ruim 2 jaar later....

Inmiddels zijn we ruim 2 jaar verder. Hoe gaat het nu met me? Ik kan niet anders dan zeggen dat het heel goed gaat. 

Het leven na kanker heb ik kunnen oppakken, hoewel ik nog steeds wat zoekende ben in wat wíl ik nu eigenlijk verder in mijn leven. Behalve mijn eigen kankerperiode ben ik, sinds ik ziek was, 2 vriendinnen, een vroegere schoolgenoot, de zus van een goede vriendin en mijn baas verloren aan kanker. Dan besef je eens te meer hoe onwijs veel geluk ík heb gehad. En dat ik mijn tijd niet moet verdoen. We hebben geen garantie op morgen. We moeten niet uitstellen tot later want later is nú.

Toen ik te horen kreeg dat mijn (linker)borst geamputeerd moest worden heb ik destijds gelijk gevraagd of dan mijn rechterborst (cup E) verkleind kon worden. Dat deden ze niet gelijk, ik moest minstens 2 jaar wachten. En dat heb ik gedaan, dus toen ik in februari voor controle was heb ik hier gelijk weer naar gevraagd. En op 19 juli is mijn felbegeerde operatie uitgevoerd. Mijn rechterborst is verkleind naar een B-cupje, er is 560gr weefsel weggehaald.  Wat een verademing. In mijn nek en schouders merk ik het gelijk. Ik heb niet meer dagelijks enorme hoofdpijn. En dat is alleen nog maar lichamelijk. Geestelijk is dit een nog grotere opluchting. Ondanks dat ik inmiddels mijn platte kant volledig had geaccepteerd bleef het verschil enorm. Al mijn kleding trok scheef (ik droeg trouwens wel een uitwendige prothese) maar ook als ik naakt was voelde ik me volledig uit balans. Het grote verschil maakte me enorm onzeker. En nu... (ik heb nog niet eens een nieuwe prothese maar heb er 1 zelf gehaakt en ik draag nog steeds een compressie bh).. als ik in de spiegel kijk is het een prima gezicht. Het verschil valt niet meer zo enorm op en mijn kleding trekt niet meer scheef. 

Waarom ze dit niet gelijk doen is mij een raadsel. Het had mij een hoop verdriet bespaard als ik dit eerder had kunnen laten doen.

Maar... terugkijken heeft weinig zin; ik kijk vooruit, met mijn schattige kleine tietie naast mijn prachtige litteken van de amputatie, die ik tegenwoordig met een zekere trots draag. Want wat heb ik een geluk gehad dat ik dit heb mogen overleven. In nagedachtenis aan Elles, Erica, Erwin, Elize en Jos ( en zoveel anderen die hun kanker niet overleefden).