Van fysiotherapeut tot rolstoelganger tot fysiotherapeut.

De fysio in de zaal duwt de vrouw in de rolstoel voort naar de tafel, zoals zij al jaren lang doet, de handeling ontbeert enige vorm van  affectie, maar wie zou het haar in vredesnaam kwalijk kunnen nemen?. Het is tenslotte haar werk en maakt onderdeel uit van haar dagelijkse routine, de vrouw in de rolstoel ondergaat het met de gelatenheid van een geïnstitutionaliseerd persoon. Als toeschouwer maken beiden onderdeel uit  van  mijn verleden, ooit marcheerde ook ik als fysio door de gangen van dit oord, om vervolgens  rond te trippelen in mijn rolstoel. Het leven bleek  meer dan slechts de optelsom  van uiterlijkheden, zelfs mijn benenwagen  was  niet langer de  spreekbuis van mijn ziel.

Als fysiotherapeut leerden wij het lichaam - als object  te beschouwen, te analyseren, een “ zak van botten en vlees” , ontdaan  van enige  subjectiviteit.  Niet langer was het  een bezielde eenheid van zowel  lichaam als geest en wij werden geschoold in de maakbaarheid van het bestaan. Het lichaam als objectieve hoedanigheid  was en bleef de leidraad  en de klinische bewijsvoering  voerde de boventoon.  Het gevoel als zodanig  stond in het teken van het lichamelijk onderzoek  en  nogmaals de klinische hand - alhoewel uitermate kundig, was  ontdaan  van enige vorm van affectie.

Als hulpverlener in de ruime zin des woords ,leerde ik betrokken te zijn met behoud van distantie .

De klacht zelf stond immers centraal en  de wetenschap  leerde ons bovenal denkers te zijn in plaats van voelers. Gekluisterd aan de rolstoel leerde ik het leven van binnenuit  ervaren ,  mijn fysiotherapeutisch denkkader hing ik aan de wilgen en  mind over matter bleek de stuwende kracht achter mijn herstel.  De object-hoedanigheid  van het lichaam, maakte plaats voor de geïncorporeerde zijnswijze,  van een denkende voeler werd ik zo tot een voelende denker.

Oprecht kan ik zeggen dat deze ervaring mij terug heeft geworpen op de grondvesten van mijzelf