Vallen en opstaan: de rauwe realiteit
Hallo beste allemaal,
zoals een aantal van jullie weten is in najaar 2022 na 3 jaar teruggekomen. Dus ik behoor nu ook tot de grote groep palliatieve.. Na een pittig chemo-behandeltraject ben ik nu weer aan het opkrabbelen. Omdat ik al m'n energie nodig had om de kuren te doorstaan ben ik het afgelopen halfjaar amper op social media actief geweest. Dus ook niet op Kanker.nl. En ... deze week had ik opeens heel veel zin om weer eens een blog te schrijven over hoe het nu met me gaat en wat me verder te wachten staat. Dus bij deze! Ben benieuwd of jullie vergelijkbare ervaringen en struggles hebben en ook hoe jullie daarmee omgaan..
Groetjes en heel veel sterkte voor iedereen die dat nodig heeft,
Christa
VALLEN EN OPSTAAN: DE RAUWE REALITEIT
Intro
Ik ga dood aan kanker. Ik weet alleen nog niet wanneer. Terminaal mag ik mezelf zeker nog niet noemen en ook niet ‘ten dode opgeschreven’, maar zo voelt het af en toe wel. Want één ding is zeker: uiteindelijk wint de kanker het van mij. Dat is gewoon een kwestie van tijd. Maar hoe lang zal de kanker zich deze keer koest houden? En hoe lang heb ik dan nog? Is mij nog voldoende kwaliteit van leven gegund? En ben ik, wanneer de kanker in de toekomst weer verder groeit, sterk genoeg om opnieuw intensieve behandelingen te doorstaan? Martelende vragen die me af en toe bezighouden. Vragen waar niemand mij en mijn ‘nearest en dearest’ een duidelijk antwoord op kan geven. Laat staan ons kan geruststellen. Dat is bij tijd en wijle best beangstigend.
Flinke uitputtingsslag
Na drie jaar weg te zijn geweest, is de kanker in de zomer van 2022 sluipenderwijs in mijn lichaam teruggekomen en heeft me opnieuw totaal overrompeld. De afgelopen maanden heeft hij via 5 flinke chemokuren opnieuw een flinke tik-terug-in-zijn-hok gehad. En met positief resultaat! De uitslag van de CT-scan en de lage waarden van mijn tumormarker bevestigen dat. De 6e kuur heb ik op advies van m’n oncoloog maar overgeslagen, want bij elke chemo werd de uitputtingsslag zwaarder en op een gegeven moment bijna niet meer te volbrengen. Met bloedtransfusies tussen de kuren door hebben ze me in het ziekenhuis elke keer weer net voldoende op de been gekregen om de volgende portie te kunnen ontvangen. Maar nu zijn de chemo’s ze dan voorlopig echt voorbij. Eindelijk gelegenheid om stap voor stap weer verder op krachten te komen. Ik sta te popelen om de draad van mijn leven weer op te pakken! En … hoog tijd om ook weer eens een nieuwe blog te schrijven. Bij deze!
De volgende challenge
Met de schrik nog in de benen en een wankel lijf staat de volgende challenge me nu op te wachten, namelijk die van de doelgerichte therapie. Dat wil zeggen onderhoudsmedicatie in de vorm van pillen om de resterende kankercellen in mijn lichaam zo lang mogelijk koest te houden. Totdat de kanker het opnieuw van mijn gezonde cellen, die nog steeds elke dag hun stinkende best doen, wint. Deze pillen-onderhoudskuur heeft, net als de chemo’s, een deprimerende lijst van mogelijke, shitty bijverschijnselen. Een aantal daarvan is me inmiddels zeer bekend: misselijkheid, braken, lage bloedwaarden en vermoeidheid. Geen idee in welke mate ik daar straks last van zal krijgen, maar het vooruitzicht om opnieuw ziek zwak en misselijk te worden is niet aanlokkelijk. Maar ja, wat is het alternatief? Geen pillen slikken, dus sneller een volgend recidief? Of behoor ik tot de gelukkigen bij wie de kanker zich, met of zonder pillen, opnieuw jarenlang rustig houdt en/of die weinig last hebben van bijverschijnselen van de onderhoudskuur? Wie zal het zeggen? Dat blijft opnieuw koffiedik kijken want, zo zegt mijn oncoloog ‘Elk lichaam is anders’. Fingers crossed dus. Hopelijk valt het allemaal mee!
Complicerende startvoorwaarde
Wat ook niet meevalt ismijn grote-pillen-slik probleem. Daar heb ik mijn hele leven al moeite mee. Behalve voldoen aan een aantal andere algemene criteria (bloedwaarden, hartritme) is goed pillen kunnen slikken een belangrijke startvoorwaarde voor de nieuwe kuur. Tijdens eerdere medische behandelingen heb ik dat aardig weten te omzeilen, want gelukkig zijn heel veel medicijnen ook in andere vormen (zetpillen, kauwtabletten, vloeibaar, of via een infuus) of in kleiner formaat verkrijgbaar, maar deze helaas niet. En laat deze onderhoudsmedicatie volgens recente wetenschappelijke studies nou nét het verschil tussen korter en langer leven uitmaken. Heb ik effe pech! Daarom ben ik nu druk doende om met begeleiding van een logopediste en een psycholoog dit kunstje onder de knie te krijgen. En ook dat valt nog niet mee. Maar ik blijf dapper door oefenen!
Martelende vragen
Tussen al mijn dagelijkse opbouw-activiteiten en pil-slik-oefeningen door blijft een aantal martelende vragen steeds door mijn hoofd spoken: Ben ik er over één, drie of vijf jaar nog? Hoe lang heb ik nog om te mogen genieten van het leven, van mijn lieve dochters, familieleden en van waardevolle vriendschappen? Ga ik bijvoorbeeld het afstuderen van mijn jongste dochter, nu eerstejaarsstudent, nog meemaken? En haar eerste baan? Of het officiële samenwonen van mijn oudste dochter? En mijn eerste kleinkind? Ofwel: wat is mij nog gegund om mee te mogen maken? En met welke mate van gezondheid? En met welke kwaliteit van leven? Vragen waarop helaas niemand het antwoord weet en waarover niemand mij helaas kan geruststellen. Dus ik mezelf en mijn ’nearest en dearest’ ook niet. Dat is pittig.
Rauwe realiteit
Eerder heb ik -volgens mijn volgers- prachtige blogs geschreven over hoe om te gaan met kanker (zie bijvoorbeeld mijn recente reeksje over Vallen en Opstaan. Over hoop, geloof, liefde, vertrouwen en overgave als mijn belangrijkste ankerpunten). Toen ik het afgelopen najaar weer flink ziek was en zware behandelingen onderging besefte ik echter al snel: Het echte leven is veel rauwer dan ik met een pen kan beschrijven. Voor de tweede keer in drie jaar kanker krijgen en voor de tweede keer een pittig behandeltraject ondergaan viel me vies tegen. Het eerste behandeltraject, nu bijna 4 jaar geleden, vond ik al zwaar maar deze keer was het anders zwaar. Was dat misschien omdat ik geschrokken ben van de sluipende manier waarop de ‘silent lady killer’ me opnieuw ongemerkt te grazen heeft genomen? Want de afgelopen zomer had ik nog helemaal niet door dat er al een tijdje weer serieuze tumoren in mijn lichaam aan het groeien waren. Of was het omdat ik er bij mijn recidief niet meer zo blanco in ging als 4 jaar geleden? Of was het vanwege alle pijnlijke, fysieke wendingen die het behandeltraject deze keer met zich meebracht? Zoals mijn onverwachtse 5-daagse ziekenhuisopname vanwege tumorkoorts na kuur 1. Het feit dat ik tijdens diverse kuren zo zwak was dat ik geen trappen kon lopen, dus mijn appartement een aantal dagen niet uit kon. En dan de enorme impact die de chemo’s op mijn bloedwaarden hadden en het aantal keren dat ik een bloedtransfusie nodig had omdat mijn lichaam niet sterk genoeg was om zelf de waarden weer op orde te krijgen. En dat je van lage bloedwaarden opeens ook spontane blauwe plekken op je lichaam kan krijgen of een bloedneus die niet meer stopt. En dan alle pijnlijke prik-ervaringen omdat mijn aderen als gevolg van de chemo’s steeds moeilijker aan te prikken waren. Op het dieptepunt waren er zelfs een keer 5 (!) pogingen nodig om de naald er goed in te krijgen. Allemaal heel naar, pijnlijk en deprimerend.
Kortom, ik heb het het afgelopen half jaar zwaar te verduren gehad. Niet alleen fysiek maar ook mentaal en emotioneel. En er zijn ook momenten geweest dat ik bijna de hoop op betere tijden heb opgegeven. Dus het was elke keer hard werken om mijn oude veerkrachtige, hoopvolle IK weer terug te vinden.
Wat helpt?
Het afgelopen half jaar heb ik me regelmatig afgevraagd ‘Wat helpt om weer op te staan wanneer je opnieuw zo diept valt? Is dat bijvoorbeeld door veel tijd alleen door te brengen, te mediteren en positieve dingen te visualiseren? Of door veel te bidden? Bijvoorbeeld voor een lang, gezond en gelukkig leven? En krijg ik dat dan ook als ik maar vaak en vroom genoeg bid? Of is het slimmer om actief met cognitieve gedragstherapie (CGT) aan de slag gaan: bijvoorbeeld door mijn piekergedachten te parkeren en mijn niet-helpende gedachten om te buigen naar meer helpende gedachten? Of is regelmatig mijn hart luchten bij lieve vriendinnen en vrienden of mijn hulpverleners de beste strategie? Of is dat jezelf vooral afleiden met leuke en ontspannende dingen? Bijvoorbeeld met fijn gezelschap, gezellig samen eten, Netflixen, goede films kijken, mooie muziek luisteren, of - wanneer je gezondheid dat weer enigszins toelaat- lekker wandelen in de natuur? Zodat je niet de hele dag bezig bent met al je kwalen, beperkingen en onzekerheid over de toekomst? Of wordt je leven onbekommerder en plezieriger wanneer je je alleen focust op vandaag en het hier & nu in plaats van je bezig te houden met grote existentiële, martelende vragen? Of is niet nadenken over je onzekere levensverwachting en kwaliteit van leven een vorm van je kop in het zand steken?
Door ervaring wijzer geworden besef ik des te meer: Er is geen one-size-fits-all beste strategie. Iedereen moet hierin zijn/haar eigen weg vinden. Dus ik zoek, probeer en experimenteer elke dag. Soms heb ik goede dag en gaat dat beter, soms gaat het minder of helemaal niet. Dan lig ik op de bank, ben ik moe en verdrietig en kom ik eigenlijk tot niks. Ook dat hoort erbij. Jezelf overgeven aan wat er is en je daartoe verhouden, hoe pijnlijk dat ook is. Pittige levenslessen dus. En ik besef: ik heb, noch voor mezelf, noch voor anderen de wijsheid in pacht. Maar ik ga wel door want ik ben er nog! En ik wil graag zo lang mogelijk doorleven en iets van mijn leven maken!
En jij?
Ben jij net als ik palliatief? En ben je net als ik herstellend van een behandeltraject of is dat misschien bij jou alweer iets langer geleden? Hoe doe jij dat: Na een flinke val weer opstaan? En heb je, net als ik, martelende vragen over je gezondheid en kwaliteit van leven? Wat is jouw manier om daarmee om te gaan? Fijn als je je ervaringen deelt!
Meer lezen:
ChristaBlogt: ben je benieuwd naar mijn eerdere blogs, bijvoorbeeld mijn blogreeks over Vallen en opstaan (blog 36 tm.38). zie dan meer eerdere blogs op Kanker.nl. of op mijn eigen website https://christablogt.blogspot.com
7 reacties
Hoe ga je er mee om palliatief te zijn? Ik kijk niet te ver vooruit. Half jaar is ver zat. Soms als er echt heel iets leuks aankomt een maand of tien, maar niet langer hoor!
Leef van dag tot dag, koester wat je meemaakt.
Dankjewel Zweef! Dank voor je inspirerende lifestyle, momenteel vind ik 1 maand vooruit kijken al lastig, ben ik een beetje afgeleerd door al die ontwrichtende chemo's maar ik ga het het proberen!
Lieve Christa, ik behoor (nog) niet tot de groep palliatieven, maar had/heb die vragen die jij stelt ook. Natuurlijk besef ik dat het er totaal anders uitziet wanneer dan werkelijk dat stempel ‘palliatief’ is uitgedeeld. Ik vond (en vind) het op een bepaalde manier ook helpend te beseffen dat er geen zekerheden of garanties bestaan. Dat ‘zijn’ het enige is waar je enige greep op hebt. Het maakt dat ik me deel voel van een groter geheel, en dat is voor mij op de één of andere manier troostend en rustgevend. Een soort megagrote uitzoom. Geen idee of dat me ook lukt als de kanker terug is gekomen, zoals bij jou. Jij hebt zware klappen gehad en hebt nu al je energie nodig om weer op te krabbelen. De vorige versie van Christa is er niet meer, maar jouw persoonlijkheid nog wel. Ik herken m in jouw schrijfsels. Dat is je kracht.
Lieve Christa,
Jouw blog zit vol herkenbaarheden voor mij. Jouw martelende vragen heb ik ook. Hoelang blijven de immunotherapie en hormoonpillen de kankercellen koest houden? Één jaar, 5 jaar? Kan ik ooit een kleinkind in mijn armen houden? Maak ik mee dat mijn jongste een eigen, veilig nestje kan bouwen? Gaat het me lukken weer volledig 3 dagen aan het werk te gaan? Zoveel vragen waar alleen de tijd antwoord op zal geven. Ik voel me het beste als ik de overtuiging kan vasthouden dat ik nog jaren heb, maar die overtuiging is ook weleens zoek. Wat mij helpt is dan al mijn gedachtes en emoties op te schrijven in mijn dagboek. Ik laat ze gewoon toe in het vertrouwen dat ze ook weer weg zullen gaan want dat is gelukkig altijd zo.
liefs, Monique
Hoi, ik ben zus van een fantastische vrouw die bijna exact jouw verhaal heeft. Helaas zal ze altijd 52 blijven. Jullie verhalen geven mij inzicht wat er door haar heen moet zijn gegaan, hoewel wij heel open en eerlijk waren naar elkaar. Maar de herkenning van de diepe dalen, de angst, opnieuw hoop en zo verschrikkelijk veel moed, maar ook wat chemo's aan afbraak op je hele wezen aanricht, maar je kunt niet zonder. Kwaliteit van leven is wel heel belangrijk, maar overleven ook. En verschil in lichaam,klopt, mijn tante - geen genetische vorm bij ons en geen bloedverwant- heeft ook de clearcell vorm, alleen debulking, geen chemo, wilde ze niet, is 72 en al 1,5 jaar voelt ze zich goed maar zo schuldig naar mijn zus toe. Wat mij heeft geraakt tijdens de palliatie fase is de ingelooflijk mindfuck die dat met zich meebrengt. Wat een diep respect heb ik voor iedereen die dat moet doorstaan. De momenten dat ze me appte en niet uit bed wilde komen, want wat heeft het voor nut, vond ik zo vreselijk voor haar, haar man en kinderen. Maar het is een eenzaam proces zoals ze het zelf beschreef. Ik blijf meelezen en wens jullie allemaal kracht wijsheid en moed, en nog een mooie lange tijd hier.
Beste Christa,
Je verhaal is herkenbaar. Wat een tegenvaller dat je ook een recidief hebt en weer door die rot kuren heen bent gegaan.
Het feit dat je nu weer zin hebt om je blog te schrijven, geeft aan dat je weer met stapjes vooruit gaat! Dus dat is mooi!
Ik zit al 10 jaar in de palliatieve fase. Met pieken en dalen.
Ik verbaas me er soms zelf over, hoe veerkrachtig een mens kan zijn. Vorig jaar dacht ik dat het einde naderde, veel vocht in mijn buik en ook weer in mijn long. Dat had ik in 2020 ook gehad.
Ik ben sinds mei 2022 met doelgerichte therapie gestart (DRUP studie gericht op mijn BRAF mutatie). Ik voel me nu weer heel energiek! Ik moet wel 2x daags (flinke) pillen slikken, maar heb intussen een tumormarker van 22! Dus mooier kan niet! Ik heb gelukkig geen last van slikproblemen. Voor jou is dat natuurlijk wel een vervelende bijkomstigheid.
De lente komt eraan, de bloemen lopen weer uit. Dat zijn voor mij de momenten om bij stil te staan en van te genieten. Probeer van iedere dag dat je je goed voelt te genieten. Uiteraard zit het altijd in je hoofd en zijn er momenten waarop je je afvraagt hoe lang nog....? Maar op die momenten mis je de mooie momenten van het nu.
Ik wens je veel sterkte en beterschap. En vooral ook heel veel succes met de medicatie.
Lieve groeten,
Marianne
Hallo Christa,
Hoe gaat het nu met je? Je hebt een enorm zware tijd achter de rug en hopelijk ben je weer wat aan het opkrabbelen.
Ik ben sinds eind 2019 palliatief en de onzekerheid, onwetendheid en hoop door nieuwe behandelingen houden mij ook flink bezig. Ik heb ook diepe dalen gekend, maar gelukkig ook telkens opgekrabbeld. Net weer aan een nieuwe trial meegedaan en hopelijk gaat dat me weer extra bonustijd opleveren. De bonusjaren zijn wel prachtig en gelukkig heb ik mooie herinneringen kunnen maken met ons gezin. We zijn 5 x opa en oma geworden de laatste ruim 1,5 jaar en wat ben ik dankbaar dit mee te mogen maken. Pierre en ik zijn 20 jaar samen en we hebben ieder 2 kids. Vormen een hecht samengesteld gezin wat door mijn ziekte nog mooier en hechter is geworden. Dat geeft mij veel kracht en energie. Verder merk ik dat ik ook steeds meer alleen wil zijn. Mijn gedachten dan verzet met netflix of blogs lezen op kanker.nl. jeetje wat zijn er toch veel verdrietige blogs he. Maar we steunen elkaar hier waar we kunnen. We herkennen veel en leren van elkaar vind ik. Pierre is mijn rots in de branding, mijn broer, zus, ouders en vele vriendinnen komen regelmatig langs. Dat is wel fijn, maar kost me steeds meer energie merk ik. De vraag die jou zo bezig houdt van hoelang heb ik nog herken ik enorm. We weten het niet en dat is denk ik wel het beste. Zolang ik kan genieten is het prima, maar als mijn leven een lijden wordt houdt het op. Ik heb een euthanasie verklaring, maar hopelijk ga ik ook dit jaar nog vol maken. Terwijl ik eind vorig jaar echt dat kerst niet te halen. Bizar he hoe ons leven door die kanker op zijn kop staat.
Ik ga wat blogs van je lezen en hopelijk gaat het momenteel bergopwaarts met je.
Succes en sterkte met alles. Liefs Carla🦋