van mijn 1e ronde kanker, opnieuw te  verwerven. Door terugkerende ziekte en opnieuw 2 chemo-trajecten heb ik de afgelopen 1,5 jaar echter helaas weinig op mijn vakgebied kunnen doen.  Echt heel jammer.

Ook heb ik me recent afgemeld bij mijn regionale Noloc-intervisiegroep. Door behandelingen en fysieke beperkingen nam ik weliswaar al 1,5 jaar niet meer deel aan bijeenkomsten maar voor mijn gevoel hoorde ik er toch nog een beetje bij. Nu niet meer. Einde van een tijdperk. Definitief professioneel niet meer mee kunnen doen is verdrietig en pijnlijk. 

Dieper, droever, definitiever 

Vorig jaar heb ik al een begin gemaakt met het grote opschonen: mijn beroeps-en bedrijfsaansprakelijkheidsverzekering opgezegd, mijn zakelijke bankrekening opgeheven en diverse werk gerelateerde abonnementen stopgezet . Toen was mijn praktische redenatie: ‘Waarom zou ik allerlei verzekeringen, lidmaatschappen en abonnementen aanhouden waar ik geen gebruik meer van maak?’. Nu voelt het anders. Dieper, droever en definitiever. Want na 2 recidieven heb ik nu echt de hoop opgegeven op een succesvolle, volwaardige, professionele rentree op de arbeidsmarkt. That sucks!

Weemoed

Nu is mijn zakelijke account aan de beurt. Mijn zakelijke mailadres houdt binnenkort op te bestaan.  Inwendig stilletjes huilend loop ik één voor één alle digitale mapjes in mijn werkmailbox na. Ik bewaar wat fiscaal nog van belang is en delete daarna de rest. Ook mijn prachtige, professionele website ChristaVersterkt (https://www.christaversterkt.nl/index.html) gaat binnenkort uit de lucht. Met weemoed denk ik terug aan alle uurtjes die ik daar destijds  samen met mijn broer als websitebouwer in heb gestoken. Dat het opheffen van mijn bedrijf er zo in hakt, overvalt me toch. Opheffen doet pijn.

Uitputtend  

Al dat opschonen en opheffen is behalve verdrietig ook uitputtend. Al deze shitty administratieve klusjes vereisen namelijk elke keer energie en geconcentreerde aandacht. Voor een ‘normaal gezond’ persoon misschien een klusje wat je ‘even’ tussendoor doet, maar voor mij een flinke klus. Sinds mijn chemo’s is mijn dagelijkse portie energie en concentratie beperkt. Of komt die uitputting ook door alle emoties die hiermee gepaard gaan?  Mijn hele werkzame leven, met alle ups en downs,  komt nu immers voorbij.  Ik dacht dat ik door eerdere werkverlies ervaringen inmiddels voldoende gehard was, maar niet dus. Noodgedwongen, onvrijwillig afscheid nemen van 35 jaar actief werkend leven is zwaarder dan ik dacht. Hoe graag had ik mijzelf als 62-jarige immers een  latere, andere, meer succesvolle afronding van mijn werkende bestaan gegund!

 

Waarom dan toch?  

‘Waarom doe ik al dit opruimen mezelf nu toch aan?’ vraag ik me af. Waarom stel ik dit niet uit tot na mijn dood? Dan bespaar ik mezelf immers een hoop verdrietige, vermoeiende taakjes.  Waarom dan toch deze vreemde vorm van zelfkwelling, al die ophef-arbeid? Ik kan mijn tijd toch immers beter besteden aan vrolijkere dingen? 

Wanneer ik nu niks opruim komen alle administratieve taakjes t.z.t. , na mijn overlijden, vanzelf op de actielijst van mijn dochters. Wie dan leeft, die dan zorgt. Eigenlijk wil ik ze dat niet aandoen. Een overleden moeder (houdbaarheidsdatum onbekend) zonder al die shitty administratieve klusjes is immers voor hen al verdrietig genoeg.  Dus doe ik het nu toch maar zelf. Proactieve types zoals ik vinden het namelijk ook heel fijn om alles zo lang mogelijk zelf te regelen. En er is nog een andere reden.

Opschonen = onder ogen zien 

Mijn opschoondrift, ik noem het gekscherend ‘mijn professionele suïcide’ komt wellicht wat masochistisch over, maar het helpt ook bij mijn verwerking. De feiten ogen zien, je verlies nemen en bewust rouwen hoort immers bij afscheid nemen. Al opschonend kies ik er nu dus bewust voor om ook deze draak vol in de bek te kijken. Net zoals ik dat eerder ook met andere ingrijpende gebeurtenissen heb gedaan. Partir c’est mourir un peu. Dat ontkennen, ontvluchten of wachten tot het overgaat past niet zo goed bij mij. Misschien schrijf ik er nog eens een vervolgblog over. 

Troostende bijvangst

Opschonen van mijn professionele leven brengt me behalve weemoed en verdriet ook trots en dankbaarheid. Wauw, wat heb ik in mijn professionele leven ontzettend veel gedaan en mogen bijdragen! (zie mijn LI-profiel). Beste werkgevers, aardige collega’s, zeer gewaardeerde opdrachtgevers, lieve coachees, trainings-, workshop- en assessmentdeelnemers: Dank voor jullie vertrouwen. Dank dat ik op deze manier heb mogen bijdragen. Dat ik dat allemaal heb mogen en kunnen doen!  Wat een rijke, troostende bijvangst! Goede herinneringen sterven nooit! 

Achterdeurtje

En…. ik houd natuurlijk nog een klein achterdeurtje open. Wie weet ga ik als vrijwilliger redacteur bij mijn patiëntenvereniging binnenkort weer eens iemand interviewen en een artikel schrijven? Of komen er af en toe weer mensen met werk gerelateerde vragen zomaar mijn huiskamer binnenwandelen?  Ik sta ik popelen om je te helpen! Een oude vos verleert immers nooit haar kunstjes! Opruimen betekent dus niet ‘opgeven’. Ik ben er nog!  

Praktische tip: orde op zaken

Tot slot nog één praktische tip aan iedereen die net als ik te maken heeft met een chronische, voortschrijdende ziekte. Of eigenlijk ook aan gezonde, ouder wordende medemensen:  Begin tijdig met administratief orde op zaken te stellen. Dat brengt niet alleen rust in je hoofd, maar is ook prettig voor je nabestaanden wanneer ze ooit, na jouw overlijden, al jouw financieel/administratieve zaken moeten afhandelen. 

En jij?

Ben benieuwd  of jij dit herkent? Zit jij als palliatiefje in een vergelijkbaar schuitje als ik? Moe(s)t jij ook om gezondheidsredenen officieel afscheid nemen van je werkzame leven? Hoe is dat voor jou? En wat helpt jou hierbij? Fijn als je je ervaringen wilt delen! 

Hartegroet,

Christa

 Meer informatie? 

 

Reageren
Volgend blogbericht

6 reacties

Opruimen, voorbereiden op het onafwendbare. Ik zie het als een morele verplichting naar hen die verder moeten, om het naast het verdriet het zo min mogelijk lastig te maken. Voorbereiden op, ontspullen. Hoewel dat ontspullen meer is voor mijn gevoel. Als straks de kringloop komt en de oudijzerboer, dan is het ook weg.

Sinds december is werk gevoelsmatig ook over. Uit dienst per augustus en transitievergoeding is uitgekeerd. Het werk is doorgegaan zonder mij. Ik heb alleen nog een sleutel. Die moet ik binnenkort ook maar eens teruggeven.

Laatst bewerkt: 05/03/2024 - 12:00
Reageren

Hey Zweef,

 dank voor het delen hoe jij erin zit. Herkenbaar wat je schrijft over tijdig opruimen zodat je naasten het na je dood niet hoeven te doen . Daarover had ik het ook mijn Kanker- psych van het Helen Dowling Instituut. Hij wierp voor mijn een ander licht op de zaak. Hij zei ‘opruimen is voor naasten ook een belangrijk onderdeel van hun proces van afscheid nemen. Stel je voor dat ze helemaal niets meer hoeven te doen, dat zou ook heel leeg zijn’. Dus voor mezelf probeer ik nu maar een middenweg hierin te vinden. Alsik al mijn spullen nu, voortijdig,  weg zou doen word ik zelf ook te verdrietig van. En jij en mevrouw Zweef denk ik ook. We zijn er immers nu nog! 

Tsja en definitief afscheid nemen van werk is ook best een ding. Zij gaan door en jij/ wij horen er definitief niet meer bij. Rationeel kunnen we dat best snappen, maar emotioneel blijft het toch een rauw  rafel randje. Misschien stiekem toch maar die sleutel houden en die ergens een mooi plekje geven. My lips are sealed.

 

Laatst bewerkt: 16/03/2024 - 17:21
Reageren

Dank je wel voor het delen. En het is herkenbaar. Ik ben palliatief, hoewel de tumoren aan het verdwijnen zijn. Dat laatste geeft mij heel veel hoop. Waarom dan toch opruimen? 

Het hele helder verhaal is, dat opruimen ook ruimte in mijn hoofd geeft. Ik had mezelf beloofd dat ik pas na mijn pensioen dingen van mijn werk zou gaan weggooien. Maar nu ik de boel overzie, merk ik ook dat teveel bewaren aan een periode van voor de kanker mij juist heel veel verdriet doet. Voor mij is de kanker een nieuwe periode in mijn leven, net als een pensionering. Wat voor mij een belangrijk houvast is, is dat wij als kankerpatient een soort van sticker op ons voor hoofd krijgen geplakt met een pijl naar de kalender die kennelijk op ons nachtkastje staat. Wat ik geleerd heb in de korte tijd is, dat eigenlijk alle zekerheid die ik had opgebouwd net zo goed een vorm van schijnzekerheid is. Alleen hebben de gezonde mensen die kalender veilig in een lade gestopt en de sticker snel verwijderd. Niemand weet wanneer het zijn/haar tijd is. Iedereen kan in een situatie van plotselinge dood of een lijdensweg naar de dood terecht komen. Maar de buitenwacht denkt allemaal:' dat overkomt mij niet'. 

Ik heb geen idee wat de toekomst gaat brengen. Ik hoop dat je rust vindt in je hart en in je hoofd. Ruimte geeft nieuwe richtingen om in te slaan en nieuwe creatieve mogelijkheden. Heel veel rust en liefs toegewenst.

 

Laatst bewerkt: 22/03/2024 - 09:03
Reageren

Ha Lavenderrose, dank voor het delen. Ja opruimen geeft idd lucht en rust. 
En erover bloggen ook. Zeker nu ik weet dat ik niet de enige ben die het best verdrietig vindt om onvrijwillig afscheid te nemen van het werkzame leven. 
Opruimen is heilzaam. Niet alleen voor zieke mensen maar ook voor gezonde mensen. En bijkomend voordeel: als je het regelmatig doet wordt het ook niet een onoverzichtelijke berg  voor onze kinderen/ naasten wanneer we er niet meer zijn. 
Groetjes,

Christa 

Laatst bewerkt: 22/03/2024 - 16:05
Reageren

Hoi Christa,

Mooie blog heb je hierover geschreven. Ik heb weliswaar geen eigen bedrijf 'op te ruimen', maar ben wel sinds de palliatieve diagnose ook zoveel mogelijk aan het opruimen. In mijn achterhoofd ook met de gedachte: dan hoeven mijn kinderen er niet allemaal achteraan te gaan als ik er niet meer ben. Er zijn spullen in dozen en kasten verzameld in de loop van de 40 jaar dat mijn man en ik samen waren die voor ons waarde hadden, maar mijn kinderen niets zeggen. Veel daarvan is al door mij naar de kringloop of de stort gebracht. Er staat een map in de kast met op de rug de titel 'Wensen mama'. Hierin heb ik alles opgeschreven wat gedaan kan en moet worden als ik er niet meer ben. Mijn uitvaartpolis zit erin net als de adressenlijst voor de kaarten, mijn wilsverklaring, mijn muziekwensen bij de uitvaart etc., de abonnementen die ik heb lopen en hoe en waar die opgezegd kunnen worden. Ik hoop nog jarenlang e.e.a. te kunnen wijzigen in deze map, maar het geeft mij rust dat dit allemaal geregeld is. 

Liefs, Monique

Laatst bewerkt: 23/03/2024 - 12:43
Reageren

Hoi Monique,heel herkenbaar.  Zo'n map heb ik ook. Daar heb ik vorig jaar na het behandeltraject van m'n 1e recidief  met hulp van m'n oudste dochter hard aan gewerkt. Ik noem het 'De wegwijzer'. Dat geeft idd rust. Nu nog al die mappen met papieren- werkdocumenten. Geen gemakkelijke klus wat overal kleven herinneringen aan.

Goede moeders/ouders  zijn we toch, dat we onze kids ook over de grenzen van ons leven proberen te ontzorgen.

Ik hoop voor jou, mij en veel anderen hier op kanker.nl dat onze naasten deze map voorlopig nog niet nodig hebben.

 

Goede Palmpasen.

Groetjes,

Christa 

  

Laatst bewerkt: 24/03/2024 - 10:04
Reageren