Goed nieuws, maar voel het niet
Vandaag de uitslag van mijn bloed gekregen voor de controle van mijn darmkanker.
Deze was dus goed. Maar zo voelde het niet. Aan de chirurg uitgelegd dat ik meer buikpijn krijg. Dat ik vaak geen aandrang krijg. Maar al ga ik naar de wc dat het dan wel spontaan komt. En af en toe dat mijn darmen tekeer gaan en veel last van lucht .
De arts gaf aan dat mijn lichaam hard bezig is te herstellen. Over een jaar kan hij dat eventueel gaan onderzoeken als er klachten zijn. Dat is nu nog veel te vroeg.
Zodra ik iets teveel gedaan heb, heb ik een gezwollen zere buik, alsof je te veel gegeten hebt. Ook dan komt de man met de hamer en ben ik in 1 klap vermoeider .
En helaas ben ik erg emotioneel. Goedbericht komt niet binnen of ik vertrouw het niet.
Zo wie zo vertrouw ik mijn lichaam niet.
Mijn raders staan 24/7 aan.
Ik wil weten of de vermoeidheid psychische is of dat het door de bestraling komt.
Dus heb een afspraak bij de praktijkondersteuner gemaakt.
Ik wil gewoon door, en genieten. Weer werken , in ieder geval de zin krijgen om te werken. Wat op dit moment gewoon niet lukt.
Moe zijn maar uiteindelijk niet in slaap komen. Dan maar weer proberen een leuk boek te lezen.
Zucht, dit duurt mij veel te lang
6 reacties
Slapen is voor mij ook een ding, omdat lezen niet lukt qua concentratie zet ik s nachts een luisterboek aan. Licht uit, dopjes en lekker liggen luisteren en soms val ik in slaap.
Dat je radars constant aanstaan herken ik wel. Dat heb ik ook een paar maanden gehad. Ik was hyperallert op mijn lijf en mijn omgeving. Ik moest immers overleven. Door gesprekken met een ergotherapeut heb ik geleerd te accepteren en te doseren. Pas toen ging ik stappen maken in steeds meer aankunnen op een dag. Als je niet verder mocht komen met de praktijk ondersteuner kan je misschien ook een ergotherapeut overwegen. Ik heb daar heel veel aan gehad.
Liefs, Monique
Aah dank je voor de tip. ik zal dit zeker overwegen als ik niet verder kom.
Zucht.. dit duurt mij veel te lang...
O, hoe herkenbaar!
Maar lieve Wil, jou lichaam heeft nogal wat te verduren gehad en dat heeft gewoon tijd nodig. En lichaam en geest zijn samen één, dus jouw onrust draagt niet bij aan het tempo dat jij wilt bereiken in je herstel.
Denk eens alleen aan jou. JIJ. Jij voorop. Geen werk of wat dan ook. Alleen jij. Zin in een uitje? Doen! Zin in een boek? Doen! Zoek dingen waarvan jij blij wordt. Al is het in de tuin zitten en naar de boompjes, bloemetjes en beestjes kijken en luisteren. Even niks, alleen jij. En denk maar niet dat je de slag in één keer te pakken hebt, want dat is niet zo. Maar lief zijn voor jou, geeft jouw jij de kans de rust te vinden om jouw lichaam de kans te geven te herstellen én bij te komen van dat herstel. Herstellen kost namelijk ook energie.
Oeps... ja, ik spreek uit eigen ervaring. Met als enig 'voordeel' dat ik gewoon letterlijk niks kon, dus ik móest mijn tempo wel aanpassen en het tempo dat ik wilde loslaten. Moeilijk! Ja! Maar ik denk dat wat ik heb gekund, jij ook kunt.
Liefs Hebe
Ja het besef dat ik geduld moet hebben begint een beetje tot mij door te dringen.
Ik doe niks meer wat ik niet wil ( behalve het huishouden, maar dat schuif ik ook vaak door naar morgen)
Het is een patroon wat ik doorbreken moet. Ik voel mij daardoor lui, niet nuttig, er niets toe doen. Mijn man zegt . Er zijn dat doet er toe .
Ik hoop door de fysio mij fitter te gaan voelen
Yep!
Jouw man heeft gelijk! Dat je er bént is voldoende! Dát is wat er toe doet. En met geduld gaat het je zeker lukken weer op te bouwen en verder te gaan