Een flinke tegenslag
Vanaf de 5e kuur gaat het steeds minder. Geen energie mee en moet steeds meer dingen laten schieten. PSV-Lens voorbij laten gaan omdat ik het niet kan. Wel gekeken op TV maar dan lekker onderuit. Vrijdag november foto laten maken van de longen om te kijken of er nog ontsteking zichtbaar zijn. Inmiddels nadert het eind van de 2e verlening van de 3e antibioticakuur.
Ook de wedstrijd laten schieten PSV – PEC Zwolle. Ondertussen wordt het met de dag minder met wat ik nog kan, en dat is echt niet veel. Woensdag de laatste antibiotica ingenomen. Donderdag 16 november zou ik naar het etentje gaan in verband met het afscheid van Peter in verband met de RVU. Ik had alles geregeld, voor de deur afgezet worden en ook weer opgehaald worden. Alleen na mijn middagdutje lag ik weer te rillen en had ik koorts. Baalde er enorm van maar moest toch aan mezelf denken. Vrijdagochtend was het helemaal erg. Koorts en van toilet naar de tafel moest met een rustpauze op de bank. Vijf meter lopen was al veel. Jeannette besloot om ontstekingswaarden te prikken en die bleek al weer 97. Het ziekenhuis werd gebeld en we konden direct komen. Daar aangekomen ging ik voor het eerst in een van de rolstoelen zitten die daar staan. Ik kon meteen door en dan gaat het circus weer aan de gang. Bloedprikken en er was ook al een longfoto maken. Ik werd gehaald voor de longfoto met een rolstoel en op de röntgen aangekomen moest ik gaan staan om de foto te maken. Maar toen ik eenmaal stond voelde ik dat het niet goed ging en moest ik weer gaan zitten in de rolstoel. Na enige tijd werd ik weer wakker en werd ik terug gereden naar de kamer. Was dus even bewusteloos geweest.
Hieruit volgde een opname, weer een kuur antibiotica (deze kan alleen via het infuus) en er zou bloed gegeven worden om mijn HB weer op te krikken. Ook zou ik dinsdag weer een Pet-CT scan krijgen. Op het krijgen van bloed had ik het er niet op, had ergens gelezen dat je lichaam daar op kon reageren. Maar na duidelijke uitleg dat ze eerst 10 minuten rustig laten inlopen en vooraf en na 10 minuten weer zouden controleren gaf me genoeg geruststelling. Ik heb zelf 30 jaar bloed gegeven en nu mocht ik het een keer ontvangen. Tijdens het inlopen van het bloed, ze hadden daarvoor een 2e infuus geplaatst, voelde ik me al beter worden. ’s Avond had ik weer een kleur en praatjes voor 10. Ongelofelijk dat dat zoveel kan doen. Op zaterdag kon ik al met Jeannette naar beneden lopen om een lekker bakje koffie te gaan drinken. Ik sta er van te kijken dat dat zo snel werkt. Vervolgens blijf ik wel aan het infuus voor het toedienen van de antibiotica en magnesium. Deze laatste was ook laag. Op dinsdag de Pet-CT scan en voor de uitslag was op woensdag de familiekamer gereserveerd. Vaak is dat geen goed teken maar in ons geval wel. We kregen duidelijke uitleg dat het voor 99% ontsteking de oorzaak van alle ellende was. De antibiotica zou vandaag eindigen en de magnesium middels een drankje om te kijken of het niet te ver zakte.
Door alles bij elkaar is de kuur een week doorgeschoven. Ik zou vrijdag naar huis mogen al het magnesium goed genoeg was. ’s Ochtens zag ik al dat het iets gezakt was en dacht misschien moet ik toch wel langer blijven. Na twee uur kwam de dokter en zei dat ze nog een zakje magnesium via het infuus zou laten inlopen en dat ik daarna mocht gaan. Ik moet me melden zodra ik voel dat het niet goed gaat en me 29 november melden om bloed te prikken om te kijken of de kuur van 1 december door kan gaan.
Tot de volgende blog
Groeten Corné