Kuur 8, Friends, familie en het grote verschrikkelijke ding

Schaamteloos heb ik maar even voor 90% de titel van het boek van Matthew Perry gestolen. Toen ik deze week het nieuws hoorde schrok ik er behoorlijk van. Veel meer dan bij het overlijden van alle andere beroemdheden uit het verleden. Hoe en waarom kom ik wat later even op terug. Eerst even wat achtergrond want in mijn eerste blog beschreef ik al dat ik met het horen van de diagnose alvleesklierkanker dacht: het is natuurlijk weer mijn lichaam dat me in de steek laat. Ik zal eerst toelichten waar dat begonnen is.

Op mijn 15e begon ik gekke rugklachten te ontwikkelen. Iets waarvan het eerste jaar werd gezegd, het zal ongetwijfeld groeipijn zijn. Na twee jaar werden de klachten eigenlijk alleen maar erger en besloten ze toch een scan van mijn rug te maken. Beginnende hernia’s is voor een kind van 17 toch vreemd en zeer onwaarschijnlijk. Op dat moment kreeg ik gips van mijn middel tot en met mijn borstkast. Ongelooflijk veel pijn met het aanleggen, een maand waarbij ik door een hel ging, en achteraf geen reet geholpen. De pijn bleef en werd ook steeds erger. Twee jaar later had ik ineens op 5 plekken een hernia. Op je 19e is dat echt verschrikkelijk. Het vormt je op manieren waar een kind van die leeftijd niet mee te maken zou moeten hebben.

Ik had redelijk grote dromen, ben namelijk ook best een dromer. Ik wilde door mijn interesse in alles buiten deze planeet als kind eigenlijk astronaut worden, waarschijnlijk een onmogelijk doel maar het mooie van kind zijn is dat je die gewoon mag hebben. Door mijn vader en oom wilde ik daarna bij defensie naar de luchtmacht, iets realistischer. Echter zette de problemen met mijn rug daar een enorme streep doorheen. Dan maar naar plan C, de IT in. Best saai maar bovenal wel heel vervelend dat er op deze manier een streep door je dromen gaat.

Toen ze op mijn 20ste een plan presenteerden om me te opereren werden ook de risico’s uitgelegd. Er werd een aanzienlijk percentage voorgeschoteld waarbij er door een fout de mogelijkheid zou zijn dat ik deels verlamd zou raken. Interesseerde me geen seconde en mijn antwoord was dat ze direct moesten opereren. Dat was niet uit emotie of enthousiasme maar echt een hele rationele beslissing. De pijn was vaak ondraaglijk en de emotionele schade wellicht nog groter.

Ik kan me nachten herinneren waarbij het leek als er met messen in mijn rug gestoken werd. De vijf hernia’s zorgde voor zoveel druk op de zenuwen dat de pijn ondraaglijk was op momenten. Ik slikte diclofenac, diazepam, oxycodon, valium en 3600mg ibuprofen was op een gemiddelde dag ook geen uitzondering. Nu vraag je je af welke weldenkende arts dat iemand die voor een deel van die periode niet eens volwassen was voorgeschreven heeft. Maar goed, dat was om de pijn te stillen.

Emotioneel en mentaal waren de klappen vaak minstens zo hard. Als er op een verjaardag met familie gevraagd wordt of er een tafel naar buiten getild kan worden met wat stoelen en je hoort, Kenny doe jij dat maar niet…. Dan voel je je redelijk in de hoek gezet. Als een leraar tijdens de gymles zegt, Kenny blijf jij maar even aan de zijkant, word je letterlijk in de hoek gezet. Als vrienden op het strand stoeien en elkaar op de nek springen in het water maar met een boog om jou heen lopen voel je je buitengesloten. Als ze gaan karten en jou niet meevragen omdat je rugproblemen hebt voel je je nog meer buitengesloten. En ik weet nu, dit is allemaal goed bedoeld geweest maar het vormt je wel.

Wat doet dit met je vraag je je dan af. Op dat moment snapte ik die gevolgen nog niet en al helemaal niet wat dit in mijn latere leven voor een gevolgen zou hebben. Dat is te veel om nu over uit te wijden maar wat ik me toen nog goed kon herinneren is dat het op dat moment mijn leven beheerste. Ik deed me veel groter voor dan ik was en deed er alles aan om de problemen maar te verbergen voor alles en iedereen. Ik gaf mezelf emotioneel geen ruimte om er goed mee om te gaan en werd erg gesloten. Overdag wilde ik dolgraag de populaire jongen op school zijn maar in de avond en nacht dacht ik aan zelfmoord. De gedachte dat je met zoveel pijn de rest van je leven door moet gaan voelde onmogelijk op dat moment. Tegelijkertijd voelde het niet eerlijk naar mijn omgeving, mijn familie en vrienden om voor die uitweg te gaan dus ik heb nooit een poging gedaan, niet bewust in elk geval. Onbewuste zelfdestructie is een heel ander verhaal. Daar ga ik nu niemand mee lastig vallen. Maar even terug naar het voorstel van de operatie, Hell yes, liever vandaag dan morgen. Nu met alle levenservaring die ik nu heb zou mijn antwoord niet anders geweest zijn.

Maar dan ben je geopereerd, 16 uur aan de hart-long machine en praktisch klinisch dood. In totaal zitten zes wervels vast met titanium, jaartje herstel en revalidatie en de eerste periode leek alles goed te gaan. Tot het niet meer goed ging…. De klachten kwamen terug met de toevoeging van een oogontsteking waardoor ik bijna blind was aan één oog. De oogarts vroeg of ik een geslachtsziekte had. Ik had op dat moment al een jaar een hele lieve vriendin waar ik gelukkig mee was dus dat was het niet. Maar het kon ook door Bechterew komen. Toen ging het lampje branden want ik had een oom met Bechterew en inmiddels ook een neef. Aangezien het een familieziekte was leek de conclusie duidelijk. Ik was niet eens teleurgesteld maar meer blij dat het beestje een naam had gekregen.

Dit doet wat met je, geloof me. Het vormt je, het zorgt ervoor dat je niet meer in je lichaam vertrouwt, je gaat zoeken naar manieren om jezelf op een manier te presenteren naar de buitenwereld omdat je er schijtziek van wordt om zielig gevonden te worden, en je gaat naar middelen zoeken om te ontsnappen aan de realiteit. Blowen en ander drugsgebruik, gamen, eigenwijs 6 uur per dag werken naast je school en studie want je bent niet zielig. Problemen van andere mensen werd ik immuun voor want zelf was ik toch wel veel zieliger. Wat wisten anderen nu van problemen terwijl ik de echte problemen had. Voer voor een psycholoog zou je zeggen maar nee, Kenny lost dat allemaal zelf op. En dan maar denken dat je een slimme grote jongen bent… Als ik destijds mensen onbewust gekwetst heb met deze houding dan spijt me dat oprecht.

Maar goed, nu even naar wat luchtigere stof, Friends. Deze serie is meer dan 100 miljard keer bekeken en nee dat is niet eens een typefout. Onwerkelijk om te bedenken dat ieder mens op deze wereld de serie gemiddeld 10 keer gezien heeft. Friends kijkers weten heel goed wat ik bedoel als ik zeg dat je alles even kunt vergeten als je een avondje Friends gaat kijken. Ik kan uren praten over Ross, Rachel, Joey, Chandler, Phoebe en Monica. Ik kan denk ik zonder te overdrijven 80% van de afleveringen meepraten. Deze serie heeft een enorme impact gehad op mijn leven want het heeft me echt door een donkere periode getrokken. Ik ben er ook heilig van overtuigd dat deze serie levens gered heeft. In Friends: The Reunion komt dat ook nog mooi naar voren. Al ruim twintig jaar ga ik naar bed, zet ik Friends op met de sleeptimer van de tv op een uur. De stemmen van de acteurs geven mij zo’n warm en vertrouwd gevoel dat ik er goed van in slaap val.

Ik denk dat jullie nu begrijpen waarom het verlies van Matthew Perry behoorlijk bij me is binnengekomen en daarmee ga ik ook langzaam richting het moraal van dit verhaal. De afgelopen dagen heb ik het internet afgestruind naar mooie momenten met Chandler, interviews en zo ook zijn laatste interview met People Magazine. Alhoewel zijn problemen met verslaving te maken hadden zaten er wel veel mooie uitspraken en wijsheden in zijn interview. Een leuke quote is de volgende: Als een pinguïn ziek is verzamelen zich tal van pinguïns om de zieke pinguïn en ze blijven net zo lang om de zieke pinguïn lopen tot die weer beter is. Voor Matthew Perry was dit de cast van Friends.

Een paar weken geleden zei iemand tegen mijn vrouw: mensen zijn kuddedieren, maak gebruik van je kudde. Dat is nu heel relevant maar dat geldt voor iedereen. Wees niet zo stom als ik in mijn jonge jaren waarbij je denkt problemen zelf weg te kunnen toveren. Maak gebruik van je eigen kudde! Ga niet alleen door je ziekte of problemen en wees niet te trots om hulp te vragen of om er over te praten. Hulp komt uit de meest onverwachte hoeken. Het is een cliché maar ik kan nu wel bevestigen dat het echt waar is.

Mijn gezin, ouders, schoonmoeder, broer, zus, mijn ex en haar man, vrienden en familie gaan door een ontzettend lastige periode. Als ik zie hoe we dat collectief doen dan geeft me dat een ontzettend trots gevoel. Mede door mijn familie, vrienden, collega’s en zelfs onbekenden op het internet, of het nu een opbeurend berichtje is, hulp in huis, bezoek, whatever, de impact die je bewust of onbewust maakt is van grote waarde voor mij en mijn gezin en ik kan daar niet genoeg dankbaarheid voor uitspreken.