Macht der gewoonte

Beste allemaal, een ieder van ons gaat gebukt onder de macht der gewoonte.
Als linkszijdige spasticus draag ik mijn tas rechts, mijn kopje koffie hou ik met mijn rechter hand vast en ook deze woorden typ ik met één hand. Waarom? Omdat ik in eerste instantie extern ben gericht. Het behalen van de door mij gestelde doelen heeft prioriteit, zo ook bij vele lotgenoten.
Mijn collega fysiotherapeut  zei jaren geleden dat ik minder snel en minder ver diende te lopen, om mijn looppatroon te optimaliseren. Toch oogstte ik succes  met mijn “Speedy Gonzales” achtige loopatroon en het was een hels karwei mijzelf in acht te nemen, mijn tempo te vertragen.
Juist de coördinatie is echter gebaat bij langzame bewegingen, om de juiste bewegingspatronen in te slijpen.
Dus de grootste uitdaging is om ook te leren je doelen niet te bereiken, en te weten dat je dan pas echt aan het leren bent, neurologisch gesproken. Te voelen hoe je lichaam zich beweegt en gedraagt. Je vaste patronen leren kennen en met grote regelmaat te veranderen.
Mijn vrouw bijvoorbeeld mijn linkerhand laten omvatten ipv rechts.
De grondhouding in deze is nieuwsgierig te zijn naar je eigen lichaam en je lijf opnieuw te leren kennen en bovenal niet te veroordelen omdat de zogeheten “ijzeren wil” niet langer zaligmakend is. De eerste stap in het proces is je bewust te zijn van wat je voelt in je lijf.
Onderzoek toont aan dat je hersenen zich ontwikkelen door deze bewustwording en in mindere mate door automatische handelingen.  Het vraagt dus om een stapje terug, zowel letterlijk als figuurlijk maar dan wel vanuit een open geest.