23. Diep dal na chemo 3, en 7 heuvelen.
Daar was geen mevrouw Stemband tegen opgewassen. Deze ronde viel me zwaar, met continue misselijk zijn en twee keer leegwerpen (gelukkig in een zak die daarvoor bedoeld is). Angst om vaker over te geven hield me in de greep. En zo onvoorstelbaar moe. Niet op de benen kunnen staan. En die handen, best pijnlijk nu het kouder wordt. Nee, het was geen feest. En nog steeds niet. De hulptroepen uit het ziekenhuis hebben al een nieuw plan uit de kast getrokken voor ronde 4. Een nieuw medicatieplan om de misselijkheid te onderdrukken. Maar daar zijn we nog niet. Eerst proberen weer wat vertrouwen te krijgen door beetje bij beetje op te knappen. En vooruit te kijken. Naar zondag de 24ste. De dag van de KWF-loop.
*************Nieuwsflits ************* Startschot wordt gelost door vrouw 55! *********** (Dat ben ik) ************ Wat een eer! *****************Doneer als je dat nog niet deed, mensen! **********KWF Kankerbestrijding - Thorbecke rent voor KWF****** Ik bedank iedereen persoonlijk tenzij je anoniem doneert, want dan weet ik niet wie je bent *************** Bij deze: bedankt anonieme gevers! ************** We gaan voor 5K! ************ Met groep 5 en vrouw 55 moet dat lukken *************** Einde nieuwsflits.
Zondag de 17e had een mooie kunnen zijn, en het werd ook een mooie. Mijn zoon als motivator leidde mijn dochter door 7 heuvels en dalen. Ze liep voor het eerst 15 kilometer. Ze haalden de eindstreep. Ik huilde tranen met tuiten omdat ik er niet bij kon zijn. Gelukkig was Edo er wel bij, en de vriend van Nina. En verkeerde ik tijdens hun afwezigheid uren in het stille maar aangename gezelschap van mijn beste vriend. Ik sliep veel, maar dat vond hij niet erg. Wilde niet alleen zijn, dus was hij er. Wat een rijkdom. We volgden samen via een app de kilometertijden van mijn schatten.
Wat een metafoor voor het leven. Diepe dalen, hoge hoogtes. Zij liepen in Nijmegen een hoogteverschil van 128 meter, dus deze metafoor klopt. Vincent, geblesseerd aan zijn enkel, lukte het toch om het uit te lopen. En hij had prachtige motiverende verhalen voor Nina, die bij kilometer 4 eruit wilde stappen. Zo symbolisch. Wat een enorme trots voel ik voor ze. En ik weet ook dat de bijna 5 jaar tegenwind ze zeker sterker heeft gemaakt. En meer samen. Als het moet hebben ze elkaar. Wat een geruststelling.
Ik wil de 4e ook niet, net als Nina haar vierde niet wilde. Geen kilometer, maar een chemo. Maar toch moet ik deze ondergaan, want daarna volgt het grote meetmoment. Werkt het? Werkt het?
Ik denk dat ik Vincent inzet als motivator. En de rest van alle lieverds om me heen. Weinig keus. De keus is er pas als er 4 rondes opzitten. Ik moet tot 12. Nina ging tot 15. Ik neem mijn kinderen als voorbeeld.
