Corona is voor ons wat kanker voor jou is
De premier kondigde gisteravond een kleine verruiming van de Corona-maatregelen af. Het zal voor veel mensen een opluchting zijn dat we een beetje teruggaan naar wat we gewend zijn. Dat is ook niet zo vreemd. Als ik in ons huishouden kijk dan moet er gewerkt worden, doen we kinderopvang, zijn we leraar en ben ik ook nog ‘een beetje ziek’.
Minus het ziektegeval maar wellicht met twee werkende ouders komt bovenstaande gezinssituatie veel voor. Iemand schreef een paar weken geleden dat dit een grote aanpassing is voor iedereen. Van jongere kinderen wordt plots meer zelfstandigheid verwacht maar ook voor het lesgeven is niet iedereen in de wieg gelegd maar denk ook aan thuiswerken. Niet iedereen heeft een werkplek thuis (of meerdere).
Naast de plotselinge aanpassingen is ook de onduidelijkheid voor de toekomst een last die op mensen drukt. Niet in de positieve toekomst kunnen kijken. De vakantie, de familie bbq of de festivals die normaal op de ‘volle’ agenda staan.
Niemand weet hoe de toekomst eruit ziet en iedereen zal (blijvende) aanpassingen in zijn of haar leven moeten maken. Met het virus valt niet te spotten en het is een onzichtbare vijand die rücksichtlos toeslaat ongeacht rijkdom of armoede, leeftijd of gezondheid. Alle zaken die voor veel mensen een gegeven waren, waar ze controle over hadden, zijn weggevallen en hoe die in de toekomst worden ingevuld is nog maar de vraag. Één ding staat vast: de toekomst ziet er anders uit.
Toen ik eind jaren negentig ging studeren, leerden we elkaar kennen: een Zeeuw en een Brabander. Een protestant en een Rooms-katholiek. Twee meter ten opzichte van een meter vijfentachtig, maar vooral iemand met een plan tegenover iemand zonder duidelijke richting. Ondanks de vele verschillen en de soms botsende persoonlijkheden ontwikkelden we toch een warme vriendschap die tot de dag van vandaag voortduurt. Onze verschillen maken ook dat we allebei mijn ziekte anders beleven. Uiteraard is het voor mij anders dan voor hem maar hij worstelt ook met het feit dat er niets vastligt en alles onzeker is. De gewenste controle is er niet.
Toen kwam Corona. Hij maakte zich zorgen over mij. Hoe ga je ermee om als chronische kankerpatiënt? Hij maakte zich er een beetje druk over. Begrijpelijk.
Maar hoe ging het dan bij hem? De muren kwamen op hem af. Hij zat thuis aan de keukentafel te werken. Had geen uitzicht op verandering en voelde zich niet prettig. Toen dacht hij even na en zei: ‘Dus dit is jouw leven! Je moet het doen met wat je hebt en je moet je aanpassen op de toekomst. Poeh. Heftig!’
1 reactie
Mooi en goed beschreven! Mijn vrouw is sinds maart 2019 "klaar" met haar 11 maanden behandelingen voor borstkanker. Zij zegt nu tegen mij dat deze tijd van Corona voelt als haar behandelingsperiode. Ze doelt dan om het moeten oppassen om niks op te lopen door haar lage witte bloedlichaampjes, de hitte in de zomer van 2018 waardoor we overdag vaak binnen zaten, het vermijden van feestjes etc, de kleine wereld om ons heen. Dat komt , voor velen, overeen met deze tijd. Mijn vrouw merkt op dat zij er daarom géén last van heeft om nu een paar maanden weer redelijk geïsoleerd te leven! Ook merk ik dat wij ons nu véél minder druk maken om al het gedoe en de opwinding van veel mensen over dit virus. Dat is één van de positieve dingen die je aan jezelf merkt als naaste van iemand die kanker heeft of heeft gehad. We maken ons niet meer zo druk om dit soort dingen, je leert razendsnel relativeren en waarderen wat je nog wel hebt of kunt.