Roodkapje en de wolf

Toen mijn prachtige 20-jarige dochter nog een klein kruimeltje van amper 6 jaar was, bleek ze opeens bang voor wolven. Elk boek waar een wolf in voorkwam, en dat zijn er nogal wat als je nagaat, moesten haar kamer uit. Die moesten in een doos die met 23 lagen tape dichtgeplakt worden verbannen naar de kleine vliering. Uit het oog uit het hart.

Het woord wolf was genoeg om haar in paniek en stampend de trap op te zien rennen om de deur met een harde bonk dicht te meppen.

Ze had er last van, die angst bleef lang. We deden samen oefeningen met loze slogans als: als je er niet aan denkt dan is het er niet en gum je angst maar weg ( ja ik zat nog vaak op internet om te kijken hoe ik haar helpen kon, niet de beste tijd plek toen)

Die angst ging weg want er kwamen andere leuke dingen voor in de plaats, spelen met vriendjes, school, groter worden, een paar katten, puberteit...

Tijdens de avondklok periode waren we net verhuisd, de kinderen wonen allebei nog thuis. Ze baalden enorm dat ze niet naar buiten konden en dat mochten we ook elke dag heerlijk en met veel kabaal aanhoren.

Op een dag spitte ik het lokale krantje door om wat te weten te komen over de buurt, op de derde pagina stond een grote foto van een wolf op de weg, ik moest twee keer kijken, ja hoor, er was in onze buurt een wolf gespot en mensen hadden er een foto van gemaakt….snel wilde ik het krantje dichtslaan maar ze had het al gezien… Bleek dat die angst er nog steeds zat… heb toen het moederriedeltje bovengehaald dat dit vast een grap was en dat het niet kon enz…

Ze zei,: “ben nog nooit zo blij geweest dat we niet naar buiten mogen.”

Zo kan het ook.

Liefs,

S.