Vacuüm
Twee maanden geleden gestart met neo-adjuvante antihormonale therapie. Het voelt alsof ik een soort vacuüm terecht gekomen ben. Alles gaat gewoon door en toch ook weer niet. Ik werk "gewoon" 32 uur, ga naar de repetities van het koor waar ik in zing, doe aan Pilates, maar het voelt alsof ik er niet helemaal bij ben. De anastrozol en de Zoladex zullen daar ook deels debet aan zijn, maar het is raar. Aan de buitenkant zie je niets aan me. Soms zou ik willen uitroepen dat ik "verdorie wel kanker heb!". Maar ik doe het niet.
En er is het gemis van een partner. Ik was net weer begonnen met daten na verbreken van een relatie. Nu vraag ik me af of ik het nog waard ben, een vrouw in de overgang. Mijn lijf was dat nog niet en mentaal ben ik daar ook nog niet. In mijn omgeving zeggen mensen dat ik niet bezig moet zijn met relaties.... maar ik ben toch ook die leuke 48-jarige vrouw die zoveel mogelijk probeert te genieten van de mooie kanten van het leven.... Wel met kanker ja.......
3 reacties
Niet denken dat je het niet waard zou zijn.
Ik zie je foto, lees je verhaal, en zie een leuke vrouw.
Overgang, doet niks af, aan de vrouw die je bent, je bent niet de ziekte, en dat is denk ik moeilijk, jij ziet een schadeautootje, een ander ziet iets heel anders.
Wat is er mooier, dan iemand die voor jou kiest, en waarmee je gewoon probeert verder te genieten.
Bedenk gewoon dat degene die jouw hart krijgt, een bijzonder goede smaak heeft, lach!!
Leef je leven, elke dag
Zolang je kan, zolang je mag
Het leven is zo de moeite waard om geleefd te worden, en het kan zomaar ineens een feestje worden, zoals Hesters (Nicy) moeder zei, het leven is een feestje, maar je moet wel zelf de slingers ophangen.
Een dikke knuffel🫂🫂Peter
Dank voor je lieve reactie Peter!
Er valt nog wat werk te verrichten in dat hoofd van mij :)
Groet, Annemiek
Lieve Annemiek,
Het is nogal wat, wat er met je gebeurt, zeker als je zelf als oncoverpleegkundige werkt, wordt je ermee geconfronteerd.
En je ziet heel wat mensen langs komen, ziet veel gebeuren.
Mijn vrouw was ZZPér in de zorg, en heeft heel veel mensen met kanker, tot aan hun einde begeleid, en toen had ze ineens zelf kanker, en ik denk, dat, dat wat ze meegemaakt heeft, het er niet makkelijker op heeft gemaakt.
Het is moeilijk om in die mallemolen te zitten, want je weet niet wat er gebeurt, je toekomst is ineens onzeker.
Ik denk dat het schrijven van een blog, en de reacties die je daarop krijgt, heel behulpzaam zijn.
Ik ben nabestaande, en sinds eind November aan het bloggen, en het van me af schrijven, heeft me gewoon goed gedaan, en nu anderhalf jaar later heeft het ervoor gezorgd, dat ik liefde voel voor de mensen op het forum, en probeer iets terug te doen.
Vandaag nog was ik in Zwolle bij een IPSO centrum om een djembé workshop te geven.
Dat mensen zeggen dat je niet bezig moet zijn met relaties, wat weten die er nu helemaal van, zij staan niet in jouw schoenen, en ik zou zeggen, trek je er niks van aan.
Ik stond na een relatie van 33 jaar, ook niet open voor relaties, was er wel klaar mee, had echt het idee, ik wil niemand meer vast,in mijn leven, misschien een maatje om af en toe mee op te trekken.
En ineens is alles veranderd, je moet er denk ik gewoon voor open staan.
Dus wees die leuke 48 jarige vrouw, die je bent, en dan duim ik ervoor, dat het goed komt
Liefs Peter