14. Tussen scan en uitslag.

Gisteren in de scan geweest. Voor de vierde keer, weet dus inmiddels hoe het werkt. Het enige dat anders was dan de vorige 3 keer was het getal op de weegschaal. Dat getal wordt steeds hoger. Ik let iets minder op, beweeg voor geen meter meer door mijn pijnlijke heup, en aankomen is een bijwerking van de quetiapine. Het getal mag niet meer dan 6 kilo hoger zijn dan het gewicht dat in het ziekenhuis bekend is, anders klopt de medicatie niet meer. Daarom word je een dag voor de scan gebeld. Het radioactieve middel (pet scan) en het contrastmiddel (CT-scan) moeten wel passen bij de te scannen persoon. Vandaar. Ben inmiddels 12 kilo zwaarder dan in de tijd van de diepste depressie. Tijdens een depressie is eten moeilijk, vandaar. Ik denk maar zo: ik heb straks over. Ik heb reserves. Of zoiets. 

Nu is het afwachten op de uitslag. Maar zoals bij elk onderzoek; er is iemand die het al weet.  En deze arts heeft de uitslagen opgeslagen in mijn digitaal dossier. En dat dossier kun je altijd inkijken. Dat doe ik bij geprikte bloedwaarden. Dan kijk ik. Laat ik die zwart gelakte balken en de waarschuwing  "Let op! Op deze pagina kunnen uitslagen staan die nog niet met u besproken zijn!" verdwijnen en lees ik de uitslag. Maar uitslagen van scans bevatten veel meer dan een getal. En als beginnend kankerpatiënt staan daar niet te duiden woorden. 

Nu ben ik inmiddels ervaren en kan ik de terminologie wel duiden. Is dat een reden om te gaan kijken?  Tot nu toe heb ik het niet gedaan. Keurig gewacht op een gesprek of een telefoontje met een arts. En heb daardoor soms meerdere dagen langer in spanning gezeten dan nodig was. Omdat de uitslag meeviel. Toch ga ik niet kijken. Denk ik. Voelt het als een verleiding? Beetje. Maar wat doe ik mezelf en mijn naasten aan? Dan weten we eerder dat het niet goed is. Maar dan weten we ook eerder wat er niet goed is. Maar dan weet je nog niets. Want komt die gevreesde chemo nu al? Of houden mijn longen zich rustig en mag/moet dat later? Want een behandelplan staan er (nog) niet in. Al zou ik graag lezen dat mijn botuitzaaiingen in de heup bestraald kunnen worden, zodat ik de komende tijd wel weer kan fietsen en sporten (of iets wat daarop lijkt). 

Toch maar wachten op woensdag. Wat ik wel weet is dat ik nu blog 14 aan het schrijven ben. Een beter getal bovenaan. Want ik houd van voetbal. En dat mijn blog te vinden is door de zoekterm VROUW 55 in te voeren. Vind dit best stoer klinken. Niet over nagedacht. Het schrijven en  opslaan van de blogs ging op een 'automatische piloot'. Zonder de site echt goed te kennen. Zal ik nu 'anoniem' verder schrijven? Of afsluiten met mijn naam? Ik kies voor het laatste. Omdat ik weet dat mijn naam vaak een glimlach of een verwondering veroorzaakt. Met dank aan Napoleon.

groet

Anita Niks