11 mei 2023. Zo kannie dan wel weer

Na het schrijven van de vorige blog bleek het einde een tikje aan de optimistische kant. Wat volgde was geen periode van langzaam toenemende energie, maar een tweede onaangekondigd bezoek van het Corona circus. Samen in bed maar niet voor de gezelligheid, klein- en schoondochter zorgden voor Zorba, hondsmoe, hoesten en verder alle denkbare perikelen waar we ons doorheen worstelden. Verder werd Jr. aan zijn knie geopereerd, kwam de rodehond eerst bij Spooky 3 en sinds vandaag bij Spooky 1 langs, persten melktandjes zich door de tere kaakwalletjes van Spooky 2 en lag Zorba met ernstige maag- en darmklachten ineens bij de dierenarts. En als kers op de medicinale taart werd Zorba door twee agentes thuis gebracht nadat Lief tijdens de wandeling time-out was gegaan en in de ambulance op weg naar het ziekenhuis was. Gelukkig hebben ze niets kunnen vinden en is het vermoeden dat het Corona gerelateerd was. Dezelfde dag mocht ze gelukkig weer naar huis. Kortom, als gezin hebben wij ons op het medische vlak bepaalt niet verveelt de afgelopen weken. Zo kannie dan wel weer.

Tussendoor, op momenten waarop dat ging, toch maar door gegaan met de voorbereidingen voor ons camperavontuur. De lijst met onmisbare en dus absoluut mee te nemen objecten is inmiddels lang genoeg om Lief gerust te stellen en ik heb de instructiefilm op Youtube al een paar keer bekeken.

lijkt me een hele ervaring met zo’n joekel door het verkeer te manoeuvreren, maar kenners verzekeren mij dat het een fluitje van een cent is, mits je gewoon je boerenverstand blijft gebruiken en voorzichtig handelt.

We verheugen ons beiden om ere even tussen uit te zijn, weg van beslommeringen en vaste patronen. Even doen alsof we weer dertg zijn en een wandelstok er alleen voor de show is. Het grote voordeel van een camper is, als de harde werkelijkheid zich plots openbaart, dat het bed slechts enkele meters ver is. zoals ik al zei: Life is utterly beautyful. Tot brabbels.