20 november 2022. Brabbeltijd

In de uurtjes waar de slaap geen vat op me heeft borrelt het weer van de brabbels die de volgende dag in het land van vergetelheid belanden. Toch blijft er af en toe iets hangen van die tochten door slaapwakenland. Al was het alleen maar het groeiende besef dat er weer eens brabbels in een blog gegoten moeten worden. De laatste tijd heeft mij daartoe de moed en de inspiratie ontbroken. Er zijn tijden dat een mens zo in beslag wordt genomen door onverwachte avonturen en de gevolgen daarvan dat alleen al het oppakken van een pen leidt tot bovenmatige inspanning, laat staan het vinden van de juiste woorden. Wat vroeger een normale, creatieve manier van uiten was, verandert in een handeling die abnormaal veel energie vraagt. Maar het leven gaat gelukkig door en er blijven zaken die het waard zijn te beschrijven, leuk en minder leuk.

Ik kan dan ook met veel plezier beginnen aan een blog en die gewoon niet af maken. De datum boven deze blog heb ik al drie keer verandert in twee weken tijd. Van verschillende kanten werd gevraagd wanneer het volgende schrijfsel het levenslicht zou zien. Dus het moest er gewoon een keer van komen, in drie slagen dat wel. En er is nog iets anders. Omdat ik langer over dingen doe en de energie minder is blijven er meer dingen liggen of worden deels afgemaakt. Zaken die niet kunnen wachten en dat zijn er gelukkig niet veel, moeten zorgvuldig worden ingepland en met beleid worden uitgevoerd. En als dan zo’n klusje is geklaard is het letterlijk even lekker uitblazen.

Want mijn lichaam bevind zich in een langzame opbouwende fase. Niet gestaag elke dag een stukje beter maar monnikenpasgewijs om het zo maar eens uit te drukken. Het plezier in het leven begint weer zichtbaar te worden, genieten wordt normaler, interesse in anderen en de wereld om mij heen wordt groter en de dankbaarheid wordt dieper. Het wordt steeds minder belangrijk om het oude normaal te hervinden, het wordt steeds belangrijker het nieuwe abnormaal uit te vlooien en de genade daarvan in te zien en te ervaren. De fysio begint vruchten af te werpen. Ogen functioneren zo goed als optimaal, leesbril werkt prima. Neuropathie alleen nog rond de tenen. Met wat Ventolin voor de zwaardere momenten lukt het niet geheel buiten adem te raken en mijn huid is volledig hersteld. Inspanning in welke vorm dan ook zorgvuldig plannen en met aandacht uitvoeren. Regelmatig het energieniveau checken en geen gekke sprongen maken. Minder momenten waar ik er de pest in heb. Lukt eigenlijk best zo!

Dus de dagen vullen zich met dingen die wij, mijn lief en ik, in dankbaarheid ervaren. Het abnormale is dat ik niet overal bij kan zijn op de manier die ik gewend was. Dat geeft wel een kans om normale zaken opnieuw te wegen, te bezien, te bewonderen en er van te genieten. Een nieuw perspectief op het normale, dat het abnormale dragelijk maakt.

Tot de volgende brabbel.