Evaluatie Social Klus
Maandag 15 januari 2024
Deze middag mijn evaluatiegesprek op kantoor. Normaal zijn die eerder, maar dat was natuurlijk niet echt mogelijk.
Ze zijn op kantoor allemaal heel erg tevreden over mij. Ook alle collega’s in de praktische ondersteuning noemen mijn naam als fijne collega. Altijd fijn om te horen natuurlijk!
Toch is dit jaar het gesprek wel anders dan voorheen. Ik zit nu eenmaal met mijn ongemak. De vraag is hoe we nu verder gaan.
Ik heb aangegeven het jeugdontbijt weer te willen oppakken, maar dan in plaats van 2 routes, tijdelijk 1 route waarbij ik geen appartementen zonder lift heb. Op deze manier kan ik mijn energie nog wat doseren.
Daarnaast heb ik aangegeven liever nog geen klusjes in huis te doen bij hulpvragers. Klusjes waarbij je bijvoorbeeld langere tijd in een wat lastige houding moet staan, ivm boren, meubels in elkaar zetten, enzovoort.
Verhuizingen wil ik ook nog even mee wachten gezien het vaak om zware apparaten of meubels gaat en we regelmatig via het trappenhuis moeten lopen.
De tuinen wil ik wel gewoon oppakken met in gedachte het feit dat ik niet zo 100% zal gaan als voorheen.
Ze staan er absoluut open voor en tonen al het begrip. Had dat ook niet anders verwacht.
Yes, weer lekker aan de gang! Ook al is het stiekem wel een beetje spannend.
Tijdens het einde van het gesprek nog benoemd hoe mooi ik alle collega’s vind, en hun betrokkenheid.
Echt letterlijk iedere dag was er wel 1 of meerdere collega’s die via verschillende wegen vroegen hoe het met mij ging. Aan de andere kant was het dan wel een heftig gevoel om te beseffen dat familie dit eigenlijk bijna totaal niet doet. Daar komt echt een enkele keer de vraag hoe het gaat.
Niet dat ik zielig wil doen, of dat dingen moeten…..maar wel een erg duidelijk verschil. Het lijkt mij zelf ook gewoon logisch dat je wil weten hoe het met iemand gaat waar je om geeft.
Iedere keer het besef dat er zoveel mooie mensen zijn maakt me emotioneel, en dat is oké.
Hoe ervaren anderen dit met familie of collega’s???
hehe, eindelijk weer twee blogs geschreven....ik loop wat in! ;)
4 reacties
Ook ik ontmoet louter mooie en betrokken mensen. Kan ook zijn dat ik de minder mooie gewoon niet zie staan hahaha. Als ik dat weleens benoem krijg ik vaak als antwoord: wat je geeft krijg je terug. Dat zal dan ook voor jou gelden.
Ik wens je sterkte met de wachttijd voor duidelijkheid over de aneurysma.
Liefs, Monique
Dank je wel voor je reactie Monique!
Ja inderdaad, misschien valt het minder mooie wel gewoon verder in de schaduw.
Hier zeggen we ook weleens "Wie goed doet, goed ontmoet"! Ik denk ook zeker dat dat waar is.
Wanneer je echter wel met een groepje negatievelingen in je omgeving zit, proef je soms de afgunst en jaloezie. Toch iets om leren los te laten voor mij.
Ben erg benieuwd naar de echo in april.
Warme groet Jeroen.
Goedemorgen Jeroen,
Wat je geeft krijg je terug. Absoluut waar. Het is wel zo dat een kankerdiagnose relaties kan opschudden of zelfs op z'n kop kan zetten. Mijn ervaringen komen in de buurt van die van jou. Heel veel steun en betrokkenheid van collega's waar ik heel blij mee ben. Van familie helaas geen steun (negeren), waar ik verdrietig van word. In het begin heb ik veel initiatief genomen door zelf te vertellen hoe het met me gaat. Ze gaan er niet op in, vragen niet door. Heb ze ook gevraagd waarom ik zo weinig van ze hoor. 'Ze willen me met rust laten omdat ik zo ziek ben'. De dynamiek verandert; soms groeien mensen naar elkaar toe tijdens zware periodes, soms groeien ze uit elkaar. Wij groeien uit elkaar. Of misschien was dat al gebeurd voordat ik ziek werd...
Ik probeer het los te laten, maar het is lastig en doet pijn. Ik geniet van alles wat wel goed gaat en ik geniet van de waardevolle momenten met o.a. mijn collega's.
Sterkte met al jouw onderzoeken. And keep us posted!
Leslie
Beste leslie,
Wat een mooi (hoewel het niet fijn is) en openhartig antwoord! Dank je wel daarvoor. Ook "fijn" dat ik dus niet de enige ben die dit zo ervaart. Zelf denk ik ook wel dat het al eerder de verkeerde kant op is gaan schuiven. Al sinds de pandemie, wij vaccinatie en zo goed als de rest anti-vac.
Het deed, en doet het nog steeds soms, pijn inderdaad. Ook vaak getracht om het te verbeteren. Dat resulteerde enkel in onszelf voor van alles moeten verantwoorden en please gedrag vertonen. Een poppenkast meespelen is helaas niet vol te houden.
Ons gezin is juist wel hechter geworden, en vooral mijn vrouw en ik zijn steeds meer naar het positieve gegaan. Onze zoon is momenteel nogal in gevecht met zichzelf en de schooltijd op het MBO.
Ook ik haal heel veel kracht uit mijn directe omgeving, en dat zijn dan mijn collega's, maar ook de mensen bij het Leger des Heils waar mijn vrouw werkt.
Al met al is het beter om je te vergezellen met fijne mensen. De negativiteit van een kleine groep mensen kost alleen maar enorm veel energie, terwijl juist het positieve voed.
Natuurlijk kan niet alles positief zijn, maar als je maar een lichtpuntje ziet, en je hebt zingeving, dan ga je door en komt heel veel goed.
Ik ben in ieder geval blij voor je Leslie! Je laatste stukje over "Ik probeer" is juist wat zingeving is!! Niet alles kan goed of geweldig zijn, maar als je die dingen wel blijft herkennen geeft dat kracht.
Geniet van de mooie dingen die er nog zijn, dat doe ik ook........en stiekem als je er even bij stil gaat staan zijn dat er nog heel veel!
Vriendin van onze zoon zei afgelopen weekend nog dat ze niet veel geluk heeft. Ik zei: "We zijn vrijdag nog lekker uit eten geweest, je hebt nog een mooi boek gekregen en we hebben daarstraks een leuke film gekeken". Dat, is ook geluk. Eigenlijk wel, zei ze. ;-)
Ik blijf zeker posten, alhoewel ik er vaak niet aan toe lijk te komen, en vaak pieker of ik dingen wel goed verwoord en of het uberhaupt interessant is. Niet teveel denken denk ik.
Warme groet Jeroen.