Onderzoek bij de gynaecoloog en de uitslag
PAP3a en hoe nu verder..
Op 10 maart staat mijn colposcopie gepland bij de gynaecoloog. Ik ben ruim optijd en zit nerveus in de wachtkamer tussen de zwangere vrouwen. Even na 9:30 uur word ik naar binnen geroepen voor het onderzoek en geef aan dat ik enorm zenuwachtig ben. De tranen stromen over mijn wangen maar dan is de eerste spanning er wel vanaf. Ik krijg uitleg over het onderzoek en kan al mijn vragen die ik heb opgeschreven stellen. Ik geef aan dat ik zwanger ben en waarschijnlijk nu in week 6 of 7 zit. Ook laat ik weten dat ik liever niet wil dat ze een biopt afnemen als dat niet nodig is.
Omkleden achter een gordijntje en daarna mag ik gaan liggen. Ik mag meekijken op de monitor maar dat doe ik liever niet. Na het aanstippen met een azijnzuuroplossing geeft de arts aan dat er verkleuringen te zien zijn en ze graag iemand met meer expertise mee wilt laten kijken. 'Ik dacht geen probleem en er gingen ook nog geen alarm bellen rinkelen'. De andere arts kijkt, neem 2 biopten af want dat was zeker nodig, voelt inwendig. Ze kon niet verklaren wat het was maar er daadwerkelijk wel iets zat en wilde ook nog een echo maken. Inmiddels lig ik al ruim 20 minuten in de onderzoekskamer en ik was nog niet klaar. Met het echo apparaat brengen ze eerst het kindje in beeld, daar lag ik dan alleen, nerveus en zonder partner de eerste beelden van ons kindje te bewonderen. Ik vroeg of het kindje op de juiste plek zat en of het hartje klopte, dat deed het en alles zag er goed uit. Het kindje is ongeveer 1 cm groot. Nog geen minuut daarna zakt de arts met het apparaat naar beneden en komt er ineens een grote vlek van +/- 3cm in beeld. In verhouding tot het kindje was dit mega groot. Ik schrok en besefte mij dat er iets zat wat er niet hoort te zitten maar we nog niet wisten wat het was.
De arts legt uit dat het op mijn leeftijd een vleesboom kon zijn, maar dit niet duidelijk voelbaar was. Ze konden ook niet uitsluiten dat het om een tumor zou gaan, zowel goedaardig als kwaadaardig. De biopten werden met spoed naar het lab gestuurd want ze wilde zo snel mogelijk de uitslag, ook in verband met de zwangerschap. Maandag 14 maart zou ik gebeld worden hoe laat ik diezelfde dag langs kon komen om de uitslag te bespreken, helaas nog geen uitslag. Maar morgen om 15:00 uur is de uitslag zeker binnen en willen we dat je langs komt. Het is wel raadzaam om iemand mee te nemen..
De spanning neemt toe en de ochtend van dinsdag 15 maart probeer ik wat te werken. We stappen in de auto en gaan richting het ziekenhuis. Rond 15 uur worden we binnen geroepen, met mijn vriend aan mijn zijde spreekt de arts uit 'ik heb slecht nieuws'. Er schiet heel kort door mijn hoofd, shit ik moet toch een behandeling ondergaan. Niet wetende dat haar volgende woorden zouden zijn 'je hebt een tumor met kwaadaardige cellen van ongeveer 3 cm groot'. Ze praat verder maar niet alles komt binnen, bij de woorden 'houdt ook rekening met het mogelijk moeten afbreken van de zwangerschap, mogelijk nooit meer zelf zwanger kunnen worden of een kindje van onzelf krijgen' weet ik niet wat ik moet denken en voel ik intens verdriet. Ze loopt weg om een glaasje water voor ons te pakken, ik tik mijn partner aan en vraag 'heb ik nu kanker?'. Het komt allemaal nog niet helemaal binnen. Ze komt terug en we vragen het voor de zekerheid nog eens. Haar antwoordt 'ja mevrouw heeft baarmoederhalskanker'.
Kort daarna gaan we over op de praktische zaken, ik word overgedragen aan het AMC omdat daar specialisten zitten die mij veel beter kunnen helpen. We moeten ons verplaatsen naar het kamertje van de verpleegkundige waar we aanvullende informatie krijgen, de folders met de tekst baarmoederhalskanker worden onder onze neus geschoven, bloedafname en het inplannen van een MRI volgen.
Wat een dag, wat een nieuws, wat een begin van een heftige rollercoaster maar ook een moment van besef, hoop en geloof 'ik kom hier goed uit en ik word beter'. We gaan hier samen doorheen.
2 reacties
Dag Caatje-31,
Met tranen in mijn ogen heb ik jouw (eerste 2 berichten) gelezen; jong, zwanger na (wellicht een ingewikkeld traject) en nu dan opeens de diagnose baarmoederhalskanker. Omdat mijn eega enige jaren geleden met dezelfde kanker is gediagnosticeerd, maar geen kinderwens meer had en daarnaast ook al enige jaren ouder, en ik het hele traject vanaf de zijlijn heb mee beleefd, een reactie.
Overigens wellicht een reactie waaruit weinig medeleven spreekt of weinig empathie. Maar bij de diagnose kanker bij jou of je partner is het m.i. zaak dat in ieder geval 1 van beiden zich zo min mogelijk laat leiden door de malle molen van in dit geval de gyneacologische oncologie. Overigens is Olijf.nl een uitstekend platform voor vrouwen met een vorm van gyneacologische kanker. Je zou daar ook eens kunnen gaan kijken.
Mijn eerste indruk van jouw 2 bijdragen;
In een streekziekenhuis na uitstrijkje en doorverwijzing naar dat streekziekenhuis voor een vervolgonderzoek (lisexcisie of conisatie) naar huis gestuurd, en 2 weken later met een half antwoord op een vrijdagmiddag omstreeks 16.45 naar huis gestuurd met de mededeling dat je mogelijk baarmoederhalskanker zou kunnen hebben, wat ondertussen ook wel duidelijk is geworden.
Het baarmoederhalskanker-protocol voorziet dan in een doorverwijzing naar een academisch ziekenhuis met meer en betere mogelijkheden( met o.a. dank aan professor Zweemer van het UMCU) alwaar de diagnostiek opnieuw moet plaatsvinden. Zeker weer een aantal weken (ongeveer 4) verder omdat na de 'kleine' ingreep in het streekziekenhuis het onderzochte weefsel weer moest dichtgroeien. Anders kan of kon in jouw geval het AMC niet zijn eigen diagnostiek doen. 'Voordeel' in zo'n 80% van deze gevallen is wel dat je de langzaam groeiende vorm hebt, het zogeheten plaveiselcelcarcinoom. En vertraging maakt dan volgens de hooggeleerde dames en heren in die zin niet veel uit voor het primaire kankerproces, in die zin, dat jouw persoonlijke situatie, behalve stress, wakkere nachten en veel verdriet, niet verandert.
Niet elk academisch ziekenhuis volgt dezelfde protocollen; in het geval van mijn eega was er sprake van een operabele tumor (ook zo'n 3 cm) en op de diverse scans ( CT en daarna Pet) was er geen sprake van zichtbare uitzaaiingen, stadium 2b ( het stadium staat overigens voor de omvang van de tumor en eventuele doorgroei naar weefsel (3+) of organen (4+) zo u wilt. Mijn tussentijdse en goedbedoelde advies; niet zelf dokter gaan spelen, niet gaan google-en op stadia en uitgaan van volledige genezing. Geen proces is vergelijkbaar. Het is immers jouw lijf! Maar dat staat uiteraard ook op die sites.
Opereren dus , stadium klopte, maar 2 weken later na uitgebreid onderzoek door de patholoog, bleek er toch sprake van een minieme uitzaaiing in de poortwachtersklier in het bekkengebied. Advies: toch helaas 5 weken extra bestraling en elke eerste werkdag (5 maal) een dagje chemo. Erg teleurstellend, maar nog steeds was het idee van de 2e behandeling adjuvant. Overigens zat tussen de operatie en aanvullende adjuvante behandeling ook 5.5 week. En ook deze spannende periode zou volgens de professor en radioloog niet van invloed verder zijn op wel of niet doorgroei na de operatie ( de professor had immers naast de primaire tumor ook de lymfeklieren in het bekkengebied verwijderd). Adjuvant als in medische termen, 'volledige genezing' maar op basis van de UMCU- statistieken de kleinste kans op recidive. Ondertussen is mijn eega de eerste 2 jaren van spannende controles goed door gekomen ( in het UMCU is het idee; jaar 1: 4 controles, jaar 2: 3 controles, jaar 3 en 4; 2 controles en jaar 5: 1) En na die 5 jaar (overigens zonder scans maar o.b.v. klachtengesprek en controle middels 'eendenbek' ) val je dan weer onder het reguliere bevolkingsonderzoek met net zoveel kans als de overige deelnemers aan dat bevolkingsonderzoek.
Jouw situatie is hoe verdrietig ook, helaas compleet anders; 3 of 4 maanden zwanger van een kindje en geen idee hoe het voor jouw kindje gaat aflopen. Wat ik wel weet in de hoedaniheid van leek is dat de medici ook in dit soort situaties erg veel kunnen, met goede afloop van moeder en kindje. En het AMC is een verdomd goed ziekenhuis! Ik ga een kaarsje voor jou en je kindje branden en hoop op een meer dan goede afloop. En bij vragen of opmerkingen hoor ik het uiteraard graag van je.
Hartelijks,
Partner-van...
Jemig, dit is heftig. Ik heb ook wel eens PAP 3a gehad, jonger dan jij. Ik kan me niet herrinneren dat het zo'n gedoe was. Ik wens je heel veel sterkte.