Eerste echo en MRI
De dag na het slechte nieuws, 16 maart '22, hebben we de eerste (vitaliteits) echo. Ik wilde graag een vroege echo omdat het onze eerste zwangerschap is en ik het allemaal spannend vind.
We twijfelen, laten we de echo doorgaan, we hebben het nieuws van gisteren nog niet eens verwerkt, willen we het kindje zien met in ons achterhoofd hier misschien afscheid van te moeten nemen. Met gemengde gevoelens besluiten we toch te gaan. Vooral omdat ik dat graag wilde. De gynaecoloog heeft de verloskundige al voor ons ingelicht over mijn situatie zodat we dit niet zelf hoeven te doen. We geven aan dat dit onze eerste maar misschien ook laatste echo kan zijn. Ze brengt ons kindje op alle manieren zo goed mogelijk in beeld, het hartje klopt en het kindje doet het goed. We krijgen mooie echofoto's mee en zelfs een 3D foto. Ik vind het fijn om ons kindje even gezien te hebben en de bevestiging te krijgen dat het goed zit. Mijn partner heeft er meer moeite mee en wilt zich niet te snel gaan binden. Des te moeilijker is het mogelijke afscheid straks. En dat begrijp ik.
De volgende dag, 17 maart '22, staat de MRI gepland. Nerveus stappen we in de auto richting het ziekenhuis. Het wachten duurt dit keer langer en de zenuwen nemen toe, ik heb nog nooit een MRI of ander soort scan gehad dus wist niet precies wat ik kon verwachten.
Ik moest mij omkleden,kreeg de nodige uitleg en mocht gaan liggen. Er werd een zware plaat op mijn buik en borst gelegd en de assistent was zo lief om er extra opgerolde handdoeken onder te leggen voor mijn comfort. Ik krijg oordopjes in, een koptelefoon met muziek op en ik werd in de MRI geschoven. Goed luisteren naar de instructies en vooral heel stil liggen werd er gezegd. De MRI maakt echt een behoorlijke herrie, ondanks de oordopjes en koptelefoon hoor je dit alsnog.
Tussentijds schuiven ze mij uit de MRI om contrastvloeistof in te spuiten. Wetende dat dit mogelijk gevolgen kan hebben voor ons kindje zo vroeg in de zwangerschap,maar ik had geen keus. Als ze mij zo goed mogelijk willen helpen dan moeten ze de tumor goed in kaart kunnen brengen. De dienst van de assistent zat erop en ik werd overgedragen aan haar collega een man met humor, zo fijn om tijdens deze rot periode ook eens iemand te hebben die een grapje maakt. Hij schuift mij weer terug de MRI in, dit keer lag ik er met een glimlach van zijn gemaakte grap.
Er spoken tijdens de MRI verschillende gedachtes door mijn hoofd, maar ik probeer mij te focussen op de positieve. 'Ik kan dit, we komen hier goed uit....'
Ondertussen is er al een scala aan hits voorbij gekomen en opeens komt het nummer 'Beat it' van Michael Jackson voorbij, hoe toepasselijk is dit. En weer verschijnt er een kleine glimlach op mijn gezicht. Meeswingen zit er niet in, want ja stil liggen, heel stil.
De uitslag van de MRI volgt volgende week tijdens mijn eerste afspraak in het AMC.