Traumatisch verleden

Beste allemaal, gewoon gewoon zegt de welwillende hulpverlener... onder de mri scan, voor de zekerheid, nog even. Maar oude wonden worden opengereten, telkens weer. Al ben ik dankbaar, tuurlijk. Maar een half jaar lang verkeer ik nu al  in permanente onzekerheid. Daartoe een kort verhaaltje, om mijn traumatisch verleden kenbaar te maken, of het “gewoon” van me af te schrijven...

TRAUMA(ukv versie)

De deur van de ambulance wordt met een daverende klap  dichtgeslagen.
Ik lig op  een brancard. Annemiek knijpt zachtjes in mijn hand;’ ik hou van je,’ fluistert ze en ik voel haar zachte lippen. Haar hart bonst in mijn keel.
Er wordt iets in mijn ader geprikt.
Het is alsof een zware deken over mij heen valt.
Ik ben zo moe stamel ik en kan mijn ogen nog maar amper openhouden.
Een diepe mannenstem stelt mij gerust. 
‘Nog vijf minuten,’ weerklinkt de echo van zijn stem door de portofoon.
De loeiende sirenes verdwijnen langzaam naar de achtergrond...