ZWARE KOST

Vanonder zijn borstelige wenkbrauwen staart  de neuroloog  mij aan.

Zijn  staalblauwe ogen zien mij niet als persoon.

Hij bevoelt en beklopt mij met de reflexhamer en het koude staal roept een overvloed

aan herinneringen op. Mijn lichaam weet het zich feilloos te herinneren.

Al  veer ik op van de onderzoeksbank; kin omhoog, borst vooruit...

Ik zal mij niet laten kennen.

Mijn maag draait zich in de wachtkamer pas om.

Annemiek raapt de restanten van mijn onverteerde etensresten op.

De tranen in haar ogen helpen mij  herinneren.