Waarom is 'Hoe gaat het met je?' zo'n belangrijke vraag?
De vraag ’Hoe gaat het met je?’ houdt me, zoals jullie in mijn vorige blog hebben kunnen lezen, al een tijdje bezig. Uit de vele reacties blijkt dat veel mensen HGHMJ ook een ingewikkelde vraag vinden. Niet alleen (ex-) kankerpatiënten, maar ook mensen met chronische ziekten, mensen die rouwen om het verlies van dierbaren en mensen met serieuze psychische problemen. Niet alleen vraagontvangers maar ook vraagstellers. Met daarbij soms hartverscheurende verhalen. Reden temeer om nader te onderzoeken wat deze vraag zo ingewikkeld maakt. Daarover gaat deze vervolgblog. Maar er gaat iets veel belangrijkers aan vooraf.
Namelijk onze universele behoefte om gezien, gekend en gewaardeerd te worden én om erbij te horen. Mijn nieuwe blog gaat over die universele basisbehoefte, over 'je bent al geliefd', over hoe belangrijk het is om elke keer opnieuw je verhaal te mogen doen, over goede communicatie en nog veel meer. En... omdat ik inmiddels zo in de ban ben geraakt van deze vraag, ben ik nog 2 vervolgblogs hierover aan het schrijven.
De eerstvolgende gaat over 'Wat maakt HGHMJ zo ingewikkeld?' en in de laatste blog in deze reeks bundel ik alle tips die ik de afgelopen maanden heb verzameld. Met dank aan iedereen, ziek of gezond, die zijn/haar ervaringen hierover met mij heeft gedeeld.
https://christablogt.blogspot.com/2021/06/blog-19-waarom-is-hoe-gaat-he… groet,
Christa
4 reacties
Lieve Christa,
Ik reageerde al op je vorige blog over dit onderwerp. Nu weer, omdat ik iets nieuws ontdek. Naarmate ik zieker word, wordt de vraag hoe het met me gaat steeds minder vaak gesteld, terwijl die voor mij juist steeds relevanter wordt. Ik krijg bijvoorbeeld mailtjes waarin mensen mij laten weten dat ze mijn gedichten op mijn website lezen, dat ze zien dat ik het zwaar heb, dat ze bewondering voor mijn veerkracht hebben en me veel sterkte wensen. Allemaal heel lief natuurlijk, maar de vraag hoe het gaat wordt niet gesteld. Nu ja, uit wat ze lezen op mijn site kan men dit dus ook opmaken en ik ben blij dat ze dat doen en erop reageren. Ik denk dat ze het niet meer durven vragen. Zelf bang voor het antwoord, of bang dat het voor mij bezwarend is om te antwoorden. Die bewondering vind ik ook een beetje moeizaam. Er zijn er meer die er een blog over hebben geschreven. Ze gebruikten woorden als: de kankerheld, het kankervoetstuk. Maar ik ben helemaal geen held omdat ik helaas zo ernstig ziek ben. Ik ben verdrietig en bang. En jazeker, veerkracht heb ik ook, maar zoals ik in een gelijknamig blogje eens geschreven heb: die veerkracht doet zijn eigen werk en die kan ik niet sturen.
Gelukkig heb ik een aantal heel lieve vriendinnen en familieleden die wèl durven te vragen hoe het gaat. En daarna hebben we het over andere dingen; over de goede dingen van het leven.
Liefs,
Hanneke
Lieve Hanneke,
Ik ben het niet met je eens in deze.
Soms is een held zijn zoiets simpels als "gewoon een dag proberen te hebben". Want "gewoon een dag" kan soms ook een bovenmenselijke prestatie zijn. Ik herken dat in jou, en ron, en tessa, en nog vele andere. Dat is wat jou een held maakt, iig voor mij. Een held durft namelijk ook bang en verdrietig te zijn, maar wat een held een held maakt is dat die desondanks gewoon doorzet.
Dat maakt jou niet een "kankerheld" die op een "kankervoetstuk" staat.
Nee.
Dat maakt jou een held als persoon.
Dus doe jezelf niet tekort ;-)
Dikke warme knuffel,
- Alex
Wat ontzettend lief van je, Alex, de tranen rollen hier.
Als het is zoals jij zegt, dan ken ik er nog één. Die heet Alex.
Ik hoop dat je vandaag "gewoon een dag" kunt hebben. Dat is inderdaad vaak al het hoogst haalbare.
Knuffel terug!
Hanneke
Zó’n rake observatie Hanneke! Deze belangrijke vraag moet dan dus júist gesteld worden. Dank voor je bijdrage