23 februari 2023. Uitersten

Inderdaad, dit was een week van uitersten. Herstellend van Corona leefden we naar mijn 70ste verjaardag toe en naar het komende familieweekend. Hoe anders kunnen dingen lopen. Mijn moeder was de week daarvoor al opgenomen in het ziekenhuis door een combinatie van Corona en algeheel verval van krachten. Op mijn verjaardag, 21 februari, overleed zij in de gezegende leeftijd van 92 jaar. In de ochtend hebben wij nog afscheid van haar kunnen nemen. Een lang ziekbed en eventuele opname in een verpleeghuis is haar hiermee bespaart gebleven. We zullen haar missen, maar hebben er ook vrede mee. Zoals bij elke begrafenis vallen er honderd en één dingen te regelen. Gelukkig nemen mijn broers het leeuwendeel voor hun rekening en ontzien ze mij. Meer dan 25 jaar geleden, ook op 21 februari, overleed mijn toenmalige zwager. In veel opzichten waren wij als broers. Met deze lading en de realiteit van een leven met longkanker wordt/ werd 21 februari met recht een dag van vieren en gedenken in dankbaarheid.

En dan waren er ook goede berichten. De longarts was tevreden over het beeld wat de scan van vorige week opleverde. Er waren geen uitzaaiingen en er was geen verdere groei van kankercellen te zien, dus de zaak is op dit moment stabiel. Dat houdt ook in dat de huidige behandelmethode succesvol is. Op 1 maart a.s. en drie weken later de volgende twee chemo/ immuun-cocktails, daarna weer een scan en als alles goed blijft gaan vind daarna regelmatig onderhoud plaats met Immunotherapie. Op zich reden tot dankbaarheid en een gevoel van: “Laat de lente nu maar komen”.

Tja door alle gebeurtenissen hebben we het geplande familieweekend moeten annuleren. Dat halen we op een later tijdstip wel in. Tot overmaat van ramp heeft onze kleine Evi nu ook Covid. We hopen dat ze er niet al teveel last van zal hebben. Voor nu eerst maar eens volledig herstellen van de Corona, de begrafenis dinsdag a.s. en de volgende dag de 3e cocktail. Daarna zien we wel verder. Tot de volgende brabbel dan maar.