Kanker... het doet wat met je
Had ik ooit kunnen bedenken dat mijn borstkanker traject zo intens en zo lang zou zijn? Ik was zo positief en zo stoer toen ik de diagnose kreeg. Het was DCIS graad 3, maar heel klein. Gewoon ff opereren, weghalen, bestralen en dan ben ik er gewoon weer. Na die operatie viel het tegen omdat het veel minder klein was dan gedacht dus er volgde een amputatie. Wat moet je met die dingen? Ik ben 54. Het zijn geen mooie, trotse, borstjes meer. Nog steeds was ik dus zo stoer. Weg er mee en doorrrrr. Oja en het voordeel, geen bestraling, dus ik was er zelfs nog eerder van af. Na die operatie viel het heel even toch nog tegen omdat de tumor nog veel groter was. Toch bleef ik positief. Gelijk beginnen met fysiotherapie. Gelijk mijn conditie weer opbouwen! Let's GO!! Twee weken na de operatie pakte ik weer wat werk op en ik bouwde vlot weer op naar full time! Daar ging ik weer! Zorgen voor anderen, daar ben ik goed in. En toch voelde ik me zo nu en dan zo intens verdrietig. Dan sprak ik mezelf toe: Niet piepen joh! Er zijn mensen die hebben het veel erger. Het was maar DCIS (wat ze in het ziekenhuis ook maar steeds herhalen trouwens). Dus zette ik mijn schouders er weer onder, een glimlach op mijn gezicht en ik ging doorrrr..... Totdat ik merkte dat er scheurtjes kwamen in mijn pantser van bravour. Ik voelde me opgejaagd. Ik had geen zin meer in mijn werk, terwijl ik dat altijd zo fijn vond om te doen. Ik irriteerde me aan mensen en dingen die ze zeiden en wist van mezelf dat het aan mij lag, dat ik overreageerde. Naar de buitenwereld hield ik de schijn op maar van binnen huilde ik. Ineens dacht ik: dit kan echt niet! Je loopt zo tegen een burn-out aan als je zo door blijft gaan. Dus heb ik hulp gezocht. Wat een stap! Hulp vragen voor mezelf. Het toelaten dat een ander voor mij zorgt. Dat gaat zo tegen mijn gevoel in, maar wat had ik dat nodig! Huilen, verdriet hebben. Het mag dan maar DCIS zijn geweest maar voor mij is het traject nog steeds heel zwaar en ingrijpend. Die borst was misschien niet zo mooi meer maar het was wel MIJN borst. Heb ik even geluk met een werkgever die mij alle ruimte biedt om mijn boeltje weer bij elkaar te rapen. Om de weg terug te vinden. Het blijft moeilijk voor me om dat verdriet, de angst en de onzekerheid te tonen naar anderen (zelfs voor de mensen die mij het liefst zijn). Ik ben gewend te zorgen voor anderen, ze niet tot last te zijn met mijn verdrietjes. Maar langzaam leer ik. Inmiddels is het bijna een jaar geleden dat de huisarts me belde dat er iets gevonden was in mijn borst. Mijn strakke trainingschema is ergens onderweg ingestort. En voor nu is dat prima! Het komt wel weer! Laat mij maar even want kanker.... dat doet wat met je.....
5 reacties
Lieve Nickje,
Wat de diagnose kanker met je doet, weten alle lotgenoten op dit platform, maar toch is het bij iedereen weer anders,ervaart iedereen het anders en gaat er anders mee om. Wat goed dat je besefte dat je hulp kon gebruiken bij het toelaten van de emoties die erbij komen kijken. Laat maar lekker stromen.
Liefs, Monique
Ook ik schoot in de regelstand na mijn diagnose, soms komen de emoties even om de hoek kijken over het hebben van kanker maar meestal niet. Voor iedereen hier is het hebben van kanker moeilijk en ieder doet het verwerken op zijn/ haar eigen manier.
Het is ook heel positief en stoer toe te geven en te accepteren dat kanker wat met je doet. Liefs Brigitte
Dat maakt het in mijn ogen juist extra moeilijk, een borst verliezen terwijl het "slechts DCIS" was. Dat is toch ontzettend moeilijk om te rijmen met elkaar, zie dat maar eens te bevatten. Als je een grote tumor in je borst hebt dan voelt het wellicht logischer als je borst niet gespaard kan worden. Ik vond het 6 jr geleden zo dubbel toen ik DCIS had. Ze brengen het dan als goed nieuws, dat het nog geen kanker is, maar slechts DCIS, maar vervolgens is de behandeling exact hetzelfde als wanneer het wel kanker was geweest. Dus wat koop je dan voor dat zogenaamde goede nieuws? Dat vond ik zo'n mindfuck.
En dan heb je ook nog eens 2 operaties gehad, dat is ook weer een extra klap. En DCIS of kanker, een borst kwijtraken is een borst kwijtraken. Dat voelt voor iedereen waarschijnlijk anders, maar de pijn die ik voelde toen amputatie als enige optie overbleef sneed dwars door mijn ziel heen. Het enige wat ik voelde was "ik kan het niet, ik kan het niet, ik kan het niet".
Goed dat je nu steeds wat meer je gevoel durft te uiten, want het is gewoon heftig. En als je niet gewend bent je gevoel te uiten dan is dat niet makkelijk om ineens anders te doen. Dat herken ik ook hoor. Nu lukt het niet meer om mijn gevoel binnen te houden, een borst verliezen heeft me zo onderuit gehaald, ik kan niet meer doen alsof het goed gaat.
Maar misschien is dat juist ook wel goed. Want 6 jr geleden na de besparende operatie ging ik super snel weer aan het werk, ging ik voorbij aan mijn gevoelens, toen ik een paar jaar later een burn out kreeg deed ik hetzelfde en nu kreeg ik dan borstkanker in dezelfde borst als 6 jaar geleden en pas nu zie ik in dat ik echt dingen anders moet gaan doen. Dat ik liever voor mezelf mag gaan zijn, dat ik ook tegemoet mag komen aan mijn behoeftes, dat ik er ook toe doe en mezelf best op 1 mag zetten.
Dus misschien is dat wat deze nare periode ons dan uiteindelijk aan goeds oplevert, dat we meer voor onszelf gaan kiezen, dat er eindelijk zelfliefde komt.
Fleurtje1974, Dank voor je reactie.
Het is fijn te lezen dat mijn verwarring tussen het intense verdriet en "slechts" DCIS herkenbaar is. Ik heb me zo onbegrepen gevoeld. Ik had een DCIS tumor van 7 cm (graad 3) in mijn borst en moest die missen en nog moest ik het zien als goed nieuws.
xxx