borstkanker als een rode draad door mijn leven

Borstkanker loopt als een rode draad door mijn leven. 

Mijn moeder kreeg voor mijn geboorte op 44 jarige leeftijd de diagnose borst kanker. Haar borst werd geamputeerd. 2 jaar later werd ik geboren. Van de meiden binnen ons gezin zijn er 4 gediagnosticeerd met borst kanker. Ons DNA materiaal ligt opgeslagen, mocht er een nog onbekend gen ontdekt worden. Voor mijn 27 jarige dochter betekend dit dat zij binnen kort haar jaarlijkse controle krijgt. Als jongste van het stel ben ik de enige die in een palliatieve fase zit.

In 2020 werden bij mij uitzaaiingen geconstateerd in mijn maag ten gevolge van de borst kanker van 2008. In 2008 heb ik een traject moeten ondergaan van 2 operaties, chemo, bestraling en hormoon therapie. Een zware tijd voor toen nog een jonge moeder. 

De dag dat ik te horen kreeg dat er uitzaaiingen waren was een horror. Weer moest ik mijn kinderen dit slechte bericht vertellen samen met mijn man. 1  van de zwaarste dagen uit mijn leven.

Maar al snel kwam ik in de overlevingsmodes en was ik me heel goed bewust van de dingen in het leven die belangrijk voor me zijn. Opnieuw is de hormoon therapie ingezet en deze slaan tot nu toe aan. Ik ben dankbaar voor de mogelijke behandelingen die er nog zijn voor mij. Op dit moment voel ik me “ gezond ziek ” 

Ik ontvang ontzettend veel liefde en  steun van mijn man en kinderen.

Ik mag nog werken in de wijkverpleging met een fijne werk gever die ook nog in mij investeert. Daarnaast heb ik fantastische collega’s die met mij mee leven. Mijn vrienden en lieve zussen zijn er als het nodig is!

Het niet meer beter worden brengt me ook heel veel. Ik ben me bewust dat mijn kwetsbaarheid ook mijn sterkste kant is. 

De simpele dingen maken voor mij het leven mooi. Ik geniet als mijn kinderen en klein kindertjes de peren uit de boom plukken. Als mijn man lekker aan het klussen is en mijn ziek zijn even opzij gezet kan worden. Dat zijn waardevolle momenten en schiet ik soms vol. Ik hoef niet zo nodig een verre reis te maken.

Het is misschien gek gezegd, maar mijn diagnose geeft mij ook veel dankbaarheid.

Momenteel ben ik stabiel met de hormoon therapie die ik krijg. Iedere 2 maanden is er weer spanning en tegen de tijd van uitslagen ben ik het liefst met mezelf en trek me wat terug.

Zelf doe ik er alles aan om gezond ziek te blijven. Ik sport en eet verantwoord.

Ik kijk niet te ver vooruit. Er zijn natuurlijk  momenten van emotie als ik denk aan volgend jaar als weer de peren van de boom geplukt moeten worden. En ik wil nog zo graag mijn klein kindertjes op zien groeien. Al mijn kinderen gelukkig zien met een partner! Ik hoop dat ik die tijd mag krijgen. En dat maakt het soms zo zwaar!

 Als ik stabiel mag blijven ga ik in juni samen met mijn kinderen de Alphe Dhuzes op. Met heel veel hoop, hoop op nog meer tijd,  en vele  namen in mijn gedachten!