Laatste nacht
15 jaar geleden zat ik aan het bed bij mijn lieve mama. Ze was al niet meer aanspreekbaar, het was duidelijk dat ze snel zou gaan sterven. Van de uren overdag weet ik nog maar weinig. Waken was het. Ik kan me de nacht nog wel herinneren. Er was een stretcher op haar kamer gezet en daar lag ik. Slapen deed ik niet echt. Was al de tweede keer dat ik naast iemand sliep voor wie het de laatste nacht was. Twee jaar eerder sliep ik bij mijn zus Lidy op de kamer in het ziekenhuis, nu bij mama. Het voelde als een soort van eer om die laatste nacht bij hen te mogen zijn.
Het is alweer 15 jaar geleden maar vergeten zal ik het nooit.
5 reacties
Heftig lijkt me dat.
Maar erbij zijn, zodat ze niet alleen zijn, en hen steunen, is dat je toch kunt bijdragen.
Ik heb ook bij mijn moeder gewaakt, begin coronatijd dus in en uitlopen van ondersteuning was er niet. Je kunt niet veel doen dan wachten, luisteren en zorgen dat het restje leven zo gemakkelijk mogelijk is.
❤
Mijn zusje en ik hebben bij onze vader gewaakt in het hospice. Bijzondere mooie tijd
Vergeten doe je niet; ze zitten in je hart. Het ene moment meer dan het andere
Hoi Sandra,
Ik herken dit wel, de laatste nacht, mijn vader is in 2012 in een verzorgingstehuis overleden, hij was bediend, en we waren allemaal bij hem, maar iedereen was na een dag bekaf, en ik ben naar huis gegaan, 40km verderop, en alleen mijn schoonzus was er nog, maar die had ook al een lange werkdag achter de rug, maar onderweg naar huis, zat het me niet lekker, dat hij misschien wel alleen zou zijn, als hij stierf.
Ik heb thuis snel wat gegeten, en me opgefrist, en ben weer teruggereden, en mijn schoonzus stond net op het punt te vertrekken.
Maar ik had dit nog nooit meegemaakt, dus besloot ik het als mijn laatste cadeau aan hem te zien.
Mijn vader was een fervent wandelaar, en heeft bijvoorbeeld de Nijmeegse Vierdaagse 35 keer gelopen, hij was altijd aan de wandel, of aan het sporten met de oudjes, hij is zelf 90 jaar geworden, en hij was altijd in de natuur.
Ik heb de deur dichtgemaakt, de ramen en gordijnen open, zodat hij de nachtgeluiden kon horen, hij was allang niet meer aanspreekbaar, en ik heb de lamp uitgedaan.
Ben naast zijn bed gaan zitten, en heb hem verteld dat ik trots op hem was, dat hij een goede vader was geweest, en welke dingen me altijd aan hem zullen herinneren.
Hij werd rustiger, en ik heb mijn hand op zijn hoofd gelegd, en gezegd, zoek maar een mooie plek waar je wilt gaan wandelen, trek je schoenen maar aan, en dan ga ik met je mee.
Mijn vader was een echte koorzanger die 80 jaar van zijn leven gezongen heeft, en toen ik klein was zong hij de wiegenliedjes van Mozart en Brahms. Ik heb gezegd dat hij dat altijd voor ons zong, en heb ze nu voor hem gezongen/geneuried, en binnen een paar minuten is hij vredig ingeslapen, dat was mijn laatste cadeau aan hem.
Een paar dagen later kon ik niet slapen, en schreef ik het van me af, in het volgende stukje, het is ook in de dienst voorgelezen
Het einde nadert
Je wilt niet gaan, de onrust neemt bezit.
Er is nog zoveel dat je bindt
De angst, alleen zijn
Aan het eind daar is het licht.
Maar je bent niet alleen, iedereen is er bij.
En draagt je tot aan het einde van je weg.
De rust neemt over
Je bent eindelijk gereed.
Vertrekt met een laatste zucht.
Ik heb mijn moeder beloofd, dat als het haar tijd was, ik het voor haar ook zou doen, zij overleed begin 2016, en ook haar heb ik zo begeleid.
Haar oudste broer, met zijn vrouw, (een hele goede vriendin van haar), en de kinderen en mij ex schoonzus met haar kinderen waren erbij.
Na haar overlijden, heb ik iedereen gevraagd, om haar kamer te verlaten, en op de gang gezegd, iedereen krijgt even de tijd, om alleen afscheid te nemen,neem de tijd.
En daarom heb ik dat ook zo bij Margreets afscheid gedaan