Het gewone leven (ach wat is 'gewoon')

Beetje bij beetje komt het besef dat het 'gewone' leven ook doorgaat. Dat is soms extreem moeilijk maar geeft soms ook positieve energie. 

Zo proberen we te genieten van de mooie momenten dit jaar. Zelf zijn we geregistreerd partnerschap aangegaan en hebben we in een klein gezelschap genoten van een diner. Kunnen we ons focussen op het klaarmaken van de babykamer en alles omtrent het krijgen van een kindje. Kunnen we nog steeds avondjes genieten met vrienden en is de ziekte even geen gespreksonderwerp. Wandelen we savonds samen door de wijk om even een moment voor elkaar te hebben. Word ik mega verrast met een babyshower en een zwangerschapsfotoshoot waar ik me weer even een mooie zwangere vrouw kon voelen. En nog veel meer momenten die positiviteit brengen en heel even doen vergeten dat je ook nog kanker hebt. Want naast de kanker ben ik ook nog gewoon mezelf en ben ik zwanger van ons eerste kindje iets om trots en dankbaar voor te zijn. 

De moeilijke momenten zijn er ook zeker wel. Vooral de dagen nadat we zo hebben kunnen genieten van 'leuke'  dingen hakken er bij mij in. Ik ben vermoeid en moet flink bijkomen, soms ga ik over mijn eigen grenzen en dat merk ik goed de dag erna. Even een uurtje langer slapen of de hele dag rust nemen is dan niet genoeg. Mijn lichaam heeft veel meer hersteltijd nodig en dat zijn de momenten dat men je niet ziet. Want dan zit je thuis in je eigen bubbel met je eigen pijntjes en kwaaltjes. Dit zijn ook de momenten die men soms niet altijd begrijpt, 'het gaat toch goed met je', 'je ziet er goed en energiek uit' en dan proberen uit te leggen dat je gisteren als een dood vogeltje op de bank hebt gelegen is lastig. Dit is waarschijnlijk iets waar veel kankerpatiënten en naaste familie mee te maken krijgen, onbegrip.  Niet omdat men het niet wil begrijpen maar puur omdat het soms niet te begrijpen valt. 

Ook de worsteling met je zelf en je eigen gedachten kunnen lastig zijn. Het is niet altijd maar positief en soms is het allemaal gewoon zwaar klote. Ik denk dan aan het hele traject wat we hebben gehad maar ook wat er nog komen gaat. De zorgen of alles wel goed blijft gaan, niets is vanzelfsprekend en je hebt er zo weinig invloed op.