Ik zal rennen,springen, vliegen ,duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan ….

Lieve lezers,

Had ik net de blog klaar, was ik even niet bezig waardoor uitgelogd zonder opslaan en alles weg. Ik begin dus weer opnieuw….

We zijn inmiddels weer drie maanden verder. Drie maanden die eigenlijk vrij rustig en goed zijn verlopen. Ik heb inmiddels 6 x  een chemoinfuus gehad en die zijn me enorm meegevallen. Ik heb er geen last van, behalve van de dexamethason die ik voor de misselijkheid krijg. Dat heb ik inmiddels flink verlaagd want ik werd er erg hyper van en sliep niet. Niet handig en ook met deze mindere hoeveelheid gaat het prima. Als ik ergens echt veel moeite mee heb is het de hoofdhuidkoeling. Dat is naar en lastig te verdragen. Mijn lichaamstemperatuur zakt tijdelijk naar ong 27 graden omdat er -6 graden naar mijn hoofd wordt gestuurd. Ik word duizelig, praat alsof ik bevroren lippen heb en voel me suf. Toch hou ik vol, als ik nu stop zijn ook die 6 x afzien voor niets geweest en valt mijn haar alsnog uit.Dat wil ik pertinent voorkomen, ondans het haarwerk wat klaarligt bij een vriendin die een Haarwerk Atelier is begonnen. Zij was mijn buurvrouw en kapster, heeft toen met haar man een juwelier- opticien zaak in Oude Pekela overgenomen ( zeer de moeitewaard, prachtige brillen en sieraden) en doet nu vrnl het atelier. Heel fijn voor mij want vertrouwd maar confronterend vond ik het wel. Ik zet dus door.

Inmiddels zit ik voor 2 dagen bij het IVA, afkeuring dus. Daarnaast werk ik 2 dagen en ik ben mijn werkgever heel dankbaar dat dat gerealliseerd  kon worden. Heb nu wel een hoop gedoe met het UWV en lijkt het erop dat ik flink inlever juist omdat ik werk maar het weerhoud me er niet van, het geeft me zoveel plezier. Ik werk in een prachtteam in een healing omgeving dus ik krijg er veel energie en levensvreugde van. Dat gedoe zal ook wel weer stoppen.ze zijn onbekend met volledige afkeuring, wel werken en ook nog ORT krijgen voor late diensten en feest dagen. Dat trekken ze er allemaal af. Het zij zo. Volgens de mevrouw aan de telefoon is het per december bijgetrokken. We gaan het zien. In ieder geval hoop ik mijn pensioen te halen op het werk. Eigenlijk in oktober 2026 maar met inzet van V en LFB uren hoop ik een paar maanden eerder. Dat moet haalbaar zijn. Liever dat dan moeten stoppen omdat het niet meer gaat…. Al zou ik dan de volledige afkeuring in kunnen, echt niet! 

Ik ben iets minder op stap deze maanden. Naast de twee wekelijkse infuzen en mijn werk, de oppasdagen en hier en daar wat verplichtingen is die ruimte er even niet. Prima want ook thuis vermaak ik me opperbest met daguitjes, ontmoetingen met vrienden, bezoekjes aan kinderen en kleinkinderen, een daje gewoon niks, lunchdates, en inkopen voor sinterklaas en kerst. Heerlijk! De palletkachel aan, vandaag een hoop sneeuw en er niet uithoeven. Zo’n dag…

 Met onze kinderen gaat het goed. De middelste woont op de plek waar bevriende wegen samenkomen en wij mogen daar deel van uitmaken door alle feesten en koffieconcerten. Straks komt Sinterklaas weer en gaan we rond kerst naar de stal. Heel bijzonder en sfeervol.

Ik realiseer me dat Dorien niet fysiek aanwezig zal zijn als mijn leven stopt. Dat betekent dat ik dan voor de laatste keer naar haar toe zal gaan, haar omhels en kus, haar toelach en lieve woordjes zeg. Daarna nog een laatste zwaai…. Ik kan er aandenken en radeloos worden. Het doorvoelen lukt me niet en dat hou ik verre van me. Ik trek het niet. Nog lang niet.

Onze jongste kleinkind Otje ( Otis maar hij is nog een otje) is nu drie jaar. Hij was nog geen jaar toen ik ziek werd, kan zich me nu gaan herinneren maar ikwil hem zeker nog naar de basisschool zien gaan. En naar groep 2/3 /4 enz, haha! Hij is geweldig en zo lief en leuk.

Saartje is nu net 6 en een fantastisch kind waar ik enorm om moet lachen door haar eigenheid. Ze gaat haar eigen gang, weet wat ze wil maar is ook nog zo kwetsbaar en stoer tegelijk. Dat verwart haar vast af en toe maar het is een gelukkig en stralend meisje.

Lola wordt binnenkort 8 en doet me vaak versteld staan met haar creativiteit. Ze heeft een enorm rijke fantasie en is zo dapper bezig uit te groeien tot een stabiele tiener. Ik wil het meemaken! 

Onze oudste dochter houdt veel ballen in de lucht. Ze is dapper, een geweldige moeder en dochter. Voor haar valt het niet mee. Een overleden en gehandicapt zusje, een zieke moeder. Gelukkig heeft ze bewezen dat ze het aankan, het is nog steeds mijn kind maar heen kind meer. Ze zal zich staande houden. Ik hou van dit gezin. Ben heel blij met onze schoonzoon, hij zal er zijn als dat nodig is.

Blijft voor mij dus lastig om mijn zus te eren. Ik bedenk me dan altijd dat dat voor oudste best confronterend is maar kan er niet aan voorbij gaan. In jaren van gezondheid lijkt alles zo vanzelfsprekend maar sinds ik ziekben is dat toch anders. We zijn veel samen, houden van elkaar en ze gaat elke keer mee naar het ziekenhuis. De verbondenheid is groot, we kennen elkaar natuurlijk ook al 65 jaar! Ze heeft het moeilijk met mijn ziekzijn maar krijgt tijd zat om eraan te wennen. Hoop ik.

Voor mijn verjaardag organiseerde ze een high tea met vriendinnen uit mijn ziekenhuistijd en man man, wat was het gezellig! Volgend jaar gaan we ( hopelijk weer met alle 8 ) een paar dagen weg, ik kijk er nu al naar uit.

Ook hebben we gefloat. In een pikdonkere cabine ( soort zetpil) met heel zout water een uur aan niks denken. Alleen zijn met jezelf. Ik vond het zalig! 

En oke, een reisje zat er nog wel in. Met onze vrienden waar we elk jaar mee weg proberen te gaan zijn we een lang weekend naar Ameland geweest. Weinig regen, veel plezier, het eiland rondgefietst, lekker gegeten. Op het strand bij harde wind gewandeld en een zeehondje aangetroffen. Hij waggelde uiteindelijk zelf weer naar zee maar bijzonder om zo dichtbij te zijn. We hebben heerlijke dagen gehad op ons geliefde eiland. 

Al met al dus veel om blij van te worden. 

De scan wees uit dat  alles stabiel is. Geen nieuwe plekjes, wat er zit zat er ruim twee jaar geleden ook zo ongeveer. Dat is dus goed nieuws. Het gaat ondanks mijn vurige wens en hoop niet weg ( en dat weet ik heus wel)  maar als ik hier al zo lang zo goed op ga teken ik voor nog een paar jaar. Zo rond maart ben ik klaar met deze kuren, krijg ik even rust en start dan ws weer met de tabletten. Dat scheelt een hoop ziekenhuis. Toch, elke drie maanden een scan is super spannend, het tij kan zomaar keren…

Ik geniet daarom nog volop van het leven met alles erop en eraan. En ben nog niet van plan daarmee te stoppen. Had ik al gezegd dat ik inmiddels op mijn fiets de aarde rond ben geweest? Ik fiets nog naar mijn werk als hiet nietsneeuwt of glad is en heb er nu bijna 41000 km opzitten. En we gaan door! Met alles maar vooral  met leven…..

Ik wens jullie alle goeds toe, in het besef dat leven een wonder op zichzelf is . Voor het komende jaar veel licht, warmte, gezondheid, groei en verbinding . Let een beetje op elkaar, de wereld  is al gek en ontwricht genoeg!! 

Warme groet, Wilma