16 maart 2022. The day after

Daar gaat ‘ie dan: Chemokop, onvast ter been, slecht zicht, smaakverandering, energietekort, geheugenverlies korte termijn, voor een deel stemverlies zo fijn voor Marianne, een verscheurende dorst naar water, zo jammer, en nog wat kleine bijtjes. Gelukkig geen spoor van misselijkheid evenals bij de eerste twee kuren. Maar prima geslapen met het nodige watergeklater die de Niagara niet zouden misstaan. Het is heerlijk weer dus straks lekker in de tuin en inmiddels wetende dat plannen van formaat in deze fase vaak teleurgesteld verdwijnen daar waar ze zijn gesmeed.

Ik ben overigens niet de enige patiënt in huis. Zo’n tien twaalf jaar geleden bracht Annemarie een klein harig asiel zoekertje met vervalste papieren vanuit Kreta mee naar huis. Annemarie kreeg een eigen flatje en je raad het al de inmiddels tot statushouder gebombardeerde kleine asielzoeker werd in groot vertrouwen bij ons achter gelaten, wij mochten hem houden, onze eerste co-ouderschap zullen we maar zeggen. Makkertje had de eerste paar weken in erbarmelijk omstandigheden doorgebracht dus we wisten niet of hij iets onder de leden had. Deze makker had dat wel, epilepsie. Het is redelijk goed te beheersen met dagelijkse medicijnen, maar af en toe steekt het de kop op en krijgt Zorba een aanval. Dan zoekt hij meestal Marianne op, die hem dan masseert zodat de aanval vlugger weg trekt. Mijn makker en ik proberen onze aanvallen wel te timen. Marianne heeft tenslotte maar twee liefdevolle handjes.