13 mei 2022. Drie in één

De afgelopen dagen en nachten waren niet de meest prettige. Naast de pijnscheuten in mijn trechterbeen begint de al veel beschreven vermoeidheid zijn tol te eisen. Het is net alsof je elke dag een iets zwaardere last tegen een iets steilere helling moet torsen.

Zelfs de oude Grieken kenden het fenomeen, zei het in een compleet andere context. Maar als je bezorgde moeder telefonisch en je trouwste meelevende fan per mail laten weten dat dat nog geen excuus is om dagenlang niets van je te laten horen, rest niets anders dan de PC aan te zetten, de duim te masseren en de opborrelende gedachten aan het scherm toe te vertrouwen. Eerst even terug naar vanmorgen.

Rond elven melden Lief en ik ons voor alweer de vijftiende bestraling. Ik heb wel eens beschreven dat je eerst op een soort uitschuifbare plank moet gaan liggen, alvorens in positie te worden gekneed. Tijdens het kneden mag je absoluut niet meewerken. Je wordt geacht geen vin te verroeren, ondanks de werkelijk ijskoude handen van de zusters en broeder die al verontschuldigend hun vak ijskoud uitoefenen. Zouden ze een minibar onder hun bureau hebben staan om de handen onder temperatuur te houden, zodat wij er wel voor uit kijken om dwars te gaan liggen? Maar, altijd een lach, een vriendelijk woord en de papagaai.

Aansluitend een voortgangsgesprek met Dr. S. de radiotherapeute. Je weet dat je geen wereldschokkend nieuws te horen krijgt en dat je nog even door moet in de mallemolen. Vijftien van de vierentwintig zei ze bij binnenkomst met een ernstige twinkeling in de ogen. En tussen ernst en humor passeerden onderwerpen als ellebogenwerk, uithoudingsvermogen, CT-scans en stokbonen. Haar conclusie was dat ik mijn contract wel zou uitdienen. De dood of de gladiolen. Minder bestralen dan het afgesproken aantal was niet aan de orde omdat dan teveel goed weefsel beschadigd zou kunnen worden en Dr. S. is zuinig op mij.

Morgen verder, op voorhand een heel fijn weekend.