Het besef

Vanmorgen was ik even alleen thuis. Lekker even op de bank in mijn joggingbroek. Pot thee erbij, TLC aan, even tijd voor mezelf. Helaas gaat het hoofd dan ook weer aan  de slag. Piekeren, wat als........In pak mijn nieuwe boek erbij. Angst na kanker.  Ik heb hier al eerder in gelezen. Eerst het hoofdstuk over de schrijver zelf. Hij heeft prostaatkanker gehad. Wat hij omschrijft is soms zo herkenbaar. Daarna het hoofdstuk over hoe je omgaat met slecht nieuws. In dit geval met het nieuws dat je kanker hebt. Ook weer erg herkenbaar. Opeens komt her allemaal heel hard naar binnen. Natuurlijk weet ik al maanden dat ik kanker heb. Natuurlijk heb ik de onderzoeken en operatie meegemaakt. Natuurlijk ben ik bang, maar.........alles voel ik tot op bepaalde hoogte. Het is net alsof het niet helemaal doordringt. Ik wil geen angst voelen. Ik wil sterk zijn. Ik onderga gewoon alles. Wanneer ik angst voel, druk ik het op een een of andere manier weg. Maar bij het lezen van dit hoofdstuk kwam het echt binnen en daar waren eindelijk de tranen. Help! Ik heb het boek even weggelegd en heb mijn moeder op de app en later aan de telefoon. Zij is blij dat het er nu uitkomt. Ik raap mezelf weer bij elkaar. Volgende keer lees ik verder. Ik ga douchen en vertrek met mijn buurvrouw naar mijn 10e bestraling. Daarna gaan we samen naar een handwerkwinkel. We hebben ons ogen daar uitgekeken. Samen lunchen we nog wat en lopen we weer naar de auto. Daar zien we dat mijn ouders ook in de winkel zijn. Kusje en nog een kopje thee en dan moe maar voldaan naar huis. 

Thuis ligt een brief van het ziekenhuis. Vrijdag 13 maart naar de gynaecoloog. Waarschijnlijk de start van fase 2. Eierstokken eruit of niet. Spannend weer.