Under construction
Weer een tijd geleden dat ik een blog heb geschreven. Om meerdere redenen.
Het herstel van de operatie was pittig, nam veel tijd in beslag en ik had er geen zin in, wilde niet geconfronteerd worden met die kanker-ellende. Maar toch iedere keer een stemmetje ergens achter in mijn hoofd, dat mijn kankerblog nog niet klaar was. Ik ben gestopt met schrijven na mijn operatie, 31 mei 2022. Maar hiermee was de kankerachtbaan nog niet klaar natuurlijk. Hoe verloopt zo'n herstel nu precies?
Nou om te beginnen word je daar niet echt op voorbereid en ben ik nu, bijna een jaar later, nog hard aan het werk aan mijn herstel. Niet meer zo intens en dramatisch als in het begin natuurlijk, maar het is zeker geen 'walk in the park'.
Op 31 mei 2022 had ik een dubbele borstamputatie met directe reconstructie met siliconen. De operatie was goed verlopen en na 1 nachtje 'all inclusive' in het ziekenhuis mocht ik al weer naar huis. Wel nog met drains aan beide kanten. Volgens de verpleegkundige ben ik record houdster drains geworden, want ze bleven maar lopen. Uiteindelijk na 1 week werd ik er knettergek van en mochten ze eruit. Ze begonnen echt te irriteren. Die drains verwijderen... dat is trouwens toch een smerig gevoel! Niet pijnlijk, maar echt een heel vies niet uit te leggen gevoel. Die slangetjes lopen dus helemaal onder je borsten door. Er zitten een soort weerhaakjes aan waardoor ze ook weerstand geven bij het verwijderen. Bleegh...
Vervolgens 6 weken niet tillen, armen niet boven schouderhoogte en niet belasten. Ik kon niet eens meer een dopje van een flesje draaien. Hoe bizar! Die spieren moest ik echt weer trainen. Ik ben gelijk gestart met korte wandelingen te maken, opbouwend van maar 10 minuten. Jeetje wat moet een lichaam herstellen zeg. Maar op zich ging het best goed! Na 6 weken stapte ik weer in de auto. Schakelen was wel lastig, maar kreeg er toch handigheid in. Ik ben gelijk weer gestart met opbouw van mijn werkuren. Het was zo fijn om weer onder de collega's te zijn!
Na de zomervakantie gestart met fysiotherapie, manuele therapie, sporten bij de fysio en huidtherapie. Een berg aan afspraken niet normaal! Ik werd geleefd door mijn herstel, maar ben er voor de volle 100% ingevlogen. Het was taai... eerlijk is eerlijk. Zeker in combinatie met mijn werk. Mijn lichaam werkte soms echt niet mee en mijn ruggenwervels, nek en bindweefsel zaten volledig op slot. Lange adem, doorzetten, positief proberen te blijven denken en soms als het nodig was een potje janken. Dat heeft mij wel gebracht waar ik nu sta! Mijn conditie is weer terug op 70% van de gemiddelde dame van mijn leeftijd, lengte en gewicht die niet ziek is geweest. Daar ben ik dus echt trots op! Ik heb nog steeds dagen dat mijn lijf niet meewerkt, maar die dagen worden steeds minder gelukkig. Ik doe alles wat ik wil. Merk wel dat ik soms wat meer slaap nodig heb om dan te herstellen, maar dat is helemaal prima. En mijn hoofd functioneert ook weer zoals voordien! Dat had ik ook wel onderschat eerlijk gezegd. Chaos, vergeetachtig, meer moeite met prikkels en de snelheid van het denken totaal anders.
Sinds december ben ik wel gestopt met de Tamoxifen. Het was niet duidelijk of mijn pijnklachten (rug en nek) misschien hiermee te maken hadden. Ik wilde de bevestiging krijgen dat het niets anders geks was. Het is toch best lastig om weer vertrouwen te hebben in je lichaam wat jou zo gigantisch in de steek heeft gelaten. Ik ben gestopt met de Tamoxifen en verder gegaan met fysio en manuele therapie. Langzaam knapte het op. Het kan ook zijn dat dit gewoon het effect is van de ingreep. Volgens de fysio moest ik mijn lichaam zien als een soort surfpak. Aan de voorkant is er keihard aan getrokken, dus aan de achterkant komt alles op spanning te staan. Nu ik minder klachten heb overweeg ik wel om de Tamoxifen nog een kans te geven, ookal geeft het in mijn geval maar 2% minder kans op ziek worden van de 90% kans die ik gelukkig al heb binnen nu en 10 jaar tijd.
Ik ben blij met de directe reconstructie. Soms vraag ik mij wel af of mijn lichaam ook zoveel klachten had gehad als ik eerst voor expanders had gekozen en de boel langzamer was opgerekt. Maar ja... aan die gedachtes heb ik natuurlijk helemaal niets.
In december heb ik mijn eerste controle gehad en die was goed! Komende jaren ieder half jaar een echo van mijn rechteroksel. Ze dachten namelijk dat mijn rechterborst kankervrij was, maar na de amputatie bleek dat toch niet het geval. Ze vonden alsnog een tumor. Mijn lymfeklieren rechts zijn echter niet gecheckt en de poortwachtklier opsporen kon ook niet meer. Daarom nu iedere 6 maanden een echo van mijn oksel om te checken of deze lymfeklieren schoon blijven. Dat ik er zelf voor heb gekozen om ook mijn rechterborst te laten verwijderen is dus de beste keuze geweest die ik ooit heb kunnen maken! Ze hadden de tumor niet gezien, ook niet op de MRI.
Deze week ga ik weer voor het eerst naar de sauna... naakt... Ik ben benieuwd hoe ik dat ga ervaren. Maar een vriendin van mij zei: 'je moet juist trots zijn op jouw littekens... ze laten zien dat je dit hebt overleefd, dat je sterk bent en mooi kunt blijven'. Met deze gedachtes ga ik vrijdag naar de sauna. I'm a survivor, fuck die kankerachtbaan!