dikke tranen
vandaag bij de Ergotherapeute geweest. Helaas nog geen plan. Ik moet eerst 3 dagen alles noteren wat ik doe. Dan kan ze een plan maken naar aanleiding van de gegevens. na veel gepraat te hebben over voor en na de kanker. Uitgelegd door een vol emmertje [ voor de kanker]een halfvol emmertje [na alle behandelingen, waar ik nu ben] en een nieuw emmertje. [die gevuld gaat worden door de nieuwe ik, uit het 1ste emmertje en het 2de emmertje]
Dat ik nu met de opbouw begin, stapje voor stapje. maar naar lange uitleg vroeg ik word ik dus nooit meer het 1ste emmertje.
NEE , dat zal je nooit meer worden. Dat zal niet gaan.
Je emmertje doet er gewoon veel langzamer over om weer gevuld te raken met voldoende energie. Misschien word je juist blij straks van de nieuwe ik. Dat niet continu doorgaan wat ik 59 jaar lang wel heb gedaan.
En toen kwamen er toch dikke tranen, alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg.
Meteen een stemmetje in mijn achterhoofd die zei; Dat zal ik wel bewijzen dat ik dat wel kan. Even was die acceptatie er niet meer. Dit zag ik niet aankomen. Nu ik dit schrijf biggelen de tranen weer.
Herken jij dit? Of ben jij wel weer de oude ik geworden?
misschien dat ik het dan beter kan accepteren [niet dat ik haar niet geloof] Maar wil het van lotgenoten horen.
dus eigenlijk weet ik pas eind november wat haar plan is, zelfs daar word ik ongeduldig / onrustig van.
Ik wil er ook weer kunnen zijn voor mijn collega's /bedrijf. Ik kan er niks aan doen, maar toch voel ik mij schuldig. Aard van het beestje. Ook dan kan ik niet meer stappen harder zetten, wat voor de kanker wel gebeurde. Zucht.
Ik heb mijn portie nu wel eens gehad. Ik heb bar weinig onbezorgde jaren gehad. Het word niet echt eerlijk verdeeld.
ik ben vast een vreselijk iemand geweest in mijn vorig leven, dat ik er voor gestraft voor word.
Maar er zijn die het beroerder hebben dan ik.
6 reacties
Dag,
Wat verdrietig dat je denkt dat alle ellende door jou komt. Geloof me, de een krijgt veel meer op zijn bord dan een ander. Dat is niet eerlijk en fijn. Maar jij bewijst dat je het aankan. Wees trots op jezelf. Misschien kun je niet alles meer zoals vroeger, maar hou de spirit ' dat zullen jullie eens zien'. Rouw om wat was, geef dat tijd, maar kijk ook naar je eigen sterke ik. Veel kracht en liefde,
Kato
Lieve lieve jij,
Je hebt gewoon pech gehad met dingen die op je levenspad zijn gekomen. Zelf heb ik ook een aardige rugzak. Juist toen ik mijn rug sterk genoeg had gekregen om die zak moeiteloos te dragen, overleed mijn man binnen 6 weken na diagnose aan kanker. Een half jaar later kreeg ik zelf een dubbeldiagnose en de palliatief status. Toch heb ik geen moment gedacht waarom ik weer. Ik dacht: waarom ik niet. Gewoon domme pech. Waar ik al mijn energie in steek is leren omgaan met de beperkingen en genieten van wat ik nog wel heb, want ook ik word nooit meer de oude. Boosheid is verspilde energie want op wie moet ik die richten?
Het is gewoon het lot wat je allemaal overkomt en de kunst is om te proberen nog zoveel mogelijk te genieten van wat er wel is en wat je wel nog kan. Huildagen en sombere momenten mogen er zijn, maar ik kom er altijd weer bovenop en geef mezelf zo nog een goede kwaliteit van leven.
Ik wens jou sterkte en succes met de begeleiding van de ergotherapeut. Deze heeft mij heel goed geholpen, juist ook in de acceptatie.
liefs, Monique
Dank je wel. Ik vertelde dat aan de therapeute. Ze lachte en zij je hebt goede wijze lotgenoten. Je hebt mij niet nodig zo.
😊
Ik stel de meningen/ adviezen zeer op prijs. Je / jullie hebben de ervaringen. Zij heeft het geleerd met ervaringen van patiënten. Maar niet gevoelt . Ze heeft zelf met veel kankerpatiënten gewerkt in het Avl ziekenhuis .
Het viel koud op mijn dak. Ik dacht dat ik op weg was . Maar het is een doodlopende weg. Waar ik uiteindelijk mee moet leven
Misschien dat ik over een tijd daar anders op terug kijk. Dat hoop ik tenminste. Ze gaf aan dat ik dat bij elke tegenslag heb gedaan. Gewoon omdat ik geen andere keus heb.
Beste Wil,
Wat een herkenbaar verhaal. Ik herken alle up's en downs heel goed.
Zelf ben ik inmiddels 4 x geopereerd aan schaamlipkanker. In 2020 voor het eerste geopereerd, en bij mij was een tweede operatie nodig omdat de marges in het snijvlak te klein waren. Geen bestraling gehad. Daarna is eind 2021 opnieuw kanker geconstateerd, waardoor wederom 2 operaties nodig waren. Daarna heb ik ook een burnout gehad, en heb ruim een jaar psychologische ondersteuning via het LUMC gehad.
Na alle operaties en herstelperiodes heb ik heel veel klachten in spieren of zenuwen gekregen, waarvoor geen medische verklaring kon worden gevonden. Hierdoor lukte ook bij mij het bewegen niet meer. Dit werd in de loop der tijd steeds erger. Ook diverse therapieen geprobeerd, waaronder 2jaar fysiotherapie. Bood alleen tijdelijke verlichting. Uiteindelijk heb ik in begin dit jaar accupunctuur ontdekt, voor mij bied dit een werkbare oplossing waardoor ik na 3 maanden behandeling het weer aandurfde om langzaam te gaan opbouwen in de sportschool. Tevens heb ik op mijn werk ook weer meer energie om dingen op te pakken. Herstel gaat langzaam, maar ben wel op de goede weg. Dit heeft voor mij ook op emotioneel vlak een grote boost gegeven. Wellicht is dit iets om uit te proberen? Ik was in eerste instantie heel sceptisch om dit te proberen, en ging er heen met het idee....baat het niet, schaadt het niet.
Daarnaast wil ik je bedanken voor de tip over het fietszadel. Ik ga dit zeker uitproberen. Was nog op zoek naar een goede oplossing. Had al diverse zadels geprobeerd maar zonder succes.
Met vriendelijke groet,
Ellen
Hoi Ellen
Had je voordat je weer kanker kreeg klachten?
De fysiotherapeute is zeer tevreden. De 1ste keer dat ik in de zaal kwam kon ik bijna niks. Nu sta ik 3x 1.5 minuut op de trap ( elektrische, lijkt op een roltrap) 10 minuten fietsen ook al 3 x zwaarder.
Ik heb nu 2 x 3 dagen opgeschreven. Daar gaat de Ergo mee puzzelen.
Mocht ik daarna dat niet verbeteren( moet het wel even doende kans geven)
Dan ga ik dat zeker uitproberen. Jij bedankt voor jouw tip.
Groetjes Wil
Inmiddels een jaar verder... je latere blogs ga ik nog lezen, maar wat een herkenbare blog. Andere mensen, andere levens, andere kanker. Maar je frustraties over verdriet, vermoeidheid, je levenskracht, je kracht die je voelt afnemen, je wil terug naar dat eerste emmertje, maar je weet dat je er nooit meer gaat komen.
Ik hoop en verwacht dat je er komt, of inmiddels zelfs al bent. Voor nu, nu ik je andere blogs nog niet gelezen hebt kan ik alleen maar reageren op deze en ik wil twee dingen kwijt. Ik mis ook mijn 1e emmertje, maar eerlijk gezegd vind ik mezelf in het tweede/derde emmertje een leuker mens. Dat ik niet altijd voor iedereen klaar sta en alles aanpak geeft me ook juist de kans om een rustpunt te zijn... voor mezelf en voor anderen. Ik hoop dat jij ook je nieuwe emmertjes weet te omarmen. En ondanks hierboven geschrevene... zoveel herkenning... ik beb blij met mijn nieuwe emmertje, maar de energie uit mijn eerste emmertje mis ik elke dag!
Verder sluit je af met wat je voor vreselijks in je vorige leven gedaan hebt om dit te verdienen.... je kan het ook omdraaien. Hoeveel kracht heb je in je dat jij dit allemaal kunt dragen. Ik noem mezelf atheist en halve zweefteef.... ik geloof dat ik dit leven voor mezelf heb uitgekozen om mezelf te testen op wat ik aankan, kijken hoever mijn kracht rijkt. Klinkt stuk leuker en positiever om de ellende de baas te kunnen worden. En als er na de dood dan niets is.... dan heeft het me in het leven in ieder geval op de been en postitief gehouden. Sterkte!
Liefs Marjolijn