Vertrouwen op jezelf

 Meestal merk ik dat ‘er iets speelt’. En dat was afgelopen week ook echter had ik vrijdag het idee dat het over het hoogtepunt heen was. Echter zaterdag voelde ik me niet florisant en ben ‘s middags zelfs even gaan slapen. Op zich niets alarmerend.

 Echter op zondag voelde ik me extreem vermoeid. Het voelde letterlijk als een zware dag met een zwaar gemoed. Op maandagochtend ‘lag ik er even helemaal af’ zoals ze dat noemen. Heel moe en echt niet lekker. Klam, geen koorts, maar wel erg onrustig.

 De huisarts kon niets vreemds vinden en dacht wellicht dat ik zo onrustig en bij tijd en wijle kortademig was vanwege de spanning. Op de achtergrond kon wellicht meespelen dat de huidige situatie deed denken aan het verleden. Uit voorzorg moest ik bloed laten prikken.

 Ook uit voorzorg (geleerd uit het verleden) had ik mijn hematoloog via mail op de hoogte gesteld. Hij had meteen meegekeken in het dossier naar de resultaten en gebeld met de huisarts. Conclusie: niets bijzonders te zien. Wellicht een virus of infectie onder de leden. Ook een nabepaling van IgM liet niets nieuws zien (3,75). Een punt hoger dan de laatste keer maar niet vreemd bij een infectie.

 Op die maandag ging de vermoeidheid op en af en trok op dinsdag en woensdag verder bij. Wat ook hielp: mijn nieuwe directeur belde en wenste me veel beterschap. Dat voelde zo goed!

 Toch blijft de afdronk: vertrouwen op jezelf. Dat blijf ik heel erg moeilijk vinden en dat speelde nu waarschijnlijk ook een belangrijke rol. Goed om te zien dat ik geen klachten heb ontwikkeld maar het feit dat er dingen in mijn lichaam gebeuren die wellicht vergaande gevolgen hebben en waar ik geen grip op heb, dat vind ik toch nog steeds het allermoeilijkst. Een keer met iemand gaan praten? Ik overweeg het.