Haar, mijn mooie krullen verliezen
Uiterlijke verandering, helaas een bijwerking van de chemotherapie.
De arts die nog even benadrukt dat ik 100% mijn haar verlies en mogelijk ook mijn wenkbrauwen en wimpers. Dit komt keihard aan, het ergste vind ik dat je dan gaat zien dat ik ziek ben. Je kan het niet meer verbergen. Gedachtes als 'wat gaan mensen vragen, wat zal iemand denken, hoe kan ik toonbaar de deur uit, zullen mensen niet van mij schrikken' spoken door mijn hoofd. Juist in combinatie met de zwangerschap vind ik het vervelend om mijn haar te verliezen. Men ziet mij straks met een bolle buik een kaal hoofd bedekt met een mutsje of een haarwerk. En wat dacht je van mooie buikfoto's, een zwangerschapsshoot of gewoon foto's van dagjes weg. Allemaal foto's die vastleggen dat ik ziek ben maar ook zwanger. Ik dacht hier allemaal over na bij het verliezen van mijn haar.
Zo'n 2 a 3 weken na de eerste chemo begint mijn haar uit te vallen. Een vriendin van mij is kapper en zodra het uit begint te vallen heb ik haar gevraagd mijn haar af te knippen tot schouder lengte in de hoop dat dit minder heftig zal zijn dan het verliezen van mijn lange lokken. Ik draag het veel vast in een knotje zodat er niet 100 haren door het huis zwerven. Elke ochtend borstel ik mijn haar omdat het anders heel erg gaat klitten, de bosjes haar in de wasbak worden steeds groter en ik besluit 2 keer per dag te borstelen omdat ik inmiddels heel erg mijn haar verlies. Het knotje wordt steeds kleiner en de haarbanden die ik draag kunnen de kale plekken niet meer goed bedekken. De mutsjes komen uit de kast en ik durf mijn haar inmiddels niet meer te wassen. Elke haar die ik vastpak eindigt in de prullenbak.
Een week na de eerste chemo ga ik haarwerken passen. Een dame gespecialiseerd in haarwerken komt aan huis en dit is mijn eerste ervaring met haarwerken. Ze heeft van alles mee van echt haar tot synthetisch, korte krullen tot lang haar met slag. Die zelfde week heb ik ook een afspraak bij de kapper in het AMC om haarwerken te passen. De week voor mijn eerste cheno hebben ze mijn haar al bekeken en mijn hoofd opgemeten.
23 mei '22 een week na de tweede chemo mag ik mijn definitieve haarwerk uitzoeken en ophalen in het AMC. Ik kijk er inmiddels naar uit dat de laatste restjes haar eraf gaan, het jeukt, irriteert en klit enorm. Mijn haar verliezen vind ik echt verschrikkelijk en de eerste grote plukken vast hebben in je handen en jezelf zien in de spiegel zorgt voor veel verdriet. Ik heb zulk mooi haar en wetende dat het nog jaren duurt voordat dit weer op dezelfde lengte terug is.
Toch is het een opluchting dat het er nu af gaat. De dame die mij helpt is super lief en neemt alle tijd, ik heb een vriendin meegenomen om mij te ondersteunen en een goede keus te maken, zij is tenslotte kapper. Ik zet mijn mutsje af en de kapper vraagt of ze het moet knippen of dat ik wil dat ze het met het tondeuse eraf haalt. Het tondeuse vind ik een naar idee dus vraag haar om mijn haar te knippen. Er zit zo weinig haar nog op mijn hoofd dat ze al snel klaar is. Daarna wordt mijn haar gewassen en dat voelt echt heerlijk! Ze adviseerd verschillende verzorgingsproducten die de hoofdhuid verzorgen. Ik pas verschillende haarwerken en besluit voor een halflang model te gaan met grove slag. Helaas is er niets te krijgen wat echt lijkt op mijn mooie krullen. Ze geeft nog wat advies over het dragen, verzorgen en eventueel opsteken van het haarwerk.
Ik krijg leuke reacties op mijn haarwerk maar ik ben zelf nog even aan het uitvogelen wat handig is en prettig zit.
Inmiddels ben ik gewend aan het bijna kale hoofd, durf met mutsjes naar buiten en de winkels in en draag mijn haarwerk vooral bij speciale gelegenheden. Nu het zomer is draag ik thuis vaak geen mutsje meer, simpelweg te warm.
Ik kijk er heel erg naar uit als mijn haar straks weer begint te groeien.