De avond en ochtend...

Zaterdag 25 november 2023

Nou daar lag ik dan in bed, nog met mijn waterijsje (zie foto). Regelmatig kwam er een zuster kijken hoe het ging en werd alles nagelopen….hoe voelt u zich….bloeddruk check…..pleister check.

Vond het allemaal prima zo! Was in ieder geval gewoon blij dat ik weer op mijn kamer lag en dat ik Agnes weer zag. Maar ik miste wel iets heel erg belangrijks…….voedsel!!!
Sodemieter wat had ik een partij honger zeg! De voedingsdeskundige kwam en vroeg of ik wat wilde eten. Ja graag zei ik, doe maar 4 boterhammen met kaas ofzo. Maar nee meneer dat kan niet meteen, 4 is voor nu nog teveel, we beginnen met 2.
Net als het waterijsje waren die 2 boterhammen echt hemels…..manmanman zo lekker pffff.

Agnes had tijdens de operatie beneden in de kantine warm gegeten, dus dat was goed. Aardappelpuree, worteltjes en kipfilet (zie foto).

Wat ik trouwens helemaal ben vergeten te vermelden is dat toen ik al mijn spullen ging opruimen, we er ineens achter kwamen dat iemand allerlei lekkers in het verrijdbare tafeltje had laten liggen!
Nu kan je natuurlijk in de negatieve zin gaan denken van wat een slechte controle….maar dit is dus gewoon een geluk bij een ongeluk…letterlijk! Een mooie witte chocolade letter en 2 zakken met drop (zie foto)!!

Om 19.30uur kwam een vriendin van Agnes om haar te halen, zodat zij ook weer naar huis kon. Super lief.

De voedingsdeskundige kwam om 20uur nog kijken hoe het ging, en hoe het brood was bevallen.
Omdat het allemaal prima bevallen was, kreeg ik nog 2 boterhammen.

Na 20uur was het verder rustig en kreeg ik enkel nog regelmatig een controle hoe het ging. Belangrijk was in ieder geval dat als ik het gevoel had dat ik moest plassen, ik dit even liet weten.

In de tussentijd heb ik natuurlijk Chiel ingelicht en ook mijn familie. In onze familie app ook meteen een video geplaatst (zie link want invoegen lukt niet https://www.youtube.com/shorts/Ywls4wWUWcE). Ik was wel nog gaar van de narcose hahaha.

In de loop van de avond, hoe laat weet ik niet meer, kreeg ik het gevoel te moeten plassen. Even op de knop drukken en de zuster kwam kijken. Ze vond het prima, en ik ben toen voorzichtig uit bed gestapt.
Wat een gedoe met het infuus is dat zeg.
De eerste keer plassen vond ik super spannend. Had vooral de angst dat er iets kapot zou gaan, of zou scheuren, maar het ging heel erg goed. Wat een opluchting was dat!!!

Terug mijn bedje in. Dan maar de tv aan en kijken of er iets leuks te zien is.
Eerst de tv aanpassen. Beeld en geluid waren niet goed, niet alles Nederlands in het menu en zender volgorde klopte niet. Een tik van deze nerd denk ik hahaha!

Einde van de avond kwam de zuster nog de pleister vervangen, en na een appje naar Agnes ben ik gaan slapen. Kreeg de verlichting niet uit waardoor er weer een zuster moest komen. Lag gelukkig niet aan mij, er was iets verkeerd ingesteld.
Het slapen ging verrassend goed gelukkig!

Rond half 8 was ik weer wakker.
Meteen de gordijnen open, het zag er mooi uit buiten (zie foto).

Daarna weer naar de wc, en dat was deze keer nog steeds spannend natuurlijk, maar het ging goed gelukkig! Natuurlijk wel weer een compleet gevecht met de infuus slang….daar word ik nooit vrienden mee.

Tussendoor kwam de zuster meerdere keren controleren hoe het allemaal ging. Alles prima  en tot nu toe nog steeds helemaal geen pijn gelukkig!

Eerst Agnes maar eens appen en daarna via de familie app weer iedereen op de hoogte gebracht, en ook Chiel weer even een update gegeven.

Vervolgens ging ik mij wel bedenken hoe het nu met al die fijne collega’s moet. Inmiddels ben ik op kantoor een vast gezicht, en mensen gaan mij dan toch (hopelijk) missen. Ik sta bekend als zeer open, en heb het idee om de collega’s waar ik het meest mee samenwerk een mail te sturen. Ik heb liever dat ze het van mij horen, en niet via via op kantoor. Duidelijkheid, daar hou ik van! Hieronder de mail die ik rond 8.40uur heb verstuurd:

Beste collega's,

Even een update en uitleg van mijn situatie.
Ik ben altijd erg open naar iedereen, vandaar dat ik jullie mail.
Mogelijk ben ik nog een gewaardeerde collega vergeten, niet helemaal helder.

Twee weken geleden ben ik naar de huisarts geweest, omdat mijn linker testikel anders voelde.
De huisarts heeft het onderzocht, en het leek in eerste instantie op een kneuzing.
Voor mijn gemoedstoestand gisteren een echo gedaan.

Gisteren werd een hele rollercoaster voor mij.
Op de echo bleek duidelijk een tumor te zien te zijn.
Vervolgens ging alles in sneltreinvaart, en moest ik meteen naar de uroloog en vervolgens bloedprikken.
Daarna even naar huis (Chiel heeft mij thuisgebracht), spullen inpakken en met de taxi naar Bravis ziekenhuis in BoZ.

Eind van de middag ben ik geopereerd onder algehele narcose, en is er het een en ander weggehaald.
Operatie is goed gegaan en zoals het er naar uit ziet mag ik einde van de ochtend naar huis.

Maandagmiddag heb ik een CT scan en dan is dat weer afwachten of er uitzaaiingen zijn.
De komende twee weken mag ik helaas niet werken.

Wellicht kwam de info ook uiteindelijk vanuit kantoor, maar ben liever zelf duidelijk.

Groet Jeroen.

Dit kwam voor veel collega’s als een verrassing  en ik kreeg ook snel veel (hele lieve) mailtjes.

Iets na 9 uur kwam de catering  yes!!! Gisteren waren ze nog wat terughoudend, wat logisch is, maar nu kon ik er tegenaan! “Doe maar 4 boterhammen, boter, kaas, snijworst, kommetje vla, een jus d’orange en een bak koffie!!” Hahaha, en lekker dat het was (zie foto)!

Na het ontbijt keek ik naar buiten en verscheen er ook nog eens een mooie regenboog, schitterend (zie foto)!!

En nu?? Alles prima toch….wil naar huis! Eerst op de uroloog wachten  want die moet mij eerst zien. Iets na 10uur hoor ik hem op de afdeling lopen maar ja lig helemaal op het einde dus dat duurt nog even.

Rond 10.30uur komt hij mijn kamer op lopen. Hij verteld dat de operatie goed gegaan is. Ook kon hij al vertellen dat er vanuit het eerste bloedonderzoek geen signalen op uitzaaiingen zijn. Dit is natuurlijk niet zeker, maar hij was al wel voorzichtig enthousiast.

Maandagmiddag moet ik een ct scan doen van mijn gehele bovenlichaam om te kijken of er uitzaaiingen zijn. Vanwege mijn rugzakje zou ik dan bij uitzondering dinsdagochtend al de uitslag daarvan krijgen. Wat een mooi gebaar

 Op het einde van het gesprek ziet hij mijn Anbernic liggen (je weet wel die super coole retro handheld waar ik een hoofdstuk over kan schrijven). Hij toont meteen interesse en geeft aan ook van retro gaming te houden. Thuis heeft hij mini consoles en speelt daar met zijn vrouw weleens Dr. Mario op. Schijnbaar wint zij vaak. Ik stelde hem gerust dat hij in ieder geval in het echte leven als dokter wint. Een grijns op zijn gezicht, en een leuke afsluiter zo!

Meteen het goede nieuws weer via de app en Chiel laten weten. Daarna met mijn zwager Maurice geregeld dat hij mij komt oppikken met de auto. Hij is eerst nog wel naar een honkbal training, en kan er pas rond 14uur zijn. Niets aan te doen. Wederom maar weer wachten…

Pfff….en wat doe je dan? Ik denk aan mijn korte intensieve verblijf in het ziekenhuis, en de lieve zusters daar. Ik besluit om ze een brief te schrijven, en ze op die manier te bedanken. Van een zuster krijg ik een wit A4tje en een pen te leen.
Ik probeer het kort te houden, maar het blaadje is alweer snel vol (zie foto).

Dan maar het bed opmaken of zo. Moet toch iets doen. Alle dekens en lakens losmaken en netjes opvouwen. Als kers op de taart de brief er nog bij (zie foto).

De zusters die binnen komen lopen vinden het een bijzonder gezicht, en de brief heel erg mooi.

Ik krijg een berichtje van Maurice, hij is al eerder klaar, yes!!! Om 13uur komt hij al binnengelopen. Ik wilde eerst alvast naar beneden gaan, maar volgens de zuster was mijn rugzak te zwaar om hem zelf te mogen tillen.

Op naar huis!!!!!!

*wederom zal proberen wat sneller te plaatsen, maar loopt soms toch ineens wat uit….mijn excuses.