Recuperatie

Ik schrijf u dit bericht vanuit bed. Dat klinkt dramatischer dan dat het is. U mag gerust zijn; het gaat hier goed. Voor het eerst in decennia echt griep. En het voelt ook zo. Er is geen krassend gevoel dat het misschien toch niet goed zou zijn.

 De laatste bloed resultaten van januari lieten zien dat het IgM net iets boven de 3 zit. Dat is vrij ‘normaal’. In mei kijken we weer verder. Ik voel me goed en dat is een belangrijke graadmeter.

 Toch ziek geworden? Ja, sinds de ziekenhuisopname van twee jaar geleden ben ik eigenlijk niet echt ziek geweest. Wat voor mij absoluut een nieuwe ervaring is. Natuurlijk hier en daar een beetje gesnotterd of een beetje slapjes gevoeld, maar dat heeft nooit echt doorgezet.

 Vorige week donderdag voelde ik me niet topfit maar dat was niet vreemd met hoestende en blaffende mensen hier in huis. Dat leek vanzelf gedurende het weekend weer bij te trekken tot ik afgelopen maandag heel erg brandende en rode ogen had. Op dinsdagmiddag ging ik even liggen en dat was het signaal dat er wat meer aan de hand was. De nacht die volgde sliep ik niet echt veel en ‘s ochtend ‘s voelde ik me niet fit. Spierpijn, moeite met concentreren en een hoofd dat helemaal strak stond. Ik heb me meteen ziek gemeld en ben mijn bed weer ingerold. Verstopte neus, keelpijn, volle longen en sinussen en niet happy. Na twee dagen in bed merk ik dat het vandaag een stuk beter gaat. Het voelt echt als griep. Ik blaf m’n longen uit mijn lichaam en de fut is eruit, maar het drukt niet als een deken op me. Ik heb zicht op beterschap en die ligt voor het grijpen. Wellicht nog een paar dagen rustig aan doen en dan geloof ik dat ik na het weekend weer het mannetje ben.

 Het is interessant om te stellen dat het denk ik ruim vijftien jaar geleden is geweest dat ik zo open een voorspelling durfde te doen. ‘Laten we maar zien!’ Het geloof was er gewoon niet. Dat geloof is er voor de lange toekomst zeker nog niet. Ik doe geen voorspellingen en ga liever niet op vragen in die verband houden met een stijgend IgM.

Aan de andere kant heb ik denk ik in de afgelopen drie jaar ‘veel geleerd’, wat vertrouwen opgedaan en ben ik iets minder patiënt geworden. Dat is voor later. In dat kader ben ik ook ingegaan op een oproep van NFK om te praten over ‘werk en late gevolgen van een kankerbehandeling’. Ik zal in een praatgroep mijn ervaring (die redelijk uniek is) delen met lotgenoten.