Hoe gaat het nou eigenlijk echt
Vanmorgen liep ik met mijn oortjes in een ommetje. Lekker muziekje, een heerlijk zonnetje en een hoofd dat alleen maar aan het denken was.
Hoe gaat het nou echt met me? Wat wil ik, wat kan ik? Ik ben zoals ik al eerder zei weer aan het werk. Weer 100%. Ik heb gevraagd of ik weer onderbouwcoordinator kan zijn. Alles gewoon zoals het was. Mijn directeur houdt het allemaal nog een beetje tegen. Zij wil dat ik weer sterk terugkom en het nog een beetje rustig aan doe. Ik wil sterk zijn en zoals altijd laten zien dat ik niet zwak ben en eigenlijk een soort supervrouw ben. Toen ik net aan het wandelen was besefte ik dat ik eigenlijk weer zoals altijd doe en denk. Gewoon weer sterk doen en misschien neem ik mezelf weer niet serieus.
Ik merk dat het werken me best weer zwaar valt. Alles komt wat harder aan dan vroeger. Ik voel eerder stress en kan soms mijn aandacht ergens moeilijk bijhouden. Ik ben gesloopt na een dag werken. Maar komt dat door wat ik meegemaakt heb of doordat de kinderen als een soort wilde dieren na de lockdown teruggekomen zijn. Ook de ouders van de kinderen hebben een kort lontje en denken dat er op mijn hoofd staat " schiet maar raak voor een knaak". Ik merk dat ik door wat ik meegemaakt heb een soort mechanisme ontwikkeld heb. Het 'het is niet anders mechanisme, het gewoon maar doorgaan mechanisme'. Dit houdt me op de been, maar ik schrik er ook wel eens van. Alsof ik mezelf soms gewoon uit kan schakelen en door kan denderen. Emoties gaan weer in het doosje en gaan met die banaan. Ik merk dat ik wanneer het rustig is wel opeens door een kleine trigger, zoals even in mijn dossier kijken hoe laat ik een afspraak heb, paniek kan komen.
De vraag blijft nu wat ik echt wil en echt kan. Was de kanker een waarschuwing aan mij dat mijn leven anders moet. Wil ik 3 dagen blijven werken. Dat moet toch gewoon kunnen en ik moet toch ook mijn steentje bijdragen financieel. Mijn man wil met alle liefde 5 dagen gaan werken i. p.v. 4 zodat ik een dag minder kan. Dit voelt voor mij niet eerlijk en zwak maar misschien wel beter. Ik weet het allemaal even niet meer.
Sorry voor de hersenspinsels maar het moest er even uit. Verder iedereen een fijn weekend!
12 reacties
Herkenbaar. Ik kreeg drie jaar geleden de diagnose. En heb daarna nog de nodige operaties gehad. Ik dacht ook in het eerste jaar, ik kan weer prima mijn leven oppakken, ik ben jong en fit. Maar kwam er steeds meer achter dat ik toch wel veel prikkels kreeg. Na de laatste operatie heb ik een stap gezet richting accepteren dat het misschien niet meer kan zoals vroeger. Ben nu in gesprek met een werkcoach die me helpt om mijn grenzen te voelen. En dan zie ik wel waar ik op uit kom.
Maar het heeft me tijd gekost om te accepteren dat dit mag. Dat ik niet perse door hoef te gaan zoals het daarvoor ging. Neem de tijd, maar een werkcoach zou ik aanbevelen
Bedankt voor je reactie. Ik heb inderdaad ook aan een werkcoach zitten denken. Ik ga een informeren bij mijn werkgever.
Heel herkenbaar. Ben wel wat ouder maar tot voor kort workaholic en fulltime. Ik werk weer 100% maar het aholic is er wel af, als ik heel eerlijk ben. En ik weet niet of ik het niet meer wil, of niet meer kan, of dat er iets heel anders speelt. Ik mis mijn vrije tijd en buitenlucht bijvoorbeeld waar ik aan gewend ben geraakt tijdens de behandeling. De erkenning of zingeving door werk mis ik dan weer minder dan gedacht, maar op mijn leeftijd is het makkelijker accepteren dat ik die voldoende heb gehad. Kortom, wikken en wegen zoals je zegt. Jaag jezelf niet op, zou ik willen zeggen? wijsheid komt vanzelf :)
Liefs, Joke
Bedankt voor je reactie Joke. Het is inderdaad wikken en wegen.
Er bestaat ook iets naast werk, leven , heet het, zoek het eens op in en woordenboek of vraag een geleerd iemand wat het betekent. Vrijwel alle antwoorden zijn juist mocht je die vraag stellen, werken tot je er dood bij neervalt is het enige foute antwoord. Hetzelfde geldt voor je bovenkamer of hoofd zoals een juf dat zou benoemen, op enig moment ontstaat er kortsluiting als het lichaam langdurig wordt blootgesteld aan bestraling chemo of andere ingrijpende behandelingen. Als jezelf niet weet wat goed voor je is wordt het tijd naar je lichaam te luisteren en je rust te pakken.
Sterkte
Boem, deze komt binnen! Dank je wel.
De kogel is door de kerk. Ik kies voor mezelf. Wel even vreemd, maar het lucht op. Ik ga 2 dagen werken.
Top toch? De knoop doogehakt, dat geeft rust lijkt me. En je kan het altijd nog veranderen als je er anders over gaat denken?
Good for you! xx, Joke
Zo.... deze blog komt binnen... ik herken het gevoel heel erg goed. Ik ben bijna weer volledig aan het werk, 36 uur verdeeld over 2 werkgevers. Wat ik voor de BK redelijk fluitend deed, lukt mij nu veel minder goed, vergeetachtig, weinig tegelijk kunnen, en het fijn vinden om weer even thuis in mijn coconnetje te kruipen, ook al voel ik mij veel sterker nu na een paar maanden... mijn hoofd is er nog veel mee bezig. En dan staan mij nog twee grote reconstructies te wachten. Het weer opnieuw ziek melden en niet mijzelf voorop stellen maar weer dienstbaar willen zijn voor de zorg..... pfff. Wat goed dat jij de knoop hebt doorgehakt, wat zal het een rust geven, een stapje terug en gewoon tijd voor jezelf...
Ik herken dat coconnetje van jou ook. Thuis is veilig. En natuurlijk voel je je sterker dan een paar maanden terug.
Jij hebt nog een flinke behandeling te gaan. Ik snap dat je daar weer tegenop ziet. Heel veel sterkte ermee.
Liefs Audrey
Een kleine grijns ontsnapt bij mij lieve Audrey...
Ik loop hopeloos achter en ben aan het bijlezen. Lees en reageer zonder er erg in te hebben dat bij iemand er in al die tijd best nog een volgend blog kan staan. Of twee....
Ik had in mijn vorige reactie wat letterlijker willen schrijven 'en als het niet goed komt, is het ook goed maar dan anders'. Tja... hoef ik niet meer te doen heb ik nu net van je gelezen. Die mooie woorden van Ron hebben mijn strekking ook. En nu jij zover bent, kun je vol trots gaan bezien wat jij allemaal doorstaan hebt, gekund hebt en nog kunt. En dat is een heleboel! Een andere gradatie supervrouw... een vele grotere supervrouw namelijk!
Succes en veel plezier met je nieuwe super sterke mooie jij!
Liefs Hebe
Mooi geschreven en heel herkenbaar allemaal.
Mijn motto: Als je doet wat je deed, zul je krijgen wat je kreeg, dus tijd voor verandering! Ik las dat je de knoop doorgehakt hebt en voor jezelf hebt gekozen. Goed van je!
Heel veel succes🍀
Liefs,
Carla☀