En verder....

            En verder…

Begin van de vierde week na de bestraling krijg ik toch af en toe last dat ik weer iets scherps voel. Dit was ook voor de operatie. Alleen toe was er heel klein beetje bloed bij en nu niet. Nu ben ik daar alerter op geworden, tenminste elk klein dingetje valt nu op.

Zoals ik het noem [niet van mijzelf hoor]  phpd [pijntje hier pijntje daar]

Voordat de bestraling begon heb ik mijn bovenbenen en enkels opgemeten. Dat heb ik vandaag [ na 10 weken] weer gedaan.

Het is nu weer erg warm en houd ook vocht vast in mijn armen en ook enkels. En ben 3 kg aangekomen

Maar mijn rechter bovenbeen was 6 cm breder in omvang, mijn linker bovenbeen maar 2 cm. De enkels beide 1 cm .

Dit heb ik in een schriftje geschreven wat ik meeneem naar de radiotherapeut [zodat ik dit niet kan vergeten]

Het vertrouwen in mijn lijf is er niet.

Het valt mij dit keer ook zwaar dat er veel mensen om mij heen mij even niet meer zien staan.  Bij de darmkanker was de aandacht overweldigend. Niet dat ik iemand ben die om al die aandacht sta te springen, maar een belletje, een appje is toch het minste wat je iemand die ziek is kan geven. Ik ben geen type die het gaat vragen. Doe alles zelf, en als het mij niet lukt dan vraag ik het aan mijn man. Als ik geen puf heb om wat huishouden te doen ,dan maar niet of met de Franse slag .Ik haal liever mijn eigen broek op.

Dat ik in mijn eerste blogs reacties kreeg van “je bent een heldin, Ík heb respect voor je”. Wat een kanjer en doorzetter ben je”. Serieus , ik bloosde er helemaal van, en had echt zo iets van Jeetje IK????? Het gaf een goed en warm gevoel. En dat van mensen die ik niet eens ken Mijn insteek was dat ik mijn verhaal voor iemand wilde delen die wil weten hoe het kan gaan met operatie aan de vulva en bestraling van de lymfklieren. 

toen ik het te horen kreeg kon ik bijna niks vinden. Ik kreeg en foldertje van Olijf.nl en daar kwam ik niemand tegen die hetzelfde had ondergaan.

Olijf heeft voor mij een oproep gedaan via Facebook en bij mijn 22ste keer van bestraling reageerde iemand. En met haar heb ik een lotgenoot gevonden. erg fijn.

 Probeer wel mijn gedachten ergens anders op te zetten dan alleen maar met de kanker bezig te zijn , maar dwaal veel af. De radars staan de hele dag aan, als ik s ’nachts wakker word dan gaan ze direct weer verder met draaien. Oplossingen aan het zoeken, hoe kan ik straks lekker zitten op een werkstoel,/thuis een werkkruk.[ Als iemand hier een oplossing voor heeft hoor ik dat graag] En ga zo maar door.

Uit het niets kan ik zo huilen. Of bij een liedje.  Dan denk ik stel  je niet aan, het is behandelbaar, maak je niet druk. Je word elke 3 maanden gecontroleerd , wat kan er fout gaan.

In mijn gedachten veel. Het is nu de 2de keer dat je met kanker geconfronteerd ben. Niemand kan mij beloven dat ik niet nog een keer kanker krijg. Dat vertrouwen is ver te zoeken.

Bij de controle ga ik vragen of ik met iemand kan praten, proberen om daar mee om te  gaan.

 Vandaag op mijn werk geweest even koffie drinken, en bij personeelszaken de papieren voor de ziektewet ondertekend.

 Ik was amper binnen en begon spontaan te huilen.  Waarom? Geen idee. Ik kan er niet tegen dat ik weer ben uitgevallen. Alle aandacht naar mij op dat moment. Snap dat ze willen weten hoe het mij  gaat .

Vandaag is het al[ een ander zou zeggen pas]  4 maanden geleden dat ik werd geopereerd en ik ben er nog niet. Dat zitten op een te harde ondergrond ziet lekker zit ,zit mij dwars, misschien ben ik te ongeduldig? Blijft dit gevoel? Heeft iemand van jullie hier ervaring mee? Wat kan ik verwachten, en hoelang moet ik wachten . 

 Vind het vervelend voor het bedrijf. En ik mis mijn collega’s.