13 november 2023. Apetrots
Biologie was tijdens mijn tweejarige HBS-carrière één van de weinige lessen waarin ik oplette, naast de talen. En dat komt nu goed van pas. Steeds vaker krijg ik ergens mijn kop niet om heen en dat is jammer. maar ik weet in elk geval waar mijn kop meestentijds zit. Daarnaast helpt die verworven kennis mij ’s morgens vast te stellen waar welke organen zich ongeveer in mijn lichaam moeten ophouden en of zich mogelijk UGO’s (Unidentified Growing Objects) van enige omvang hebben ontwikkeld. Dat laatste is een beetje opschepperig en meer om de moed er in te houden, zo van je helahola en Mien met de banjo en zo. Het is elke morgen weer een avontuurtje om er achter te komen welke lichaamsdelen nog geschikt zijn voor actieve dienst en welke eigenlijk in een niet meer te plannen revisie moeten. Heb ik nieuwe pijntjes, is alles wel met de wee’tjes, moet het UGO gedoogplan gedwongen worden aangepast, etc. En dat alles in een tempo waar slakken diepgelukkig van zouden worden om die kop er maar omheen te krijgen. Vaak lukt dat niet. Lief is dan mijn steun en toeverlaat, vraagbaak en second opinion in één, niet 100% ter zake kundig maar altijd rechtstreeks op de man, machtig wijffie. De checklist wordt langer en een check, als die zou bestaan, met behulp van een PC (gewoon als bij een garage stekker er in, rapportje er uit) zou de efficiency sterk verbeteren. Maar een dergelijke check zou verhinderen dat je steeds beter naar je lichaam leert luisteren, dat je in een te behappen tempo rekening leert houden met de dingen die je niet meer kunt en dankbaar mag zijn voor de dingen die al krakend toch tot stand komen.
Steeds vaker krijg ik ergens mijn kop niet om heen en dat is jammer. Veel en steeds meer dingen overlaten aan anderen omdat het inzicht/ overzicht ontbreekt. Dat heeft denk ik ook zo zijn nut want zij voelen zich op hun beurt dan weer nuttig, of is dat whisfull thinking zijn om mijn eigen niet meer kunnen te maskeren? Taalkundig valt het nog wel mee, alhoewel ik spelling en betekenis steeds vaker op zoek op het internet. Keuzes maken, beantwoording van vragen, adviezen geven, enz. worden langzamerhand naar mijn idee een rommeltje. Laat staan een helikoptervlucht om die view te krijgen. Na het eerste detail lever ik al pissig commentaar zonder de tijd te nemen alles in mij op te nemen, misschien wel omdat ik van te voren weet dat het niet meer gaat lukken. Dus druip ik af met de staart tussen mijn benen bij Zorba in z”n mandje. En zo verandert het rijk van Appie langzaam in de rots van een apie. Apetrots!