06 november 2023. De deurpost
Tientallen, misschien wel honderden malen per dag lopen wij er gedachteloos langs, een deurpost. De deurpost, in het vergroot te vergelijken met een poort van een oude stad uit lang vervlogen tijden. Een gat in de muur van een stad om doorgang te verlenen aan hen die deel wilden nemen aan het stadse leven, onderdak vinden of dat juist achter zich wilden laten. Koop- en verkoop van goederen, het aan de man brengen van dat stadse leven zijnde herbergen, gildeleden, ambachtslui, stadsbestuur in de vorm van schout, schepenen en hun baljuws. Andere personen, andere tijden, andere intenties? Ik denk het niet, kijk maar naar wat tegenwoordig voor politiek moet door gaan. Gelukkig hebben we nog steeds het recht om geen standpunt in te nemen, toch?
Hier sta ik dan, beelden ophalend uit een tijd waarin ik nooit geleefd heb, wat achteloos leunend tegen een imaginaire deurpost die de scheiding is tussen het nu en wat er komen gaat. Klinkt best poëtisch niet? Maar hoe harder ik een voor mij oorspronkelijke gedachte voor de geest probeer te halen, hoe verder die gedachte aan de bron probeert te ontkomen. Dus weg oude stad, weg gewelfde poort, maar gelukkig, hallo morfine.
Nu lijkt het alsof ik als een platgespoten zombie in windselen des doods door de catacomben van dit levensbestendige optrekje waar. Inderdaad, je loopt als zombie niet zo maar door de catacomben, je waart er. You’re worth it, ohniedan. En dat is ff andere koek zal ik je vertellen, dat lijkt voor mij op hele oude ontbijtkoek. En even door redenerend kom ik vanzelf tot de conclusie dat een zombie niets meer is dan een slecht geklede SnelleJelle. Eén die jaren en jaren gelden door diezelfde deurpost naar binnen werd gebracht en al die tijd naast een dat groen uitgeslagen stukje tarwebrood heeft gelegen. Dat zelfde stukje tarwebrood wat ……………………………………………………. Wordt nu toch tijd dat ik stop. Tot brabbels!
Vind ik leuk:
7 reacties
Jij als ouwewijvensnellejelle, okee. Maar jouw lief als groen uitgeslagen stukje tarwebrood...? Nou, jouw lief is heel wat appetijtelijker 🤭
Nou Ab. Die deurpost was een moeilijke. Heb het hele ding wel 5x moeten lezen eer ik er iets van snapte.
Maar 't is me toch gelukt om het in een poëtisch kleedje te steken
Tientallen, misschien wel honderden malen per dag
lopen wij er gedachteloos langs, die deurpost, ach.
de deurpost, als een poort van lang vervlogen tijden
een gat in de muur waar levens zich lieten leiden.
Een stad van oude, verweerde stenen en straten
waar mensen elkaar ontmoeten, handelen en praten
Kooplieden en gildeleden, ambachtslui en meer
Stadsbestuur en schouten, schepenen met veel eer
Andere namen, andere tijden, andere dromen
toch lijkt de essentie van het leven hetzelfde te stromen
want zelfs in de politiek van deze huidige tijd
is het recht om geen standpunt in te nemen ons altijd
De oude stad en de gewelfde poort vervagen,
terwijl ik in de catacomben van het heden afdwaal, zonder vragen.
als een zombie door het leven gaand, zonder kleur, zonder vuur
in een wereld waar de morfine mij verlicht, heel puur.
Een zombie, ooit gebracht door diezelfde deurpost daar,
naast dat groen uitgeslagen stukje tarwebrood lag ik klaar.
als een eeuwig rustend verleden, zonder haast,
In deze tijd o zo vast, die als een oude ontbijtkoek smaakt
Dus denk ik nu, een zombie is niet wat het lijkt te zijn,
maar eerder een SnelleJelle, vergeten in de schaduw, o zo fijn
een herinnering aan een andere tijd, een ander bestaan
in deze wereld van deuren en deurposten, blijft de poëzie staan.
Mr Willy
Kleedje? Baljurk bedoel je !
Je hebt gelijk, soms moeilijk leesbare hersenspinsels. Oorzaak, vermoedelijk de morfine. Heb wat dingetjes aangepast. Overigens, denk je dat elke brabbel zich in poetische vorm laat gieten. Groetjes
Neen, helemaal niet. Maar soms weet ik niet wat antwoorden of hoe reageren en als de brabbel er zich dan toe leent , ja dan is dat omzetten naar, of antwoorden met een gedicht wel leuk. Die paar grijze hersencellen die Mr Willy nog heeft , die worden dan toch weer even aan het werk gezet.
Alles heeft zo z'n doel amice, niet alleen de paden die wij lopen, maar dat die paden zich kruisen. Wonderbaarlijk. Groeten thuis!
Lief heeft je compliment in ontvangst genomen