25 mei 2022. Nog ene keer

De laatste dagen waren niet de prettigste in het stralend bestaan. Moeilijk om de energie te vinden om de meest noodzakelijke dingen te doen, laat staan om de chemobrainproducties om te zetten in tekens die voor een ieder leesbaar zijn. Zelfs de gang naar het NWZ wordt nu zwaar. Zo, in de wachtkamer, met alle soorten en maten van medemensen om je heen vraag ik me met regelmaat af wie dit over een jaar nog kan na vertellen. Bij sommigen denk ik, nou met die loopt het wel los bij anderen denk ik “Ach erm”. Lichtpuntje, mijn dokter is vaak in huis en als zij mij ontwaart steekt ze altijd groetend haar hand op. “Ha gelukkig, ik ben weer gezien”, denk ik dan. Mooi mens met een zeer vlotte babbel. Vrijdag Nadat de laatste stralen mij hebben bereikt hebben wij gedrieën een date, waarin de laatste wetenswaardigheden uit de doeken zullen worden gedaan. Kortom, nog ene keer.

Het is groeizaam weer. De bonenplantjes schieten de grond ui, de tomatenplanten schieten de lucht in, de soa schiet nog lang niet door maar groeit als kool (nee geen koolsla) de klimroos klimt, de stokroos stokt niet maar zoekt zijn weg naar boven en zo kan ik nog wel even doorgaan. Jenthe en Evi zijn een lust voor het oog en oma heeft het boek “Moeder de kloek” van voor tot achter en weer terug gelezen. Kortom na regen komt zonneschijn, maar zonder regen geen zegen en zonder boek geen kloek.

Ik merk dat ik een beetje een softi ben geworden. Wijdt dat natuurlijk aan de nawerking van de chemo maar toch. Lief en ik zijn zijn een aantal keren op Samos geweest, in de zomer wel te verstaan. Sindsdien draaien we in de ochtend meestal Spaande muziek (Tossa de Mar herinneringen) en in de middag meestal Griekse. Spotify heeft prima playlists met zeer gevarieerde vocale en instrumentale nummers. Soms zit daar zo’n blaartrekkendetranenopwekker tussen. Dan zijn de waterlanders niet te stoppen. Janken man, als een bakvis! Maar komt goed, opa’s opa was een Fisherman en opa was zijn Friend!! Tot vrijdag.