Weer lekker thuis!

zaterdag 25 november 2023

Rond 13.45uur ben ik weer thuis. De autorit ging erg goed, Maurice hield goed rekening met mij en reed expres rustig.

Agnes, Sebastiaan en zijn vriendin Gréta stonden al te wachten bij de voordeur. Ik kon goed zien dat Sebastiaan en Gréta het wel spannend vonden hoe ik er nu aan toe was. Toen mijn grappen kwamen zakte de bezorgdheid alweer snel en was het oké voor hun.

En toen??? Voor mij begon eigenlijk het ergste van allemaal, verplicht rustig houden…..6 weken lang niet fietsen en zware dingen tillen. Ook zat ik toch echt wel met de angst dat die grote hechting zou openscheuren als ik iets verkeerd zou doen. Ik wil gewoon zo voorspoedig mogelijk herstellen, en niet dat er iets met die wond gebeurd.

Dus mijn dagprogramma zag er spectaculair uit………regelmatig naar de wc……..terug naar de bank……tussendoor op bed liggen……en dat in herhaling allemaal.
In de bank half liggen was ook niet zo prettig. We hebben ook nog 3 huiskatten, waarvan er 2 nogal impulsief zijn. In de bank was het dan ook altijd mijn hand boven de wond houden. Vooral Bliksem, van ongeveer 8 a 9 kilo, wil je niet op je schaamstreek gelanceerd hebben.
Dat is ook eigenlijk de reden dat ik 3x per dag echt op bed ga liggen. Dan kan ik echt tot rust komen, omdat dan niet het gevaar van de poezen aanwezig is.

Wat ook echt verschrikkelijk is, althans zo ervaar ik het, is dat ik tijdens het eten niet normaal aan de eettafel kan zitten. Iets wat wij als gezin zo gewend zijn om te doen.
Normaal zit ik op de eetstoel, maar nu blijkt de bureaustoel beter te zitten.
Rechtop zitten lukt nog niet. Voor mijn gevoel vooral uit angst voor de wond. Er komt dan veel druk op te staan.
Dus tijdens het eten zit ik onderuitgezakt op de bureaustoel met mijn bord in de hand vlak onder mijn kin te eten. En dan ook niet op mijn gemak, want ik blijf mij focussen op die wond. Dus….alles zo snel mogelijk naar binnen werken, daarna staand mijn toetje eten, de boel afspoelen, en daarna weer terug naar mijn spectaculaire dagprogramma.

Het viel ook wel wat tegen dat ik niet kon doen wat ik anders graag doe, lekker wat gamen, of een film kijken waar Agnes toch niets aan vind. Door mijn vermoeidheid, het focussen op die wond en het in verdediging staan voor impulsieve katten kon ik mij gewoon niet lekker concentreren.
Wat ik in de bank deed was dan ook vooral een beetje afwisselen…..veel op mijn mobiel……serietje kijken en een beetje gamen.
Ik game naast de Nintendo Switch vooral op mijn Xbox Series X. Al snel kwam ik er achter dat het spelen van nieuwe (nog niet gespeelde) games mij niet goed af ging. Daarom ben ik maar oudere games gaan spelen die ik in het verleden op de PlayStation heb gespeeld. Die games waren dan bekend en daardoor hoefde ik mij toch minder te concentreren.

In de avond zijn Agnes en ik wel film gaan kijken. Had een week voor de operatie nog de film The Super Mario Bros Movie in 4K besteld. Wat alleen ook balen was, tenminste dat vond ik vooral, ik kon niet goed zitten waardoor ik nu altijd in de hoek moest van de bank. Normaal zit Agnes daar, omdat zij in de avond graag haar benen wil strekken vanwege haar fibromyalgie. Dat ging nu dus niet en daar voelde ik mij schuldig om.
Ook zat ik normaal gesproken tijdens het tv kijken met mijn rechterhand aan haar haren te friemelen, en kon zij haar linkerbeen over mijn knie leggen. Dit was nu ineens ook niet.
Zo iets simpels is dan ineens heel gek dat je dat niet kan doen. Ook merk je meteen hoe zoiets kleins, zo mooi, fijn en belangrijk is!
Ondanks “het gedoe” wel van de film genoten!

Daarna naar bedje toe. Agnes moest mij wel helpen met schone sokken en een schone boxershort aandoen.

In bed kon ik weer enkel op mijn rug liggen met mijn apneu masker op. Gelukkig heb ik geen moeite met in slaap vallen. Thuiskleren heeft Agnes beneden gelegd zodat wanneer ik wakker wordt ik stilletjes naar beneden kan gaan, om mij daar verder aan te kleden. Heb daar nu toch meer werk aan en anders zou ze wakker worden van mij, want ze is een lichte slaapster.

En dat was mijn eerste dag weer lekker thuis!

* Ik merk dat het steeds lastiger voor mij is om de tijd te nemen iets aan mijn blog te doen. Er is natuurlijk nog van alles gebeurt, en ook een stukje met de hechting die niet zo lekker liep. Dat komt nog in het blog. Echter ben ik nu sinds vorige week weer volledig aan de gang bij Social Klus, en kom simpelweg tijd te kort. Vooral omdat ik nog aan het opbouwen ben, en mijn energieniveau ver te zoeken is.